خاطرات روزانه / آیت‌الله هاشمی رفسنجانی/ سال 1372 / کتاب «صلابت سازندگی»

[1] - در بخشی از این سخنرانی آمده است: «من امروز در ایران قرآن را عزیز می‏بینم و شاید هیچ زمانی این مقدار قرآن در بین ما و جوامع اسلامی، آن‏طوری که امروز در ایران عزت پیدا کرده، سابقه نداشته، چنین گروه‏های جوانی بخصوص، به قرآن توجه کردند. قرآن ظاهری بسیار زیبا و دلنشین دارد، برای کسانی که با قرآن مأنوس می‌شوند. آهنگ قرآن، دلنواز ودلنشین است و برای انسان جزو زیباترین آهنگ‏هایی است که در این فضای لایتنهی پخش می‏شود. از اول هم که قرآن نازل شده، خود قرآن، الفاظ قرآن و آهنگ قرآن، این خاصیت را داشته و جزو مظاهر اعجاز قرآن بود؛ اینکه کفار، موقعی که پیامبر (ص) و یا یاران پیامبر در کعبه قرآن می‏خواندند، پنبه در گوش‏شان می‏گذاشتند، هیچ توجیه دیگری ندارد، جز اینکه از راه گوش قلب‏ها راتسخیر می‏کرد. کلمات قرآن، گاهی آن‏قدر بُرنده و مسخرکننده بود که در تواریخ داریم، مخصوصاً جوان‏ها، یک جمله را که می‏شنیدند، آن‏قدر آن جمله را تکرار می‏کردند که بعضی از آشناهایشان، فکر می‏کردند که آنها دیوانه شده‌اند. این را از ادله ساحره بودن پیغمبر به حساب می‌آوردند که می‏گفتند سحر است. واقعاً جذبشان می‌کرد.» رجوع‌کنید ← کتاب «هاشمی رفسنجانی، سخنرانی‌های سال 1372، دفتر نشر معارف انقلاب،1394.