آقای مطهری، در مراجعت از سفر پاریس، دستور رهبر عظیم الشأن انقلاب ایران (۱۳۵۷) را مبنی بر تشکیل شورای انقلاب اسلامی، آوردند. امام خمینی، آقایان شهید مطهری، شهید بهشتی، شهید باهنر، هاشمی رفسنجانی و موسوی اردبیلی را به عنوان هسته اولیه شورای انقلاب اسلامی تعیین و اجازه داده بودند که افراد دیگر، با اتفاق نظر این پنج نفر، اضافه شوند و در جلسات ابتدایی، تصمیم بر این شد که حتی الامکان، ترکیب شورا، از اعضای روحانی و غیر روحانی، به نسبت مساوی و نزدیک به هم باشد. ترتیب انتخاب اعضای دیگر و تکمیل آن شورا، چنین بود: پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، آقایان سید محمود طالقانی، سید علی خامنه‌ای، محمد رضا مهدوی کنی، احمد صدر حاج سید جوادی، مهندس مهدی بازرگان، دکتر یدالله سحابی، مهندس مصطفی کتیرایی، سرلشکر ولی‌الله قرنی، سرتیپ علی اصغر مسعودی، به اتفاق آراء، به عضویت انتخاب شدند. پس از پیروزی انقلاب ایران (۱۳۵۷) و تشکیل دولت موقت، آقایان بازرگان، سحابی، کتیرایی، حاج سید جوادی و قرنی، به دولت و ارتش منتقل شدند و به جای آن‌ها، آقایان دکتر حسن حبیبی، مهندس عزت‌الله سحابی، دکتر عباس شیبانی، ابوالحسن بنی صدر و صادق قطب زاده انتخاب گردیدند و در مرحلهٔ بعد، پس از شهادت استاد مطهری، آقایان مهندس میر حسین موسوی، احمد جلالی و دکتر حبیب‌الله پیمان انتخاب شدند و آقای مسعودی، به کار اجرایی رفت. مأموریت شورای انقلاب پس از ۱۸ ماه در ۲۶ تیر ۱۳۵۹ اندکی پس از افتتاح اولین دوره مجلس شورای اسلامی پایان یافت.آخرین اعضای شورا غیر از من ، عبارت بودند از: محمد حسینی بهشتی، سید علی خامنه‌ای، موسوی اردبیلی، محمد جواد باهنر، حسن حبیبی، عباس شیبانی، ابراهیم یزدی، مهدی بازرگان، عزت‌الله سحابی، صادق قطب زاده،علی اکبر معین فر و ابوالحسن بنی صدر.

از کلیت انقلاب و اهداف متعالی آن دفاع می‌کنم. البته از همان روز اول هم نسبت به بعضی از مسایل انتقاد داشتم. این‌گونه فکر نمی‌کنم که همه آنچه را که عمل شده، درست بود. کارهای بدی هم انجام گرفته است. به هر حال هر کس در هر جا انقلاب می‌کند، اتفاقاتی به دنبال خواهد داشت. حتی وقتی که پیامبر(ص) آمدند و دین اسلام را آوردند، ادیان دیگر بودند و مردم هم دنبال دینشان بودند. معلوم است که از این اتفاقات می‌افتد و این نمی‌شود که انسانی بیاید جامعه‌ای را دگرگون کند و فکر کند که همه دنبالش می‌‌آیند. حتماً عده‌ای مخالفت می‌کنند و جنگ و دعوا می‌شود. در همین انقلاب، ما که نمی‌خواستیم با کشور همسایه خود بجنگیم، ولی پیش آمد. ممکن است شرایط به گونه‌ای بود که اگر مدیریت می‌شد، جنگ نمی‌شد. البته شواهد و اسناد تاریخی که بعدها دیدیم، تاکید می‌کنند که تحمیل کردن جنگ بر ایران حتمی بود. به هر حال جنگیدیم و 8 سال خسارت‌های فراوان دادیم، مخصوصاً بهترین جوانان کشور را از دست دادیم. در زمان مبارزه، محاسباتی می‌شد که با آن محاسبات، علیه رژیم پهلوی مبارزه می‌کردیم و به زندان می‌رفتیم. حتماً در مراحل مختلف، آن هم در کاری به بزرگی انقلاب اشتباهاتی شده که باید با واقع‌بینی اشتباهات را بگوییم. من در اصل کار و ضرورت اثرات انقلاب شکّی ندارم. بعد از پیروزی نظام را محکم کردیم. یعنی از روز اول درست کار کردیم تا پایه انقلاب محکم شود. در طول این 35 سال اتفاقاتی افتاد که مربوط به عملکرد است. فکر می‌کنم حرف‌های شما هم درباره عملکرد باشد. بله اشتباهاتی در عملکرد می‌بینم و شاید در هیچ موردی هم ساکت نبودم و خودم دنبال آن بودم و راضی هم نبودم. ولی اصل نظام و خدمت به نظام را لازم می‌دانم. این نظام با همه این مشکلاتی که دارد، بهترین شکل حکومت در نظام‌های منطقه‌ای و حتی جهان اسلام است. البته جایی مثل ایران و با این ویژگی‌ها و با عقاید تشیع پیدا نمی‌کنید. ما شیعه هستیم و توانستیم حکومتی در این زمان و در بهترین جای منطقه که ایران است، شکل دهیم. روشن است که اساس کار درست بود.

