نماز جمعه تهران به امامت آیت الله هاشمی رفسنجانی

خطبه اول:

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدالله رب العالمین والصلوه والسلام علی رسول الله و علی اله الائمه المعصومین.

اعوذبالله من الشیطان الرجیم.

ان هذه امتکم امه واحده و انا ربکم فاعبدون*

اوصیکم عبادالله بتقوی الله و اتباع امره.

خدا کند که بتوانیم جوهر تقوا را در وجود خودمان تقویت کنیم و از این مسیر مقدس الهی به سعادت دنیا و آخرت برسیم. قبلاً وعده داده بودم که بحثی را در خطبه‌های اول برای توضیح چشم‌انداز 20 ساله که بعد از تصویب مجمع تشخیص مصلحت و تأیید، تصویب و اعلان رهبر معظم انقلاب محور برنامه‌های ماست، در چند خطبه عرض کنم. بنا داشتم از امروز شروع کنم که امروز به خاطر تراکم بحث‌های مهمی که داریم، وارد آن بحث نمی‌شوم.

در خطبه اول با تکیه بر مناسبت میلاد حضرت رسول اکرم(ص) و امام صادق(ع) می‌خواهم بحث وحدت را مطرح کنم و در خطبه دوم هم مناسبت‌های مهم و فراوانی داریم که باید آنها را خدمت شما یادآوری کنیم.

در مورد مناسبت میلاد رسول اکرم(ص) و امام صادق(ع) خوشبختانه دنیای اسلام به خوبی از عهده بزرگداشت این مناسبت‌ برمی‌آید و برنامه‌های شکوهمندی دارد. اما پیام اصلی بعثت و خواسته‌ای که بعثت پیغمبر(ص) و معارف اهل بیت(ع) که بیشتر از زبان امام صادق(ع) به ما رسیده، کمتر مورد توجه و عمل قرار می‌گیرد.

همه تلاش‌های پیغمبر(ص) این بوده که بتدریج بشریت را بر محور اسلام و قرآن در مسیری که خداوند خواسته در راه خدا به حرکت در‌آورد و قافله بشر را به طرف سعادت واقعی در دنیا و آخرت ببرد. البته این هدف در زمان خودشان با حرکتی سریع جزیره العرب را گرفت و بعد از ایشان هم بخش زیادی از دنیای بشر را قبضه کرد و به تمدن عظیمی هم دست یافت و هنوز همان مسیر ادامه دارد. بخواهیم یا نخواهیم - که البته می‌خواهیم - دنیا بخواهد یا نخواهد، اراده الهی این است که دین اسلام و معارف قرآن روزی در همه پهنه زمین و برای همه بشر پیام سعادت و خوشبختی را در عمل پیاده کند. بشارت‌هایی که در متون و اسنادمان داریم، کاملاً این را روشن می‌کند. اما ما هم وظایفی داریم. وظایف دنیای اسلام، به خصوص علمای اسلام بسیار بسیار مهم ‌است. ممکن است کوتاهی در این وظایف باعث خشم و غضب الهی شود که از موقعیتمان خوب استفاده نکنیم.

این روزها چون هیجدهمین کنگره وحدت* را داشتیم، علمای زیادی از سراسر بلاد اسلام زحمت حضور در اینجا را کشیدند و بحث‌های خوبی هم مطرح شد. فکر می‌کنم هنوز خاطره جامعه ما و آنهایی که در بیرون به این مسائل نگاه می‌کنند، این آمادگی را دارد که این بحث اساسی مطرح شود.

اگر بخواهیم نقش واقعی اسلام را احیا کنیم، چاره‌ای جز اتحاد، همدلی و همراهی با دنیای اسلام نداریم. اگر دنیای اسلام بخواهد منافع، مصالح و عافیتش را داشته باشد، باید به فکر همبستگی، همدلی و اتحاد با اولین بخش از دنیا که مسلمانان هستند و در قدم بعدی با کشورهای غیرمسلمان هستند که شریک ما در مظلومیت، محرومیت و در چنبره استکبار و استثمار باشند.

بنابراین حرکت توحیدی و وحدت‌آفرین و همکاری، یکی از ضرورت‌های زمان ماست. فکر نمی‌کنم که خداوند از کسانی که به هر نیتی و به هر دلیلی در صف ارزشمند دنیای اسلام خدشه وارد می‌کنند و با تعصبات جاهلانه دریافت‌های خودشان، یا با اهداف سیاسی و چیزهای دیگری که الان وجود دارد، باعث تفرقه می‌شوند، راضی باشد.

اگر به این اصل که در زبان هیچ کس انکار نمی‌شود، اما در عمل انکار زیادی دیده می‌شود، عمل کنیم، خیلی سریع می‌توانیم جهان اسلام را در وضع خیلی بهتر از آنچه که هستیم، قرار بدهیم.

قبلاً هم در خطبه‌ها گفته‌ام که ما یک چهارم جمعیت روی زمین هستیم و رو به پیش و هر سالی که می‌گذرد، جمعیت به نفع مسلمانان توسعه پیدا می‌کند. حدود 20 درصد منابع اقتصادی و تولید را در اختیار داریم. بیش از 57 کشور مستقل و جمعیت انبوهی از انسان‌های وارسته و فرهیخته در دنیای غیراسلامی داریم. بهترین مناطق زمین را هم خداوند به اسلام و مسلمین داده است. اکثر منابع عظیم انرژی که مهمترین مایه حیات بشر است، در دنیای اسلام حضور دارد و حساس‌ترین مناطق سوق‌الجیشی و ژئوپلتیک دنیا در اختیار مسلمانان است. تنگه‌هایی مثل جبل الطارق، سوئز، باب المندب، هرمز، مالاکا و بسفر درست در نقاط حساس دنیا در اختیار مسلمان‌هاست که اگر بخواهیم از آنها استفاده کنیم، می‌توانیم بازار بسیار موثری در دنیا باشیم. نظرات خودمان را در بازرگانی دنیا تحمیل کنیم یا لااقل بتوانیم از حق خود دفاع کنیم. می‌توانیم در صدور انرژی و اداره مدیریت انرژی جهان که سرد و گرم کردن دنیا و حرکت چرخ زندگی دنیا را در اختیار دارد، حرف اول را بزنیم.

