نماز جمعه تهران به امامت آیت الله هاشمی رفسنجانی

    خطبه اوّل  بسْمِ‏اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم اَلْحَمْدُلِلّهِ رَبِّ الْعالَمینَ، وَالصَّلوةُ وَالسَّلامُ عَلی رَسُولِ اللَّهِ وَالِهِ الْأَ ئِمَّةِ الْمَعْصوُمینَ. أَعُوذُ باللَّهِ مِنَ الشَّیْطانِ الرَّجیمِ، وَ اَمَّا بنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ عِبادَاللَّه اُوْصیکُمْ بتَقْوَیَ اللَّه وَ اَتَّباعُ اَمْرَهُ وَ نَهْیِ".   هر دو خطبه امروز من در مورد مسایل روز و امور جاری کشور است و فرصت این که بحث مستقلی را طبق معمول در یکی از خطبه ها داشته باشیم، نمی‏بینم. در خطبه اوّل به تناسب هفته دولت و تشکیل دولت جدید، مطالبی را خدمتتان عرض می‏کنم و در خطبه دوّم مناسبتهای فراوان داخلی و بین‏المللی را داریم. در مورد اوّل همان طور که می‏دانید، ما به مناسبت شهادت جانگداز دو نفر از شخصیّتهای بزرگ انقلاب، یعنی شهید رجایی و شهید باهنر، هفته‏ای را به نام هفته دولت داریم که معمولا" مسؤولان دولت در این هفته با مردم سخن می‏گویند و آنها را از مسایل جاری آگاه می‏کنند که امسال هم ما از اواسط این هفته، همان برنامه‏های گذشته را با مسایل نو مطرح خواهیم کرد.  در آستانه هفته دولت، دولت جدید تشکیل شد. با توجّه به این که یک دوره از دولتی گذشت و دوره جدیدی شروع می‏شود و یک برنامه رو به پایان است و در آستانه برنامه جدید پنجساله‏ای هستیم. حتما" مردم ما علاقه‏مند هستند که در این مقطع اطّلاعاتی از این مورد داشته باشند و تحلیلی و قضاوتی ارائه شود که بنده مختصرا" در این خطبه عرض خواهم کرد. ان‏شاءاللّه در هفته دولت این مسایلی که فهرست می‏شود، باز شود. اوّل باید اظهار تشکّر کنیم از شیوه‏ای که در تعیین دولت جدید پیش آمد و از سرعت و صحّت و زیبایی کاری که در مجلس گذشت.  من بعنوان مسؤول دولت صمیمانه از مجلس و نمایندگان تشکّر می‏کنم؛ بسیار خوب برخورد کردند. خوشبختانه تفاهم در حدّی بود که بحثهای مجلس، سازنده بود. مردم ما بحثها را شنیده‏اند [t1]و من نمی‏خواهم درباره آنها زیاد صحبت کنم و نتیجه بحثها هم بسیار خوب بود. 22 وزیر با رأی بسیار بالا که در دوران پس از انقلاب، این مقدار رأی بالا، بی‏سابقه بود پذیرفته شدند. چهارده وزیر بیش از دویست رأی داشتند و چهار وزیر حدود 190 رأی که ما هیچ وقت این نصاب رأی بالا را نداشتیم، و شاید معدل رأیها بالاتر از صد و نود و چند رأی می‏باشد. یک وزیر را از دست دادیم که آن هم از نظر من طبیعی بود، زیرا برنامه ریزی نبود؛ چون در مجلس کسی علیه آن وزیر صحبت نکرد و ایشان هم نیاز به دفاعی نداشت.  اگر شبهاتی در ذهن نمایندگان بود، باقی ماند و آراء ممتنع زیاد شد و در نتیجه با چهار رأی کمتر از نصاب یک وزیر مؤثر ما در میان اعضای دولت نبودند که بنده با توجّه به این که ایشان در تدوین برنامه دوّم سهم زیادی داشته و باید داشته باشد از ایشان خواستم که بعنوان معاونت، این فصل کاری را کمک کنند که کار ضربه‏ای نخورد و ایشان هم پذیرفتند، واقعا" باید از شیوه بحثهای مجلس تشکّر کنیم. همانطوری که ملاحظه کردید، کلّ بحثهای موافق و مخالف در میان آنها مخالفتی با برنامه نبود، مخالفت با سیاستها نبود و اگر چیزی بود در شیوه اجرایی بعضی از وزراء انتقاد داشتند که جواب آنها هم داده شد و جالب این است که استکبار خبری و امپریالیسم تبلیغاتی که سخت با پیش‏بینیهایی که می‏کرد، غافل‏گیر شد و در مضیقه خبری قرار گرفت؛ تحلیل آنها خیلی غلط از آب درآمد.  