ورزش همزاد با جوانمردی و جوانمردی همزاد با اخلاق است. هر قدر ورزش در جامعه عمومی‌تر و جدی‌تر شود، جامعه سالم‌تر و بااخلاق‌تر می‌شود. انسانی که ورزشکار و پهلوان است ذاتا نمی تواند متجاوز باشد و شخصیتش به او اجازه اذیت ضعفا را نمی دهد. همیشه ورزشکاران مردمی و با اخلاق افتخارآمیز بوده‌اند و بی‌جهت نیست که در سراسر دنیا، مردم برای تماشای مسابقات ورزشی  می‌روند. جامعه مرکب از عوامل متعدد تأثیرگذار بر همدیگر است که باید نگاهی هم زمان به همه آنها داشت تا جامعه پویایی و نشاط خویش را حفظ نماید. جوانی که با ورزش سروکار دارد، همیشه شاداب و سرزنده است. ورزش در تاریخ بشریت، پادزهری برای حالت خمودگی جسمی و روحی انسان ها بوده و هیچ منکری در دنیا ندارد.

نیاز زنان به ورزش به خاطر شرایط جسمی آنان، اگر بیشتر از مردان نباشد، کمتر نیست.  خانم های ورزشکار به خاطر روحیات شادابی که دارند، علاوه بر آثار ملی و بین المللی، تأثیرات شگرفی نیز در خانواده ها و جامعه می گذارند. بانوان ورزشکار ایرانی با رعایت اصول، الگوی تمام زنان، مخصوصاً زنان کشورهای اسلامی هستند که با رعایت همه مسایل دینی و اخلاقی، در میادین ورزشی  می‌درخشند.

آ‌‌ن‌طور که تاریخ نشان می‌دهد و قضاوت می‌کند،  اگر امیرکبیر در آن لحظه حساس به داد کشور و ملت نرسیده بود، ایران پس از تجزیه در شکم فراخ استعمار می‌رفت و نیز اگر دست استعمار پس از مدت کوتاهی امیرکبیر را از میان نبرده بود و چند سال دیگر بر دوره کوتاه خدمتگزاری او اضافه شده بود، اکنون این کشور هم مثل ژاپن در ردیف کشورهای مترقی و پیشرفته جهان قرار داشت.(مقدمه کتاب امیر کبیر، قهرمان مبارزه با استعمار)

زمینه آشنایی من با امام از همان سالهای اول تحصیل در قم فراهم شد. منزل اخوان‏‎ ‎‏مرعشی، مقابل منزل امام بود. پیش از آمدن به این منزل هم، با چهره امام آشنا بودم.‏‎ ‎‏ایشان چهره معروف و محترمی در حوزه بودند که هر کس وارد حوزه می شد ـ در ردیف‏‎ ‎‏اولین چهره های معروف پس از آقای بروجردی ـ به زودی ایشان را می شناخت. با‏‎ ‎‏این همه، همسایگی ما با ایشان باعث زمینه آشنایی بیشتری شد. از همان روزهای اول که‏‎ ‎‏امام را دیدم، مجذوب ایشان شدم؛ قیافه ای با ابهت و دوست داشتنی، با منشی جذاب،‏‎ ‎‏این احساس مشترک طلبه های جوان حوزه بود. با برخوردهای مکرر و روزمره حسّ‏‎ ‎‏کنجکاوی، من بیشتر تحریک می شد و در جستجوی بهانه آشنایی بیشتر و بیشتر بودم.‏‎ ‎‏همین حس، انگیزه دوستی با آقا مصطفی شد؛ ایشان طلبه جوانی بودند که به لحاظ دوره‏‎ ‎‏تحصیلی از ما جلوتر، اما آدمی با محبت بودند.‏ ‏‏در مسیر رفت و آمد، گاهی با امام یا آقا مصطفی همراه می شدیم و ضمن احوالپرسی‏‎ ‎‏سؤالی مطرح می کردیم، سؤال اخلاقی، ادبی، فکری و... از اینجا اطلاعات خوبی دربارۀ‏‎ ‎‏خانواده و زندگی امام برایمان فراهم شد و جاذبه عمیق تری پیش آمد. سعی می کردم که‏‎ ‎‏قدری همت را بیشتر کنم تا بتوانم در مسیر سؤالاتی مطرح کنم که امام را وادار به جواب‏‎ ‎‏جدی کند. ‏ ‏‏ایشان هم ـ چنان که روش همیشگی شان بود ـ پاسخهای کوتاهی می دادند. در اوایل‏‎ ‎‎‏این آشنایی، فاصله هم زیاد بود. ما «سطح»‏می خواندیم و در سطح شاگردی ایشان‏‎ ‎‏نبودیم. با عشق و علاقه در انتظار روزی بودیم که به عنوان شاگرد، درس ایشان را درک‏‎ ‎‏کنیم؛ البته حضور ما در محل درس به عنوان تماشاچی مانعی نداشت، اما این، ما را‏‎ ‎‏ارضاء نمی کرد. مایل بودیم به صورت جدّی در درس ایشان حاضر شویم. از این تاریخ‏‎ ‎‏به بعد، بیت امام برای من و شماری از دوستان به صورت پاتوق درآمد.‏ ‏‏با زمینه هایی که به آن اشاره کردم، من و شماری از دوستان هم مباحثه، به امام نزدیک‏‎ ‎‏و نزدیکتر شدیم، هم در وارد کردن امام به جلوس در ایام عید و عزا نقش داشتیم و هم به‏‎ ‎‏شکلی در گرداندن بیت ایشان و این همه، زمینه ای بود برای آشنایی هر چه بیشتر با‏‎ ‎‏افکار و اهداف امام. ‏