تک‌تک ما نه، اما اگر همه ما با یک سیاست و با یک برنامه با هم باشیم، کسی نمی‌تواند به ما ظلم کند، کسی نمی‌تواند به ما زور بگوید، آمریکا نمی‌تواند شمشیرش را از رو بکشد و جنگ صلیبی را اعلام و علیه دنیای اسلام برنامه‌ریزی کند. به سود هیچ کس تمام نمی‌شود. در رقابت‌ها و تنازعات، همکاری و همدلی با مسلمانان را جدّی می‌گیرند.

اگر ما با هم بودیم، اروپایی‌ها جرات نمی‌کردند خانم‌های مسلمان را به خاطر داشتن حجاب از مدارسشان بیرون کنند. اگر ما وحدت داشتیم، هیچ‌کس جرأت نمی‌کرد از اسرائیل در سرزمین اسلامی به گونه‌ای حمایت کند که اسرائیل به فکر تصرف بیت‌المقدس باشد و این‌گونه با مسلمانان رفتار کند.

فکر کنم از این نوع مثال‌ها خیلی فراوان است که شما می‌دانید. پس راه ما راه همکاری و وحدت است که باید واقعاً روی این خیلی سرمایه بگذاریم. در نقطه مقابل این، بعضی ها فکر می‌کنند دنیای کفر و استکبار آنقدر قوی است که مسلمانان با همه این هیمنه‌ای که دارند، کاری نمی‌توانند بکنند که من این را قبول ندارم.

آنها پیش‌دستی می‌کنند، آنها بین ما تفرقه می‌اندازند، خیلی از این کشورهایی که الان در منطقه ما هستند، توسط آنها خط‌کشی شدند. بعد از سقوط دولت عثمانی، کشورهای کوچک بوجود آمدند و اینها به گونه‌ای خطوط جغرافیای مرزی را ترسیم کردند که تقریباً بین همه این کشورها اختلافات مرزی به عنوان یک نقطه چرکین و خونفشان باشد که اینها به هم نرسند. همیشه عوامل جاسوس و تفرقه‌انگیز را داخل کشورهای هدف دارند. از تهدیدها، ارعاب‌ها، تطمیع‌ها، میدان دادن‌ها و تبلیغات به نفع یک جریان، یک فرد یا یک حکومت برای نفوذشان استفاده می‌کنند.

این بازی را آنها ادامه می‌دهند. فقط شیوه‌های آن در زمانهای مختلف فرق می‌کند، جنگ بین قومیت‌ها، جنگ بین شیعه و سنی، تحریک قبایل در جاهایی که زندگی قبیله‌ای و عشایری هست و خیلی از این چیزها در پرونده تفرقه‌افکنانه آنها هست.

باید با هوشیاری این مسایل را خوب فهمید و برای مسلمانان خوب توضیح داد. ظرفیت همکاری بوجود آمده، همین کنفرانس اسلامی که ضعف‌هایی هم دارد، می‌تواند ظرف خوبی باشد و می‌تواند تصمیمات اساسی بگیرد و می‌تواند ملت‌های اسلامی را پشت سرخود برای اهداف درست و عمومی ملی و اسلامی حرکت بدهد. دشمنان ما هم آسیب پذیرند.

الان طرفمان آمریکا شده و اروپایی‌ها عاقلانه‌تر عمل می‌کنند. ولی آمریکایی‌ها خیلی صریح و گستاخ با دنیای اسلامی برخورد می‌کنند. کسی فکر نکند که آنها روئین تن و آسیب‌ناپذیرند
و همیشه منافعشان در تحمیل عقائدشان بر ماست. این‌گونه نیست. همین نقاط ضعفی را که مرتب می‌شنوید. یک دفعه فهرست کنید و ببینید آنها از ما ضعیف‌ترند یا ما از آنها بیشتر آسیب‌پذیریم؟

در آمریکا این سالها خیلی چیزها روشن شده است. خودشان می‌گویند امنیتشان به قدری مخدوش و ضعیف شده که آرامش امنیتی در دولت آمریکا بسیار کم است. به خاطر ضعف امنیت عمومی، زندگی پلیسی بر جامعه آمریکا حاکم است. مردم آمریکا الان هر جا می‌روند، در اجتماعات، در مترو، در فروشگاه‌ها و در فرودگاه‌ها چشم‌های نامحرم دوربین‌های کار گذاشته شده که به مراکز امنیتی وصل است، اینها را زیر نظر دارد. اصلاً امنیت رفت و آمد را از آنها سلب کرده است. در فرودگاه‌های آمریکا، انبارهای عظیمی فراهم شده که پر از کالاهای مسافرانی است که به خاطر مسائل امنیتی از آنها گرفته شده و نگهداری می‌شود. چون ترسیدند که داخل هواپیما ببرند.