به رأی نیاوردن یک وزیر چسبیدند، آن هم با چهار رأی و خیلی تحلیلهایی بی‏محتوا، سطحی، عوامانه و از آن نوع تحلیلهای گاوی غربیها کردند که مجلس با رأی ندادن به وزیر اقتصاد، با سیاست اقتصادی مخالف است.  اینها به خودشان زحمت ندادند که به مذاکرات مجلس گوش دهند و ببینند از میان بیست وچند نماینده که سخنرانی کردند، یک نفر هم با سیاستهای برنامه اول و سیاستهای اقتصادی مخالفت نداشت و اگر حرفی بود در شیوه اجرا بود و اتفاقا" در مورد وزیر اقتصاد، کسی اعتراض اجرایی هم نداشت. (خوشبختانه شرایط خوبی پیش آمد). الان کابینه‏ای است که مجلس با رأی بالا او را پذیرفته است و دولت هماهنگ است و گرچه وزیرانی هم که بودند و امروز نیستند با ما هماهنگ بودند؛ در مجلس مشکل داشتند با دولت و رئیس جمهور هیچ گونه مشکلی نداشتند. آنها هم همکاران با تجربه ما در سایر میدانها خواهند بود. ما اوّلین جلسه دولت را تشکیل دادیم. بحثهایی که در دستور داریم و مقایسه این بحثها با چهار سال پیش، در اوّلین جلسات دولت قبل، بسیار معنادار است و همین می‏تواند موضوع بحث خطبه من  و توضیحاتم برای شما باشد. طبیعی است که دولت معمولا" مسایل، مشکلات مهم و نیازهای فوری را در دستور کار خود قرار می‏دهد. نوع بحثهای که در نشستهای چهار سال پیش داشتیم و نوع بحثهایی که امروز در دستور کار ما قرار می‏گیرد، وقتی که مقایسه می‏کنیم. تفاوت چشم‏گیری را شاهد هستیم و نشان می‏دهد که ما در این چهار سال از کجا به کجا رسیدیم و چه شرایط جدیدی داریم و چه چیزهایی عوض شده است. آن روزها، اوّلین نگرانی ما در دولت مسأله قطعنامه بود و این که بخش زیادی از خاک ما در اشغال عراقیها بود و آینده تاریکی برای اسرای ما بود و نمی‏دانستیم وضعیّت چیست! افق روشن نبود و خصومتهای بین‏المللی ما را از آینده قطعنامه حسابی نگران می‏کرد و چیزهایی از این قبیل در مسایل خارجی، مثل: جشن پیروزیمان در مسایل مربوط به عراق، برگشتن آزادگان سرفرازمان و اخراج دشمن از خاک جمهوری اسلامی ایران و متجاوز شناخته شدن جذب بعث عراق؛ طبعا" در دولت این گونه بحثها زمینه‏ای ندارد. از مسایل داخلی، اوّلین بحثهای آن روز و آن دوره ما، مسأله حمل و نقل بود و نگران شروع سال تحصیلی و حمل و نقل بچّه‏ها در تهران و جاهایی از این قبیل بودیم. خوشبختانه امروز می‏بینیم حمل و نقل کشور کاملا" طبیعی است و بیش از آنچه بار معطّل کامیون بماند، کامیون منتظر بار می‏ماند. و این حرکت مؤثر در اصلاح حمل و نقل، دیگر بحثی برای ما نگذاشته است.  آن روزها هر اجتماعی داشتیم، نگران قطع برق بودیم و گرفتاریهایی که از ناحیه ساعتها قطع برق پیش می‏آمد، کارخانه ها می‏خوابید و وسایل برقی مردم می‏سوخت و چه اتفاقات زیادی که در آن روزها داشتیم؛ ولی امروز اصلا"بحث انرژی را در هیأت دولت نداریم.  برای این که تولیدمان در "پیک" در تیرماه که همه وسایل خنک کننده کار می‏کنند، در "ساعات پیک" از مصرفمان بیشتر است و ذخیره مطمئن هم در دست کار است که بزودی بهره‏برداری می‏شود و برای سالهای طولانی آینده جمهوری اسلامی مشکل برق ندارد و انرژی مطمئن در اختیار است؛ مگر اتّفاقی بیافتد. مثلاً: در جایی دکلی بیافتد، کارخانه‏ای از مدار خارج شود و امثال اینها که با ذخایر پیش‏بینی شده برطرف خواهد شد. آن روزها نگران سوخت مردم برای فصل زمستان بودیم و انبارهایمان خالی بود و باید سیصد هزار فرآورده با قیمت گران در روز وارد کنیم که امروز همه انبارهای سوختمان مملّو از سوخت است و تقریبا" تمامی نیازهای ما در داخل کشور، به جز قسمت کمی تأمین می‏شود که این مقدار هم تا آخر سال نیاز دارد و با این که طّی این چند سال رشد سوخت خیلی بالا رفته است، چون سوختی را که کوپنی بود آزاد کردیم، در این زمینه هم خودکفا شدیم.  