بحث شورای رهبری  در قانون اساسی آمده است. هم قبل از بازنگری و هم بعد از بازنگری به آن توجه شده است. قبل از بازنگری آمده بود «فعلا که کسی مثل امام(ره) مورد قبول اکثریت قاطع مردم نیست، همان می‌ماند، ولی اگر مثل امام(ره) و رهبری فعلی نباشد، شورایی می‌شود و شورایی پنج‌نفره از علما جای رهبری را می‌گیرند، در بازنگری هم همین آمده است که هم می‌تواند فرد و هم می‌تواند شورا باشد. این در قانون اساسی هست و لازم نیست روی آن بحثکنیم. چون بحثشده و مردم هم به آن رای داد‌ه‌اند و تمام شد. در اولین جلسه‌ای که بعد از رحلت امام(ره) برای تعیین جانشینی ایشان داشتیم، اولین بحثما این بود که شورا باشد یا فرد. ما که جزو هیات‌رییسه خبرگان بودیم و باید برنامه‌ها را تنظیم می‌کردیم، نظر ما این بود که شورایی باشد و شورای سه‌نفره را در نظر گرفتیم که آیت‌الله‌خامنه‌ای، ‌آیت‌الله‌مشکینی‌و‌آیت‌الله‌موسوی ‌اردبیلی بودند. نظر جامعه مدرسین روی آیت‌الله گلپایگانی بود و فرد را پیشنهاد دادند. یک بحث جدی داشتیم و وقت زیادی از جلسه را گرفته بود که فرد یا شورا باشد. این در اختیار ما بود و باید انتخاب می‌کردیم. فرد ۴۵ رای و شورا ۳۵ رای آورد. نظر آیت‌الله‌خامنه‌ای روی شورا بود و سخنرانی خوبی هم کردند و توضیح دادند که شورا لازم است. اما وقتی که رای گرفتیم، این‌گونه شد. این با رای خود خبرگان است و اگر احساس شود که فردی آن برجستگی‌ها را ندارد و آماده نیست، می‌توانیم تبدیل به شورا کنیم.   سایت خبری تحلیلی الف : روایت باهنر از نقشه اصلاح‌طلبان برای هاشمی رفسنجانی محمدرضا باهنر در مصاحبه با شفقنا:  در دولت اصلاحات توسعه سیاسی مطرح شد و بسیار خوب بود و ادبیات عوض شد ولی ۴ سال وقت کشور هدر شد و دعواهای سیاسی به وجود آمد و اطرافیان دولت بر علیه آقای هاشمی حرف می زدند و می خواستند قتل های زنجیره ای را به گردن مرحوم هاشمی رفسنجانی بیندازند. دعواهای بی خود شروع شد و به تخریب نیروهای قبل از خود پرداختند... ما یکسری اشکالات ساختاری در کشور داریم و شاید حتی نیاز باشد در این رابطه قانون اساسی ما اصلاح شود به طور مثال رییس جمهور در کشور ما بیش از دو دوره پشت سر هم نمی تواند رییس جمهور شود و اگر یک فاصله پیدا شود او می تواند دوباره رییس جمهور شود. رییس جمهور در دوره ۸ ساله کارهایی انجام می دهد و رقبایی دارد. و بعد از اتمام دوره اگر بخواهد مجدداً برگردد اختلافاتی به وجود می آید. در آمریکا قانونی وجود دارد که می گوید یک شخص در طول عمر خود نمی تواند بیش از دو بار رییس جمهور شود. تکلیف روشن است... من همین را گفتم. بعضا این مسایل پیش می آید. به طور مثال آقای احمدی نژاد امروز فقط علاقمند است بر موج نارضایتی مردم سوار شود که مثلا زمینه فراهم شود تا دوباره بتواند رییس جمور شود. خب اینکه نمی شود. یک موقع هست که طرف با دولت رقابت  می کند اما یک موقع هست که نه موج نارضایتی های مردم را تحریک می کند. خب اینکه هیچ دولتی اجازه نمی دهد.هیچ حکومتی اجازه نمی دهد.