در همین دو سه روز پیش گفتند که یک مقام امنیتی گفته هواپیمای مشکوکی در فضای آمریکا دیده می‌شد. به محض اینکه این خبر را به جاهای حساس مخابره کردند، آقای بوش از میز کارش بلند شده و به پناهگاهی در اعماق زمین رفته و آقای دیک چینی هم گم شده است. فقط به صرف یک خبر. این یک ناامنی است. اردکی در درخت‌های کاخ سفید لانه گرفته بود و گفته بودند این می‌تواند یک شبکه تروریستی و یک دام باشد. این‌گونه روحیه‌ای پیدا کردند. (مرگ بر آمریکا نمازگزاران)

دیروز در جلسه کنگره آمریکا، خانم هیلاری کلینتون از یک مقام ارشد امنیتی و نظامی می‌پرسد: آیا کره شمالی می‌تواند ما را مورد حمله اتمی قرار بدهد؟ او صریحاً می‌گوید: بله. آن موشکها به ما می‌رسد و کلاهک اتمی هم دارند. اینجوری زندگی می‌کنند و تهدید می‌شوند! این چه حالتی برای مملکت بسیار بزرگی مثل آمریکاست!! آمریکا ذاتاً یک قاره نیرومند است، کشوری است که سه ساعت تفاوت افقش از شرق به غرب است. همه چیز هم در آن است و همه منابع طبیعی، در آنجا هست و به اندازه کافی نیروهای کیفی سراسر دنیا در آنجا جمع شده‌اند که کارهای مهم فنی، اقتصادی و مدیریتی بکنند. ولی خودشان، خودشان را ناامن کرده‌اند.

چیزهایی که می‌گویم متعلق به همین روزهای آخر است. اگر به عقب‌تر برگردیم، خیلی چیزها پیدا می‌شود.در همین هفته پلیس آمریکا اعلام رسمی کرد که روزانه دو هزار و یکصد کودک در آمریکا ربوده می‌شوند. وقتی پلیس تعقیب می‌کند، می‌بیند اکثر اینها توسط بستگان و فامیل خودشان و اکثراً با اهداف جنسی و افکارآلوده ربوده می‌شوند. هر پرونده‌ای که درست می‌شود، فضاحتی برای آمریکاست. در کشوری مثل آمریکا دو هزار و پانصد کودک در یک روز ربوده شدند. اینها همین حرف‌ها را در کشورهای دیگر بزرگ می‌کنند، اما در کشور خودشان توجه ندارند که بدتر از همه جاست.

ارتش آمریکا در این هفته رسماً اعلام کرد که تقاضای حضور در ارتش و نیروهای مسلح بسیار کم شده است. سال به سال تقاضا کم می‌شود و امسال افت شدیدی داشته است.16 درصد نسبت به سال قبل، داوطلب کمتری آمده است. مدام اعلام می‌کنند که حقوق‌های بالاتر و فوق‌العاده می‌دهند، اما کسی نمی‌رود، اینجوری گرفتار شده‌اند. این امنیت آنهاست.

در اقتصاد بنا بر آمار خودشان آمریکا الان مقروض‌ترین کشور دنیا در داخل و خارج است. صنعتی‌ترین کشور دنیاست، همه می‌دانند. محصولات آمریکا محصولات خوبی است. معمولاً در همه بخش‌های صنعتی حضور دارند. ولی وقتی چین عضو تجارت جهانی شد، بازار آمریکا را گرفت. همین الان آمریکایی‌ها برنامه دارند که تجارت چین را محدود کنند. می‌گویند صنایع آمریکا به خصوص منسوجات دارد یکی یکی شکست می‌خورد و ورشکسته می‌شود. البته این در اروپا هم هست. اروپایی‌ها الان دارند قانون می‌گذرانند که برخلاف امضایی که در تجارت جهانی دارند، محدود کنند. پس آسیب پذیرند.

آمریکایی‌ها در این هفته اعلام کردند که از این به بعد هر هواپیمایی که می‌خواهد از فضای آمریکا عبور کند، باید اسامی و مشخصات مسافران خود را بگوید. ببینید ما که اینجا نشستیم، دائماً دارد از فضای ما هواپیما رفت و آمد می‌کند و آمریکا از ما کمتر دارد. ولی احساس ناامنی می‌کنند که ممکن است یک نفر در هواپیما، آن را برباید و به کاخ سفید و یا جای حساسی بزند. بنابراین باید همه اسامی را بدهند، این اسامی را منطبق با فهرستی کنند که از افراد و کشورهای خطرناک دارند تا خیالشان راحت باشد.

این زندگی امنیتی و آن زندگی اقتصاد و این اعتبار جهانی آنهاست. خودشان رفتند آمارسنجی کردند و گفتند منفورترین کشور دنیا به خصوص در دنیای اسلام هستند. پس مقابلتان یک قدرت آسیب‌ناپذیر نیست. بله، یک غول هست، یک غول عصبانی و کم حوصله که ممکن است ایجاد مزاحمت کند. من هم الان که می‌گویم اگر دنیای اسلام متحد باشد، حقش را می‌گیرد، نمی‌خواهم بگویم برویم بجنگیم و کارهای خشن بکنیم. من می‌گویم طرف ما هم مشکلات جدّی دارد. اگر متحد عمل کنیم، در همه مسائل می‌توانیم حداقل حقمان را بگیریم. (تکبیر نمازگزاران)

ایران به تنهایی و هر کشور دیگری هم به تنهایی در مقابل این قدرت‌ها می‌تواند دچار مشکلات شود، اما مجموعه جهان اسلام، آن هم از طریق رسمی و قانونی و با اتکا به مقررات سازمان ملل و قطعنامه‌ها، می‌تواند با صلابت وارد گفتگو شود و باصلابت حقوق مساوی بخواهد. حضور خود را در صحنه‌های جهانی در موقعی که به طرف جهانی شدن
می‌رویم، برای مسلمانان جدّی‌تر بگیریم. البته این اتفاق خواهد افتاد. همه وظیفه داریم که تسریع کنیم. والّا نسل‌ها هرچه جلوتر می‌آیند، آگاه‌تر و با حق خودشان آشناتر می‌شوند و به تدریج این اقدامات اتفاق می‌افتد.

دنیای اسلام از حضور جمهوری اسلامی به عنوان جایی که حاضر است مشکلات این راه را تحمل کند و پیشتاز باشد، استفاده و راه احقاق حق مسلمانان را فراهم کند. باید پیام آسمانی پیغمبر(ص) را که از ما انتظار دارد حامل این پیام باشیم، به گوش مردم برسانیم. البته علمای اسلام و بزرگان در این میدان مسئولیت بزرگی دارند.چون اعتماد مردم را دارند. باید مردم را هوشیارتر کنند، در قدرت‌ها نفوذ دارند و باید قدرت‌ها را وادار کنند و از طریق مردم خواسته‌های فراملیتی را مطرح کنند و دنیای اسلام را به جای خوبی برسانند.