آن موقع ما یک کابوس وحشتناک در ذهنمان برای مهاجرین جنگی و خانه‏های مخروبه و ده شهر به کلّی ویران شده و 1200 روستایی که از صحنه زمین محو شده بود و صدها کارخانه و بندر و نیروگاه مخروبه داشتیم که تقریبا" عمده صنعت بزرگ ما در بخش گاز، نفت، نیرو و از این قبیل منهدم شده بود، واقعا" برای هر آدمی که کمی آمار و ارقام را می‏دانست، مایه نگرانی بود که خدایا! میلیونها انسان آواره و بی‏خانمان و شهرهای مخروبه بی‏آب و برق و این همه خرابی در پنج استان و این خزانه خالی و این توّقع فراوان مردم که حقّشان هم بود، چه می‏شود!؟ هشت سال آواره بودند و حالا تفنگها دیگر کار نمی‏کرد و بایستی برمی‏گشتند و حالا امروز حتما" به آبادان، خرّمشهر، قصرشیرین، دهلران، مهران، بستان، موسیان و همه جا مسافرت کردید یا در فیلمها دیده‏اید که با چه سرعتی اینها ساخته شده و مردم برگشتند؛ زندگی طبیعی برگشته است. زیربنای شهرها آماده شده است، شغل آماده شده و ما دیگر نگران بازسازی نیستیم و با ادامه کار در یکی دو سال آینده بکّلی پرونده بازسازی بسته می‏شود و خواهید دید که شهرهایمان رااز نو زنده کردیم.  اینها تفاوت عمده کار ماست نگرانی عمده‏ای که همه شما مردم داشتید، بازار خالی و جنسهایی که اگر بود در انبارها مخفی شده بود و شیوع احتکار، دو نرخی، کانالهای غیر مشروع، رفتن اموال و کالاهای دولتی در مسیرهای قاچاق که گرفتاری عمده نیروی انتظامی و دادگاهها بود که دائما" افراد متخلّف را می‏گیرند و محاکمه می‏کنند. هزاران  قلم از کالاها که اصلا" کسی متصدّی آن نبود که یا وارد کند و یا تولید، بخاطر امور جنگ به دست قضا و قدر سپرده شده بود؛ ولی امروز اصلا"از این بحثها در بین ما نیست.  ما اصلا" در هیأت دولت بحث نمی‏کنیم که چگونه کالاهای مورد نیاز مردم را تأمین کنیم؛ طبیعی شده است. یا تولید می‏شود، یا وارد می‏شود و به هر حال امروز آنقدر کالا فراوان است که اوّلین بحث دولت ما این خواهد بود که این کالاهایی که روی دست تولید کنندگان و در کارخانه‏ها مانده و نقدینگی نیاز دارد را چه کار کنیم؟  اوّلین بحث کابینه جدید، علاج کالاهای فراوانی است که در انبار کارخانه ها مانده و مشتری ندارد. جلوگیری و محدود کردن واردات حل می‏شود؛ ولی سرعت تولید آن چنان و بالا رفته و رشد کرده ولی سرعت تولید در این سالها آنچنان بالا رفته و رشد نموده است که ما پرونده این بحث را بسته‏ایم. تولید مسیر خودش را بصورت طبیعی پیدا کرده، در همه بخشها، کشاورزی نیمه فلج، دامداری نیمه فلج، مرغداری نیمه فلج و شیلات نیمه فلج که اینها همه بخاطر جنگ آسیبهای کلّی دیده بودند، بسرعت رشد کرده و ما را به مرز خودکفایی نزدیک می‏کند؛ سیلوها مملّو از گندم، این گندمها بیرون سیلوها انبار می‏شود و همه اینها دیگر بحثهای دولت نیست. عمده بحث دولت در این فصل این است که چگونه مشکل تولیدات روی دست مانده کارخانجات را حل کنیم، به اینها وام بدهیم که قدرت مقاومت داشته باشند یا به یک نحوی قدرت خرید بخش مصرف کننده را بالا ببریم. ما در همین موقع که به فکر تدوین بودجه سال بعد بودیم، از پنجاه درصد کسر بودجه کشور نگران بودیم که هر آدم اقتصاد دان و نیمه وارد را ناراحت می‏کرد؛ حدود 51 درصد از بودجه‏مان کم بود. یک چنین فقری، یک چنین مشکل اقتصادی‏ای، کلّ جامعه را نگران می‏کند و در کنارش نقدینگی فراوانی که در