بسم‌الله الرحمن الرحیم

اذا جاء ‌نصرالله ‌والفتح/ و رأیت الناس‌ یدخلون فی ‌دین‌الله افواجا/ فسبح بحمد ربک/ واستغفره انه کان تواباً.*

خطبه دوم:

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله رب العالمین والصلاه والسلام علی رسول الله و علی علی امیرالمومنین و علی الصدیقه الطاهره و سبطی الرحمه و علی بن الحسین و محمدبن علی و جعفربن علی و موسی بن جعفر و علی بن موسی و محمدبن علی و علی بن محمد والحسن بن علی و الخلف الهادی المهدی.

اوصیکم عبادالله بتقوی الله

انه من یتق الله یکفرعنه سیئاته و ویعظم له اجرا.

در خطبه دوم چند مناسبت داریم که مهمند و باید روی هر یک از آنها کمی درنگ و مطالبی عرض کنم.

قبل از ورود در بحث، یاد دو شهید بزرگوار که این روزها سالگرد آنهاست، یعنی شهید قره‌نی⁽²⁾ و شهید مطهری⁽³⁾ را گرامی می‌داریم. هر دوی آنها نقش‌آفرین و مهم بودند. مرحوم شهید قرنی، افسر باتقوا، شجاع، آگاه و مبارزی بود که در زمان رژیم پهلوی هم مبارزه می‌کرد و محکوم شده بود. در روزهای اول انقلاب مدیریت ارتش ما را برعهده گرفت و خیلی قاطع و خوب پیشرفت می‌کرد. لیبرال‌ها و ضدانقلاب نخواستند او کار کند. اول منزویش کردند و بعد منافقین او را شهید کردند. فقدانش خسارتی برای نیروهای مسلح، ارتش، انقلاب ما بود که خدا رحمتشان کند.

شهید مطهری از استوانه‌های علمی و اجتماعی تاریخ اسلام، به خصوص مکتب ‌اهل بیت(ع) است. می‌دانیم حقیقتاً افکارش در زمان حیاتشان و بعد از حیاتشان، با نوشته‌ها و آثارشان برای تعلیم مسلمانان و برای تحکیم پایه‌های فکری جوانان، به خصوص اهل علم، خیلی سازنده و باارزش بود. مقاومتی که از لحاظ فکری در مقابل انحرافات جریان‌های التقاطی و مارکسیسم قبل از انقلاب و بعد از انقلاب داشت، باعث خشم دشمنان انقلاب اسلامی ‌شد و از ایشان احساس خطر کردند که با مبانی فکری که مطرح می‌کنند، زمینه افساد فکری که در برنامه‌های نفاق و الحاد بود، از بین می‌رود. لااقل کارشان را مشکل می‌کند.

شهید مطهری با روحیه معتدلی که داشت، جلوی افراط‌کار‌ی‌ها و تندروی‌های مزاحم نیروهای انقلاب را می‌گرفت. آنها خواستند که چنین نیروی عظیمی در خدمت انقلاب اسلامی نباشد و ایشان را از ما، از انقلاب، از مردم و از تاریخ اسلام گرفتند. البته مسلماً خون شهید که معمولاً گواه جدی بودن افکار شهید می‌شود، ارزش افکارش را بالا می‌برد. تأثیرش این شد که به آثار ایشان توجه بیشتری شود و روی آن آثار بیشتر حساب شود که شد. البته امام راحل هم با تائید مطلقی که کردند، کار روانی حضور افکار ایشان در جامعه را آسان کردند.

به مناسبت شهادت ایشان در روزهای اول انقلاب اقدامی شد که مناسبت دیگر امروز یعنی روز معلم است. به خاطر اینکه غالب‌ترین صفت در مرحوم شهید مطهری، تعلیمش - چه تعلیم رسمی در دانشگاه و حوزه و چه تعلیم عمومی با آثار قلمی و سخنرانی‌ها و مباحثات - بود. یعنی هم معلم خواص و هم معلم عموم جامعه بودند. به این دلیل مناسبت‌ترین صنفی که می‌توانستند با آقای مطهری ارتباط پیدا کنند، معلمان بودند. برای ایشان هم مناسبت‌ترین کار همین بود که ارتباط با معلمان را در تاریخ برای ایشان برقرار کنیم. برای مسلمان هم مهمترین مسئله بود که الگویی مثل شهید مطهری داشته باشند که افکار آموزنده ایشان با خونشان مهر، امضاء و تأئید شد و می‌تواند برای معلمان راهگشا باشد. در وصف معلم‌های رسمی و غیررسمی خیلی چیزها گفتند و همیشه هم می‌گویند و حقشان هم هست.

سازنده‌ترین بخش جامعه هستند. ما حدود یک میلیون معلم شاغل در مدارس- غیر از دانشگاه‌ها – و صدها هزار معلم بازنشسته داریم که اغلب مشغول به کار در کارهای آزاد تعلیمات هستند که با خانواده‌هایشان تقریباً 10 میلیون جامعه ما را تشکیل می‌دهند. اگر با کسانی که رابطه آموزشی با آنها دارند و به خاطر استفاده از نور آموزش آنها باسواد شدند، حساب کنیم، تقریباً همه جامعه می‌شود. همه ما به معلمان بدهی و در مقابل آنها خضوع داریم. واقعاً این قشر باعظمت، باافتخار، فرهنگ‌ساز و سرنوشت‌ساز است و جامعه بدون معلم یک محدوده تاریک و با معلم یک فضای روشن است. در جمهوری اسلامی احترام زیادی به معلمان شد و شأن معلم مورد توجه قرار گرفت. البته مشکلات اقتصادی و حقوقی دارند که
باید به آنها رسید. خوشبختانه نظام هم نمی‌خواهد در مقابل آنها موضع منفی بگیرد، البته چون سطح آنها زیاد و بزرگ است، دولت با امکاناتی که دارد، به تدریج با این خواسته‌ها موافقت می‌کند، همه ما قبول داریم که خواسته‌هایی که الان معلمان مطرح می‌کنند، خواسته‌های عادلانه‌ای است. زیاده‌طلبی در آن نیست. خودشان هم می‌دانند که در نظام کسی در مقابل این خواسته‌ها مقاومت نمی‌کند. اگر تأخیری می‌شود، به خاطر محدودیت‌های امکانات نظام است که باید به تدریج برسیم.

بخش دیگری از جامعه ما کارگرها هستند که ما این روزها یعنی اول مه «روز جهانی کارگر» را داریم. همه ما می‌دانیم که کارگرها در سراسر تاریخ بشر مظلوم بودند، استثمار می‌شوند. کسانی که کارفرما هستند، صاحبان سرمایه و خیلی از حکومت‌ها و دولت‌ها، معمولاً به یکی از جاهائی که زیاد توجه نمی‌کردند، حقوق کارگران بوده است. کارگران در عصر معاصر قیام‌هایی کردند و تا حدودی به حقوقشان رسیدند.

مبدأ حرکتشان هم در آمریکا بود. در شیکاگو پلیس آمریکا به یک اجتماع کارگری که دنبال مطالبات خودشان بودند، حمله کرد و عده‌ای را از پا درآورد که تبدیل به یک فاجعه تاریخی شد. موج حق‌طلبی کارگران سراسر دنیا را گرفت. یکی، دو سال بعد در پاریس در کنگره بین‌المللی کارگران، اول مه را به عنوان روز جهانی کارگر تعبیه کردند و معمولاً هم از این استفاده می‌شود. مقررات جهانی و ملی در خیلی جاها به نفع کارگرها اصلاح شد، ولی باز باید بپذیریم که هنوز استثمار وجود دارد. باید سهم سرمایه، ابزار و مدیریت‌ها نسبت به سهم نیروی کار عادلانه تقسیم شود. همه جا است و منکر فکری ندارد. مسئله فقط تطبیق مسئله با موارد است.

فکر می‌کنم در ایران کارگرها نسبت به نظام و انقلاب جزو وفادارترین بخش‌های جامعه هستند. یادتان است که اگرچه رژیم پهلوی را با حضور انبوه مردم و از همه اصناف با پیشتازی روحانیت در فشار قرار داده بودیم، اما ضربه نهایی را اعتصاب کارگران نفت بر اینها وارد کرد که شیر صدور نفت به خارج را بستند و دنیا و طرفداران رژیم شاه را تحت فشار قرار دادند. در داخل هم بستند و رژیم را حقیقتاً به زانو درآوردند که متوسّل به امام راحل شدند و ایشان فرمان دادند تا توانستیم با همکاری خود کارگران مسئله را حل کنیم. رژیم فهمید که قدرت در کشور به دست او نیست و به دست دیگران است.

سهم کارگران انصافاً در انقلاب قوی بود. بعد از انقلاب هم کارگران در معرض تهاجم تبلیغاتی نیروهای چپ، به خصوص مارکسیست‌ها قرارگرفتند که با همان شعارهای توخالی مارکسیستی سراغ کارخانه ها می‌رفتند که اینها را منحرف و از اینها سربازگیری کنند. جالب است و می‌تواند همیشه در خیلی از جاهای دنیا به عنوان یک اتفاق مهم تاریخی باشد که کارگرها در ایران با اتکای به دین و اعتمادی که به نظام، روحانیت و عقاید ملی داشته‌اند، دست رد به سینه اخلالگران مارکسیست زدند و آنها را به کارخانه‌ها راه ندادند و تولید و کار را حفظ کردند.

در دوران جنگ، بخشی از حقوق ناچیز خودشان را به جبهه می‌دادند و خودشان هم سرباز پیشتاز و داوطلب در کسوت بسیجی بودند. تا به امروز هم کارگرها وفاداری خودشان را در صحنه انقلاب علیرغم توقعات نابرآورده شده‌ای که دارند و حرف‌هایشان را مطرح می‌کنند، حفظ کردند. هیچ وقت مزاحم نظام نشدند. باید به آنها و نظام تبریک گفت و تشکر کرد. البته جواب این وفاداری هم باید متناسب با حق و حقوق باشد که انشاالله همانطور که در گذشته به تدریج انجام شده، باز هم انجام شود.

مناسبت دیگر ما شوراهاست. سالگرد تأسیس شوراها را داریم،⁽⁴⁾ شوراها یک اقدام کاملاً اسلامی، ملی و منطقی متناسب با اقتضای زمان بود که با قدرت در قانون اساسی ما آمد و بخش‌های شوراهای اسلامی در همان سالهای اول انقلاب تشکیل شد. در دوران جنگ به خاطر شرایط ویژه از توسعه شوراها خودداری شد. بعد از جنگ قانون شورا نوشته شد و در دولت آمد و طول کشید تا آئین نامه مناسب نوشته شود که مدیریت نظام آسیب نبیند و یکپارچگی به هم نخورد.

همه چیز آماده و در دولت جناب آقای خاتمی شوراها اجرایی شد و امروز شوراهای امتحان خوبی دادند. در روستاها و شهرها و مراکز استان‌ها فعالند. درآمد شهرداری‌ها را بالا بردند و امکان ارتباط بیشتر بین مردم و مدیریت‌های شهری و روستایی را فراهم کردند. این یک حرکت کاملاً امروزی در سطح دمکراسی دنیا و جز پیشرفته‌ترین کارهایی است که اگر با همین آهنگ درست و عاقلانه جلو برویم، این نهاد به تدریج آنچنان نهادینه و عمیق می‌شود که باقی خواهد ماند و کار مردم تا حدود زیادی به خود منتخبان مردم واگذار می‌شود.