دست بخش خصوصی بود و بی‏اعتمادی‏ای که نسبت به بانکها بود و مردم پولهایشان را بجای اینکه در بانکها بگذارند در خانه‏هایشان می‏خواستند حفظ کنند. این واقعا"آدمی را که می‏خواست برنامه‏ریزی کند، زجر می‏داد. کسری بودجه را به صفر رساندیم، نقدینگی و موجودی بانکها، به سرعت و با اعتمادی که جلب شد، بالا رفته و نقدینگی دست مردم مهار شده است که یکی از بحثهای امروز دولت ما این است که چگونه نقدینگی ارباب تولید را زیاد کنیم؛ مشکل شان کمی نقدینگی است که آن روز مشکل زیادی نقدینگی بخش خصوصی بود و درست معکوس قضیه اتّفاق افتاده و این شرایطی است که شما می‏بنید. ما اوّلین بحث کابینه‏مان این بود که شش میلیون تن (پیش‏بینی آن موقع بود که بعد معلوم شد کمتر است) فولاد و فلزات نیاز داریم که باید یک میلیون تن آن را تولید کنیم و پنج میلیون تن دیگر را وارد کنیم. این چنین هم بود که ما مقدار زیادی از انواع فلزات وارد می‏کردیم والان بحث این است که برای صادراتمان فروش از کجا بازار پیدا کنیم که کارخانجات عظیم تولید فولاد (انواع فولاد هم ورق و هم مصالح ساختمانی و سایر محصولات فلزی‏مان) روی دست کارخانه‏ها نماند، خودشان را بتوانند اداره کنند که دارند اداره می‏کنند. واقعا" آدم فکر می‏کند که چه گذشت بر این کشور در این چهار سال که همه مسایل عمده آن روز کشور، امروز اصلا" مسأله نیست و البته ما هم امروز بی‏مسأله نیستیم که مسایل ما چیز دیگری است، که خدمتتان عرض می‏کنم و آن مسایل را باید حل کنیم. یکی از مسایل دلهره‏آور آن دوره، مسأله ارز بود تقریبا" همه چیزمان وارداتی بود و بعلاوه کارهای زیربنایی‏مان مثل نیروگاهها، سدها، کارخانه‏های پتروشیمی و امثال اینها که روی دستمان بود (یا سرمایه‏گذاری تولید بیشتر نفت). اینها همه ارزبر بودند و برای تأمین ارز دورنمای مشکلی که ما در برنامه اوّل، 27 میلیارد دلار استقراض گنجانیده‏ایم که از خارج بگیریم؛ ولی امروز باقی مانده مشکلات دوران گذشته را حل می‏کنیم. تولیدات داخلی آن چنان جای واردات را گرفته که مصرف ارز کشور بسیار پایین آمده است و شما در سال آینده خواهید دید که کشور به اندازه کافی مازاد تجاری خارجی خواهد داشت؛ درآمدهای ارزی بسیار بیشتر از نیاز طبیعی امروز مصرف ارز ما شده است.  برای این که دیگر از این به بعد فولاد وارد نمی‏شود که رقم عمده‏ای بود، عمده نیروگاهها ساخته شده که رقم زیادی بود، کارخانه‏های عظیم، پتروشیمی که خیلی ارزبر بود ساخته شده که رقم عمده‏ای بود. بسیاری از این مواد اوّلیه‏ای که برای کارخانه‏ها می‏ساختیم امروز دیگر خودمان می‏گوییم، یک میلیون تن محصول پتروشیمی داشتیم امروز 5/5 میلیون تن داریم و یکی - دو سال آینده، دوازده میلیون تن داریم که عمده ارزبری‏مان از اینها بوده که دیگر ارز نمی‏برند و اینها اکنون تبدیل می‏شوند به ارزآور و صادرات خواهند داشت و در همه بخشها سعی کردیم آنجایی که می‏شد از داخل کشور چیزی برای مواد اوّلیه کارمان تأمین کنیم. در بخش کشاورزی، در دام و در اکثر اینها واردات به حداقل رسیده است و روز به روز هم دارد کم می‏شود. من به شما عرض می‏کنم، ما در کابینه آینده‏مان و برنامه دوّم‏مان اصلا" مسأله کمبود ارز را جزء مشکلات بحث‏انگیز  نمی‏دانم؛ فقط بستگی به این دارد که چه مقدار بخواهیم بیشتر سرمایه‏گذاری کنیم. ما هر چیزی برای سرمایه‏گذاری بیشتر بگیریم، کارهای بزرگتر در هر بخشی، آن مقدار ارز مصرف می‏کنیم و اگر هم مصرف نکنیم، هیچ اتّفاقی نمی‏افتد، چون آن کارهای زیربنایی دیگر کارهای عمده‏اش تمام شد. یک چیزهایی هست که اگر انجام دهیم کار بهتر می‏شود، شرایط خیلی بهتر می‏شود و اگر انجام ندهیم همان طور خواهد ماند. وضع عادی است، ولی خوب! نمی‏توانیم انجام ندهیم، چون ما درآمد ارزی داریم. حداقل صادرات نفتی و غیرنفتی‏مان نزدیک بیست میلیارد دلار خواهد بود که اینها همین طور اگر تزریق شود، به سرمایه‏گذاریهایی که از بخش ریالی فعلا" ارتزاق می‏کنند؛ خیلی چیزها را هم ما از ارز دولتی جدا کردیم، کلاً خودرو از کامیون و اتوبوس و سواری و وانت و همه اینها دیگر از پستان ارز دولتی شیر نمی‏خورد، همه شان به بازار خودشان بسته‏اند و هر چه که بتوانند عمل می‏کنند و روی پایشان می‏گردند. حتی بولدوزر و کمباین و لودر و ماشینهای بسیار سنگین که ساخته می‏شوند، برایشان ارز دولتی نمی‏دهیم. ارز دولتی آنچه که ما فعلا" می‏دهیم، به دفاع، داور و کالاهای اساسی مثل گندم و روغن نباتی و آن چیزهایی کوپنی است و سهمیه‏ای به مردم می‏دهیم اینها را اجبارا" ارز دولتی می‏دهیم و بقیه دیگر آزاد است و این مهمترین کار ما در همه این جریانات اصلاح سیستم بود.  در سیستم دولتی که همه چیز را دولت تهیّه می‏کند و به مردم سهمیه می‏دهد و مردم در کانال معینی آن را دریافت می‏دارند، بدترین مصیبت اقتصاد کشور بود که ما گرفتارش بودیم و بهم خوردن این سیستم، عظیم‏ترین فتح دوران گذشته ما بود که در بحثهای دولت مطرح بود و اگر کسی پرونده دولت و شورای اقتصاد را بخواند می‏بیند که چه مقدار وقت کشور شما صرف این گونه مسایل جزیی می‏شد. البته هنوز هم مواردی داریم، ولی بسیار بسیار کم شده است. بسیاری از سرمایه‏گذارییهایی که برای صنعت و کارخانه‏ها در نظر گرفتیم، در حال حاضر شروع به ثمر دادن نموده است و در همین هفته دولت، چهارصد - پانصد کارخانه و واحد صنعتی را افتتاح می‏کنیم که اینها دهها هزار شغل جدید برای نیروهای ما درست می‏کنند. ما درصد بیکاری در کشورمان شانزده درصد بود و امروز به نزدیک یازده درصد رسیده است که کار خیلی بزرگی بوده، با رشد جمعیّت جوانی که داریم. دانشگاههایمان اصلا" در مخمصه نیستند، آن روزها ما برای خوابگاه و رستوران و حمل و نقل دانشجو همه چیز مسأله داشتیم. در بسیاری از روستاها که خبری از مدرسه و معلّم نبود، معلّم بردیم در بسیاری از روستاها با برنامه ضربتی که برای نقاط محروم داشتیم، در این فاصله بهداشت و درمان و راه و شبکه انتقال برق را گسترش دادیم. که این روند هنوز برنامه دوّم را یک مقدار اشغال می‏کند. بهر حال عرض می‏کنم که دولت شما این روزها تشکیل جلسه می‏دهد و کارهای روزمره و مشکلات دست و پاگیر آنی را دنبال نمی‏کند و وقتش صرف مسایل اساسی می‏شود؛ برنامه دوّم در دست تدوین است. درباره برنامه دوّم من الان صحبتی نمی‏کنم که آن برنامه ایست که سیاستهایش تدوین شده و اهداف کلانش تصریح شده و ارقام در کتاب برنامه درج می‏شود و بعد اینها که به مجلس رفت و بحثها شروع شد و فکر می‏کنم که این هماهنگی که دولت و مجلس خواهند داشت در آینده ما یک برنامه بسیار خوبی به کوری چشم دشمنانی که میان مجلس و دولت خواب تشنج می‏بینند ان‏شاءاللّه از مجلس‏مان بیرون خواهد آمد. بسْمِ‏اللَّهِ الرَّحْمنِ الرّحیم/ اِذاجاءَ نَصْرُاللَّهِ وَالْفَتْحُ/ وَ رَأَیْتَ النَّاسَ یَدْخُلُونَ فی دینِ اللَّهِ اَفْواجاً/ فَسَبِّحْ بحَمْد رَبِّکَ وَاسْتَغْفِرْهُ اِنَّهُ کانَ تَواَّبًا.     خطبه دوّم  بسْمِ‏اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم اَلْحَمْدُ ِللَّهِ رَبِّ اْلعالَمینَ، وَالصّلوةُ وَ السَّلامُ عَلی رَسُولِ اللَّهِ وَ عَلی عَلِیٍّ أَمیرِاْلمُؤْمنینَ وَ عَلی الصِّدّیقة الطّاهِرة وَ عَلی سبْطَیِ الَّرّحْمَةِ الْحَسَنِ وَالْحُسَیْنِ وَ عَلی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ مُحَمَّدبْنِ عَلِیٍّ وَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ موُسَی بْنِ جَعْفَرٍ وَعَلِیِّ بْنِ مُوسی وَ مُحَمَّدبْنِ عَلِیٍّ وَ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ وَالْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ وَ ألْخَلَفِ اْلهادی اْلمهْدیّ (عج).  چند مناسبت مهمّ داریم که به هم وصلش می‏کنم و یک بحث مختصری درباره آن خواهیم داشت. در هفته گذشته روزهای بسیار عظیم و تاریخی داشتیم. رحلت پیامبر بزرگوار(ص) اسلام، شهادت دو امام عظیم‏الشأن، امام حسن مجتبی (ع) و امام رضا(ع) و امروز روز هجرت است، روزی که پیغمبر اکرم(ص) از مکّه به مدینه هجرت کردند و در آینده نزدیک، هفته وحدت را بخاطر میلاد با سعادت پیغمبر اکرم(ص) داریم که می‏بینیم محور این روزها شخص پیغمبر است و ائمه بزرگوار و به قولی هم امروز روز شهادت امام حسن عسگری است؛ گر چه روز هشتم بیشتر معتبر است.  سالگرد مراجعت پیروزمند و افتخارآمیز آزادگان‏مان را داریم و وفات حزن‏انگیز آیت اللّه سبزواری(ره) که غریبانه و مظلومانه در نجف اشرف رحلت کردند در مورد مرگ غم‏انگیز این فقیه بزرگوار و مقاوم که در شرایط سختی حوزه بزرگ نجف را حفظ کرد و حقّ بزرگی بر تاریخ شیعه دارد ضمن آرزوی رحمت و غفران الهی برای این شخصیّت عظیم و صبر برای بازماندگان عزیزشان، ما باید همه تلاشمان را به عمل آوریم که حوزه نجف را با عظمت و بزرگی حفظ کنیم.  آنجا، مکان کوچکی نیست، هزار سال تاریخ بین‏النهرین، عراق و منطقه، تحت تأثیر این حوزه شریف بوده و شیعه به شدّت مرهون تلاشهایی است که در این حوزه شریف شده است و می‏بینیم که بعث عراق کمر به تضعیف آن حوزه بسته است التبه نمی‏تواند چون اکثریت مردم عراق اجازه نمی‏دهند که این حوزه از دست برود و حوزه را حفظ می‏کنند.  اگر دورانی به افول گراییده، این کرسی حتما" دوباره اوج خواهد گرفت و من تکیه می‏کنم که حتی به مصلحت بعثیهای عراق هم نیست که این حوزه را تضعیف کنند و فراموش نکنند این را که آن روزی که عراق در اشغال بیگانه بود چه کسانی از علمای حوزه آیت اللّه کاشانی و آیت اللّه خوانساری و صد ها طلبه جوان و مدرس پیشتاز شدند و آن تودهنی محکم را به انگلیسیهای اشغالگر زدند و عظمت عراق را حفظ کردند. ان‏شاءاللّه آنها هم این نقطه مجد و کرامت استقلالشان را بخاطر تعصّبات نادرست تضعیف نکنند. آزادگان‏مان بحمداللّه با سرافرازی برگشتند و پشت سر خودشان تاریخ عظیم افتخار و مقاومت را دارند و امروز در سراسر کشور حدود چهل هزار آزاده در بخشهای مختلف کشور با کوشش فراوان، پشتیبان عظیمی برای انقلاب و سازندگی کشور هستند و همه جا می‏درخشند و ما تلاش کردیم در این دو سه سال در حدّ مقدور، مشکلاتی که از رهگذر سالها غیبت برای خودشان و خانواده‏شان پیش آمده را کم کنیم. البته امکانات محدود است و نیازها فراوان و امیدواریم که این وظیفه را در حدّ مطلوب و خوب انجام داده باشیم و در آینده بهتر بتوانیم حقوق ایثارگرانمان را بطورکلی تأمین کنیم. در مورد مسأله رسالت و ولایت که محور بقیه مناسبتهای هفته است، من یک بحث کوتاه و جامع بین همه اینها عرض خواهم کرد که حقّ همه را در این بحث کوتاه ادا کنم.  مسأله این است که امّت اسلامی که امروز حدود یک چهارم جمعیّت روی زمین را تشکیل می‏دهند. بیش از پنجاه کشور مستقل دارد و قسمت اعظم ذخایر راهبروی و نقاط راهبروی و جغرافیایی را در اختیار دارد، مجد، عظمت، کرامت، آینده، سلامت و عزّتش در گرو این است که به اسلام و پیغمبر اکرم (ص) وفادار باشد و خودش را در سایه اسلام و زیر پرچم قرآن ببیند و هر مقداری که از این پرچم و از این محور فاصله بگیرد به همان مقدار عزّت و عظمت خودش رااز دست داده و هر مقدار به این جا نزدیک شود به مجد و کرامت خودش نزدیک می‏شود. شاید اساسی‏ترین مسأله در اینجا، مسأله تعاون و همکاری و پرهیز از افتراق و دوئیت و طرح کردن مسایل بی‏ارزش نژادی و جغرافیایی و سیاسی و امثال اینها است. اگر دنیای اسلام بتواند بر محور قرآن، هماهنگی ایجاد کند و آن نقطه بالای معارف قرآن را بفهمد و امّت واحده را قبول کند که ما امّت واحده هستیم؛ اگر رهبران و علما، شخصیّتهای دنیای اسلام و اینهایی که رهبر فکری هستند، این وحدانیّت امّت را درک کنند؛ ما خیلی خبر داریم و اگر با همین وضعی که الان داریم، تفرقه‏ها و تشتّتها، این خودخواهی و دنیاپرستیهایی که گرفتارش هستند، اگر این باشد، این رمز وحدت کاربری زیادی نخواهد داشت همان طوری که الان ندارد. در دنبال روزهای مقدّس پایان ماه صفر و در آستانه ورود ایام میلاد با سعادت پیغمبر اکرم (ص) و در روز هجرت پیغمبری که از لحاظ نمادین ما را به هجرت دعوت می‏کند! هجرت از این دنیاپرستیها و کوته‏بینیها و خودخواهیها بسوی خداخواهیها، هجرت از تفرقه بسوی وحدت و از تعدّد بسوی وحدت و هماهنگی؛ اگر بتوانیم بخشی از دعوت را جواب دهیم، خیلی می‏توانیم در دنیا حرف داشته باشیم و استکبار با همه آن زرق و برقش و با همه آن امکاناتش در مقابل امّت واحده اسلامی ذلیل و عاجز است؛ ولی متأسفانه الان ما این وضع را نداریم. الان درست سیاست تفرقه‏انگیز استکبار که از دو سه قرن پیش در امّت اسلامی حاکم بوده حاکم است و در بسیاری از دولتها رابطه دولت و مردم خوب نیست. در بسیاری از منطقه‏ها رابطه دولتهای اسلامی همان منطقه با هم خوب نیست. در همایش اسلامی که برای اتّحاد و هماهنگی تأسیس شده جمع می‏شویم، هوی و هوسها، از پی‏گیری اهداف مشترک دورمان می‏کند و نتیجه‏اش هم همین است که می‏بینید به سرمان می‏آید؛ این بوسنی ماست که ظالمانه‏ترین و شرورانه‏ترین تجاوز تاریخی آنجا به اسم مردمی که خیال می‏کنند متمدّن و شرقی هستند؛ اتّفاق می‏افتد. در فلسطین، ظلم نیم قرنی است که همیشه قربانی آن مسلمانها بوده‏اند و ما افق روشنی هم برای آینده نمی‏بینیم؛ با این ضعفی که در دنیای اسلام است. مسایل جدیدی همین روزها برای ما خلق شده؛ در قفقاز مسلمانها تحت فشار هستند و از خانه‏هایشان آواره می‏شوند؛ در سومالی مسلمانها به جان هم افتاده‏اند و کّفار هم به اسم کمک و صدقه دادن آمده‏اند و مسلّط شده‏اند و آدم می‏کشند. در سودان نغمه تفرقه ملّت و تجزیه خاک اسلامی است؛ در افغانستان که امروز برادران عزیز ما، میهمانان ما هستند و نخست وزیر افغانستان در تریبون نماز جمعه ما سخنرانی کردند، ما شاهد دخالتهای اجانب و شیطنتهایی هستیم که نمی‏گذارند این ملّتی که عظیم‏ترین جهاد تاریخش را کرد و آن قدرت عظیم جهّنمی مارکسیستی را به زانو در آورد، به جایی برسند و در میان خودشان امروز گرفتار این مسایل داخلی شدند که امیدواریم با هوشیاری رهبرانشان این مصیبت تمام شود. کشمیر ما یک نقطه خون چکانی است که آدم واقعا" خون می‏خورد که مردم هر روز تحت فشار هستند. جنوب لبنان اشغال دولت صهیونیستی است و مسلمانان این طور بمباران می‏شوند و عراق امروز به این روز افتاده است که باید هواپیمای کفر جهانی بالای سرش پرواز کند که بخشی از مردمش را از شر بخش دیگری نجات دهد.  تصمیم برای عراق ما، بین‏النهرین ما، این مرکز عظیمی که می‏توان پشتیبان عظیم دنیای اسلام باشد در دست آنها است. واقعا" با تفرقه این مسایل پیش آمده و وحدت، هماهنگی، همدلی و گذشت می‏تواند همه این مسایل را حل کند. در اوپک مسلمانها با هم برای این که چند شبکه نفت بیشتر تولید کنند، آنهایی که بیشتر دارند می‏خواهند باز هم بیشتر تولید کنند. به جان هم می‏افتند که یک دفعه چهار تا پنج دلار قیمت نفت پایین می‏آید و کشورهای صنعتی می‏خورند و می‏برند. به هر حال مایه عظمت ما اسلام است و راه مشخص شده به قرآن توسل به حبل‏اللّه قرآن است که ما فعلا" از این دستور فاصله داریم و روزی که به این دستور عمل کنیم و نزدیک شدیم و جهان اسلام خودش را نزدیک ببیند آن روز می‏تواند نجات دهد.  اکنون خطبه عربی را در چند سطر برای دنیای اسلام در همین رابطه نوشته‏ام که می‏خوانم.      ترجمه خطبه عربی     بسْمِ‏اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم اَلْحَمْدُ ِللَّهِ وَالصّلوةُ عَلی رَسُولِ اللَّهِ وآله عباداللّه المتَقیِنْ. عِبادُاللّه اُوصیکُمْ بتَقْوَی اللَّه". جهان اسلام تا چند روز دیگر بمناسبت هفته وحدت که جمهوری اسلامی آن را بعنوان رمز برادری و یکپارچگی اعلام نموده، جشن خواهد گرفت. در این شرایط که امّت ما از عدم وحدت، و پراکندگی در رنج است و از تراژدیهای زیادی که ضررهای فراوانی به آن وارد کرده شکایت دارد، بنظر می‏رسد که اتّحاد و وحدت صف از مهمّترین نیازهای مبرم ما در این زمان حسّاس باشد. در زمینه بین‏المللی و داخلی، کشورهای اسلامی با مشکلاتی مواجه هستند که منافعشان را تهدید می‏کند و منجر به تسلّط دشمنان اسلام بر ثروتهای امّت اسلامی می‏شود. بطور حتم ما قادر نخواهیم بود با مشکلات فراوانمان در فلسطین، بوسنی، قفقاز، افغانستان، کشمیر، سومالی، عراق، لبنان، تاجیکستان، سودان و سایر مناطق جهان اسلام جزء با وحدت اتکّاء به خداوند و امکانات خودی مبارزه کنیم. و اگر این نزاعها و یا لااقل عدم همکاریها ادامه یابد، دشمنان اسلام هر روز میدان جدیدی از مبارزه و دشمنی بوجود آورده و ضربه جدیدی به منافع امّت ما وارد خواهند نمود و برای غارت ثروتهای ملّتها و سلب حقوق آنها به حملات خود خواهند افزود. و هر کس توّقع داشته باشد که مشکلات جهان اسلام به دست دشمنان حل شود، دلیل برعدم بالندگی فکری و رشد اوست؛ استکبار همیشه سیاست تفرقه افکنی را در پیش گرفته و بدین وسیله توانسته است سلطه جهنّمی خود را در طول قرنهای گذشته توسعه دهد و استعمارگران نیز ثروتهای ما را غارت کرده و بر بازارهای ما مسلّط گشته‏اند و خواسته‏های نامشروع خود را برمردم ما تحمیل نموده‏اند. من خاضعانه از ملّتها و سران جهان اسلام می‏خواهم که برای باز گرداندن فضای برادری و صداقت در بین مسلمین به پا خیزند و اختلافات و نزاعات خود را مخصوصاً در سایه این روزهای گرانقدر (سالگرد میلاد رسول اکرم(ص)) که همه ما را به اسلام و وحدت اسلامی دعوت کرده است، کنار بگذارند. باید عظمت و کرامت اسلام را با یکپارچگی و استعانت از خدای تعالی به آن باز گردانیم "انّه خَیُر نا صِرٍ وَ مُعینٍ". أَعُوذُ باللَّهِ مِنَ الشَّیْطانِ الرَّجیمِ/ بسْمِ‏اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم/ »قُلْ هُوَ اللَّهُ اَحَدٌ/ اَللَّهُ الصَمَدٌ/ لَمْ یَلِدْ وَلَمْ یوُلَدْ/ وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُواً اَحَد«.