مسئله دیگر روز جهانی مطبوعات است* که در مناسبت‌های این هفته داریم. می‌دانیم که مطبوعات از روزی که دمکراسی در دنیا راه پیدا کرد، اول مشروطه و بعد بالاتر از مشروطه، همیشه به عنوان رکن چهارم مطرح شده‌اند و اسم مناسبی است. حقیقتاً در پیشبرد جامعه می‌توانند به عنوان رکن عظیم عمل کنند. البته مطبوعات همیشه نشیب و فراز داشته‌اند. اما مجموعاً به طرف تصاعد و تکامل پیش رفتند و امروز هم سهم مطبوعات در همه دنیا و در کشورهایی که آزادتر باشند، قوی‌تری می‌شود. در ایران ما هم خوشبختانه به تدریج مطبوعات موقعیت نیرومندی به‌دست آوردند. افراد فرهیخته‌ای به طرف حرفه خبرنگاری و روزنامه‌نگاری رفته‌اند و جای خودشان را در جامعه باز کرده‌اند و دارند کار می‌کنند.

فقط می‌خواهم دو نکته را می‌خواهم تذکر بدهم. راه درست این است که ارباب مطبوعات مواظب باشند و در حدود قانون حرکت کنند. اگر خواسته‌هایی دارند، از طریق تحلیل، استدلال، برهان و توضیح به جامعه بقبولانند و اگر انتقادی دارند، با استدلال مطرح کنند. از بی‌حرمتی، تهمت، دروغگویی و پخش اسرار کشورشان خودداری کنند. در چهارچوب قانون عمل کنند.ممکن است به برخی قوانین اعتراض داشته باشند، راه حل مشکل این است که با همین ابزار اطلاع رسانی که در اختیار دارند، افکار جامعه را روشن کنند که مثلاً این قانون درست نیست و از طریق جامعه و افکار عمومی به خواست خودشان در فاصله معقولی می‌رسند. از طرف نظام هم باید به مطبوعاتی که در حدود قانون عمل می‌کنند، میدان کافی داده شود.

بسته شدن فضای طرح افکار نو به ضرر همه است و مطبوعات می‌توانند همیشه پیشتاز افکار نو باشند و مطالبی را مطرح کنند. با ارتباطاتی که در دنیای هست، تجربه دنیا را مطالعه و به مردم منتقل کنند و حتی از طریق قلم، نوشته و روزنامه در حدود قانونی به مسئولان فشار بیاورند تا اگر جایی نیاز به اصلاح دارد، اصلاح شود.

فکر می‌کنم حرکتی نسبتاً آرامی که الان در مطبوعات می‌شود، می‌تواند قلمرو حضور مطبوعات، ارباب مطبوعات، خبرنگاران، خبرسازان، نویسندگان و اهل قلم را خیلی بازتر و عمیق‌تر کند، ولی اگر خدای نکرده یک وقت ماجراجویی شود و افرادی بخواهند با ترکاندن بمبهای تبلیغاتی توجه را به خودشان جلب کنند، هم به جامعه و هم به مطبوعات ضرر می‌رساند. ولی همه باید توجه کنیم که مطبوعات رکن چهارم زندگی امروزی هستند و باید روی آنها حساب واقعی باز شود.

آخرین مناسبت مسئله انتخابات است که در پیش داریم و باید جامعه هوشیار باشد. فکر می‌کنم فضای جهانی را می‌دانید، فکر می‌کنم از این تهدیدها و ارعاب‌هایی که آمریکایی‌ها به خصوص علیه ما می‌کنند، بی‌اطلاع نباشید. می‌دانید آمریکا این‌قدر گستاخ شده که در پارلمانش بودجه علیه نظام اسلامی تصویب می‌کند که بی‌سابقه است. در تاریخ روابط جهانی یک نوع مداخله است که به هیچ نحو در فضای جهانی پذیرفته‌نمی‌شود.به‌خصوص‌که آمریکایی‌ها در قرارداد الجزایر با ما امضا کردند که نباید در امور ما دخالت کنند. این دیگر صریح‌ترین دخالت است. می‌دانید خیلی صریح در امور کشور ما دخالت می‌کنند. تهدید به بردن در شورای امنیت یا بعضی از تندروی‌ها مثل حمله نظامی را مطرح می‌کنند. حتی تروریستهای ایرانی را تا داخل کاخ سفید و پارلمان خود می‌پذیرند. با اینکه خودشان رسماً تصویب کردند که اینها تروریست هستند. ادعا می‌کنند پرچم آمریکا، پرچم مبارزه با تروریسم است، ولی تا این حد گستاخانه در این مسائل وارد می‌شوند و یک بام و چند هوا می‌کنند.

مسائل پرونده هسته‌ای را در پیش داریم که واقعاً یک کُشتی جدّی است که در آخر صحبتم توضیح می‌دهم. معلوم است که غربی‌ها و ضدانقلاب نمی‌خواهند ایران این صنعت ارزشمند دنیا را داشته باشد، یعنی در حدّ استفاده صلح آمیز از انرژی هسته‌ای هم راضی نیستند. معلوم است که ما هم نمی‌توانیم - نه ما، هیچ دولتی نمی‌تواند - حق ملت و حق کشور را سلب کنیم و امضا بدهیم که از این انرژی صرف نظر می‌کنیم. چنین چیزی نمی‌تواند اتفاق بیفتد (تکبیر نمازگزاران)

به هر حال انتخابات را در پیش داریم. در چنین شرایطی، برای صاحب‌نظرها روشن و واضح است که آمریکا سه هدف مشخص را در انتخابات ما پیگیری می‌کند:

1- مشارکت مردمی کم باشد. همه تلاششان را می‌کنند، کارشکنی می‌کنند، دلسردی ایجاد می‌کنند و با راههای مختلف سعی دارند مردم کمتری پای صندوق‌های رأی بیایند. فکر می‌کنم که اگر صندوق‌های رأی خلوت باشد و حضور مردم پای صندوق‌های رأی کم شود، نشانی می‌شود که بین نظام و مردم فاصله افتاده و اینها دنبال چنین چیزی هستند و می‌خواهند ادعای نامشروعیت نظام را به دنیا بقبولانند.

2- رئیس جمهوری که می‌آید – هر که می‌خواهد، باشد- با رأی کم بیاید. چون می‌دانند اگر رئیس جمهور را رأی کمی داشته باشد، نمی‌تواند با روحیه به عنوان نماینده مردم حرف بزند. رئیس‌جمهور قانونی است، اما سخت است که کسی که با رأی کم بتواند از طرف مردم حرف بزند. حرف هم می‌تواند بزند، قانوناً هم می‌زند، ولی بالاخره ضعفی در وجود خود انسان پیش می‌آید و بیرون هم تبلیغ می‌کنند که نماینده مردم نیست و تحمیلی است. از این حرف‌ها که معمولاً می‌زنند.

3- از این انتخابات تنش زیادی در کشور درست کنند. تنش الان هم هست، گروه‌های ما الان هم متأسفانه یک مقدار با کمی تجربه و یک مقدار هم شاید با تعصبات بیجا، تنش ایجاد کردند. طرد، بدنام کردن، حرف‌های بی‌ربط علیه هم زدن و خط‌کشی‌ها خیلی فراوان است. در انتخابات دیگران هم هست، اما آمریکا دنبال این است که این تنش را بعد از انتخابات تشدید کند. ما در شرایطی هستیم که احتیاج به انسجام ملی داریم.

رهبر معظم انقلاب امسال را سال انسجام ملی و مشارکت عمومی مطرح کردند، هدفشان این است که انسجام ملی را بیشتر مخدوش و تنش‌آفرینی کنند.

اگر اظهارات آمریکایی‌ها و دشمنان دیگر و ضدانقلاب را مطالعه کنید، خوب می‌فهمید که هدف این سه مورد است. عقل حکم می‌کند که ما در نقطه مقابل اینها حرکت کنیم. اولاً سعی کنیم مشارکت ملی و عمومی زیادتر شود و مردم احساس وظیفه ملی، اسلامی و انقلابی کنند و پای صندوق‌های رأی بیایند، ما هم باید شرایطش را فراهم کنیم.

الان بیشتر مخاطبم مردم هستند. اگر محاسبات دیگری هم دارند، ندیده بگیرند. امسال سالی نیست که کسانی که بی‌تفاوتند، بی‌تفاوتی‌شان را پای صندوق‌های رأی نشان بدهند. باید پای صندوق‌های رأی حضور انبوه داشته باشیم. البته نظام هم باید شرایط رأی دادن آزاد مردم را فراهم کند تا بتوانند آن‌گونه که می‌خواهند، رأی بدهند.

باید تلاش کنیم .این دیگر کار گروه‌ها، احزاب، کاندیداتراش‌ها و همه ماست که سعی کنیم نتیجه انتخابات، رئیس‌جمهوری باشد که رأی مناسبی از مردم را در اختیار داشته باشد که در جامعه بشری، بخصوص در داخل، مردم او را نماینده خودشان بدانند. هر چه رأی هم کم باشد، در دور دوم انتخاب می‌شود و نماینده قانونی است. ولی فرق می‌کند که مردم بدانند آرای بخش قابل توجهی از مردم پشت سر اوست. این خیلی برای نظام برکت دارد.

مسئله تنش‌ها، جدی ترین مسئله است. اینها الان دنبال تنش‌های قومی، مذهبی، استانی، شهری، فرقه‌ای، حزبی ‌و جریانی هستند و سعی می‌کنند اصناف، کارگران، معلمان، اقوام و هر کسی را که بتوانند، در میدان تنش‌ها وارد کنند. ما باید هوشیارانه مواظب باشیم تا این انتخابات به تنش‌ها دامن نزند. به نامزدها و جریان‌های نامزدتراش بستگی دارد که مواظب باشند. مطبوعات و رسانه‌ها هم که باید فضا را هیجانی کنند، توجه داشته باشند که تنش زده نکنند.

بعد از انتخابات هم باید عاقلانه برخورد کرد. بالاخره کسی از صندوق‌ها بیرون می‌آید و باید آن موقع همه مسئولانه از او حمایت کنیم. باید بین مجلس، دولت، قوه قضائیه و ارگان‌های دیگر هماهنگی بوجود بیاید که امسال با اتحاد، اتفاق، همدلی و انسجام در صحنه جهانی و داخلی حضور داشته باشیم.

از لحاظ مشکلات داخلی هم مسائل مهمی در پیش داریم که باید اینها را با همدلی حل کنیم. بعضی کارها را یک جریان و گروه، در حالی که با گروههای دیگر تنش دارد، نمی‌تواند حل کند. اگر همه با هم سر یک مسئله اتفاق کنند، ولو اختلاف داشته باشند، عملی است و باید روی این خط حرکت کنیم. اگر چنین کنیم، می‌توانیم تهدیدها و ارعاب‌هایی را که آمریکا و اسرائیل طراحی کردند و مطرح می‌کنند، به خوبی خنثی کنیم و نوک حمله را به طرف خود آنها برگردانیم و کار را برعکس کنیم.

بحث قبلی که گفتم آنها آسیب پذیرند، مقدمه‌ای برای این قسمت از حرف‌هایم بود. به عنوان کسی که تجربه تاریخی دارم، معتقدم که ملت ما کاملاً در مقابل تهدیدهای آمریکایی‌ها رویین تن است و خداوند از ما، مردم و انقلاب محافظت می‌کند. این را تجربه تاریخ ما خوب نشان می‌دهد.

وقتی به داستان طبس⁽⁵⁾ نگاه می‌کنیم، می‌بینیم در وقتی که همه ما در خواب بودیم و هیچ کس احتمال نمی‌داد، خداوند با طوفان شن، دشمنی را که چند ماه برای عملیات محدود ربودن گروگان‌هایشان طراحی کرده بود، آن‌گونه ذلیل و زمینگیر کرد. وقتی می‌بینیم به شکل خاصی کودتای نوژه کشف و سرکوب شد، وقتی که می‌بینیم جنگ عمیق هشت ساله سرانجام به نفع ما و به ضرر صدامیان و به ضرر اربابان صدامیان تمام شد، وقتی می‌بینیم که خداوند طرف‌های جنگ ما را ذلیل کرد، آن وضع صدام، آن وضع منافقین، آن وضع خود آمریکا، آن وضع طالبان، همه‌شان به زحمت و بلا افتادند، می‌نازیم که چنین خدایی داریم. مردم ما دنبال راه حق می‌روند و خدا هم در قرآن وعده داد که حمایت کند و می‌کند.

به30 سال پیش برمی‌گردیم که آمریکا در ایران چگونه بود. موقعی بود که شاه خیال می‌کرد فرمانده جزیره این منطقه است. دربار، شاه، ارتش، پلیس، شهربانی، ساواک، سازمان برنامه، نفت و همه چیز ایران تحت فرمان آمریکا بودند. مستشاران آمریکایی همه مدیریت کشور ما را آلوده کرده بودند و ملت هیچ چیز جز ایمان و عقیده نداشت. چیزی دستمان نبود، روحانیت با دست خالی جلوی صفوف مردم در خیابانها حرکت می‌کرد. امام(ره) در تبعید بودند، مبارزانمان در زندان تحت شکنجه بودند. آن زمان بادست خالی آن طوری آمریکا را با ذلت از ایران بیرون کردیم (تکبیر نمازگزاران)

همه عوامل آمریکا را در ایران سرکوب کردیم. آنهایی که تسلیم شدند، در خدمت مردمند و آنهایی که تسلیم مردم نشدند، سرنوشتشان را می‌بینید. ما این تجربه‌ها را پشت سر خود
داریم. آمریکا هم این تجربه‌ها را دارد. فایل‌هایشان پر از این تجربه ها و جمع‌بندی هاست. بنابر این اینکه فکر کنید آمریکا دوباره به فکر بیفتد که ایران را داشته باشد، فکر خامی است.

ایران امروز ما همه چیز دارد، امروز مثل گذشته نیست، امروز دستمان از لحاظ ابزار نظامی به جاهای دور می‌رسد. در داخل کشور میلیون‌ها نیروی عظیم بسیجی جان بر کف آماده جهادند.ارتش، سپاه و نیروی انتظامی ما با تجربه فراوان و با ابزار خوب در خدمت امنیت کشورند. اطلاعات ما تا اعماق وجود آنها می‌رسد. همه چیز زیر نظر نیروهای اطلاعاتی ما است. ملت ما هوشیار و بیدار است. تجربه دوران ذلت و حقارت استبداد و استکبار و دوران عظمت استقلال و آزادی را دارد. صنایع نظامی ما امروز جزو صنایع نظامی پیشرفته دنیاست. اسلحه فروش نیستیم، والّا می‌توانستیم یکی از پول‌سازترین تجارت‌های جهان را از طریق سلاح بدست بیاوریم. در سراسر دنیا حضور فرهنگی داریم، ملت‌های زیادی هستند که دلشان برای انقلاب اسلامی می‌تپد. آن روز را و امروز را ببینید. حق نداریم احساس ضعف کنیم. دشمن هم این‌قدر باید هوشیار باشد که این ملت را ضعیف نبیند. باید تعامل باشد.با همه این مطالبی که گفتم، اهل چالش و ماجراجویی نیستیم. همین‌ جا به اروپایی‌ها عرض می‌کنم، این شکلی که الان دارند در پرونده هسته‌ای با فشار آمریکایی‌ها عمل می‌کنند، نمی‌تواند نتیجه خوبی داشته باشد. ملت ایران و انقلاب اسلامی ایران، آن‌قدر خود را نیرومند می‌داند که از حقوق حقه مردم و کشورش دفاع کند و اجازه ندهد که شما تعلیق دائمی غنی‌سازی را بر ما تحمیل کنید. اما حوصله، صبر و متانت به خرج می‌دهیم و در جلسات طولانی و کم نتیجه مذاکرات حضور پیدا می‌کنیم تا قانع شوید که ایران دنبال رفتن به سوی تسلیحات هسته‌ای نیست. ایران می‌خواهد، غنی‌سازی و همه بخش‌های تکنولوژی هسته ای را داشته باشد، برای اینکه از مواهب این رشته علوم بسیار باارزش دنیا، برای مردم و کشورش استفاده کند. این کار را به هر قیمتی خواهیم کرد. (تکبیر نمازگزاران )

نتیجه صحبتم این است که ایران در همه مسائلی که مدعیان مخالف ما با تهمت با ما طرف می‌شوند، آمادگی مذاکره دارد. آماده نیست که تحمیل‌ها و زورگویی‌ها را بپذیرد. حرف من با آمریکا و اروپا این است که شما با یک ملت نیرومند، غیور، مسلمان، مؤمن، معتقد به حقوق و متکی به حق - و نه بیشتر - طرف هستید. به جای زورگوئی، خوب است که با هم حرف بزنیم و کار کنیم تا اگر ابهاماتی هست، برطرف کنیم. نخواهید ملتی را تحقیر کنید و ما هم نباید بخواهیم اسباب زحمت دیگران باشیم. انشاءالله کم کم با مذاکراتی که می‌کنند، به این نتیجه برسند و دنیا و منطقه ما را دچار مشکلات نکنند.

بسم‌الله الرحمن الرحیم

والعصر/ انّ الانسان لفی خسر/ الا الذین آمنوا و عملوا الصالحات/ وتواصوا بالحق/ وتواصوا بالصبر.*

پی نوشت ها: