تفسیر آیات قرآن کریم- سوره الواقعه – آیه 96 – کتاب تفسیر راهنما – تالیف آیت الله هاشمی رفسنجانی

فَسَبِّحْ باسْمِ رَبِّکَ الْعَظِیمِ

پس با [ذکر] نام پروردگار بزرگت، او را تنزیه [و نیایش ]کن.

1 - ساحت خداوند، منزه و مبرّا از هر عیب و نقص است.

فسبّح باسم ربّک العظیم

«تسبیح»، به معنای تنزیه کردن از هر نقص و کاستی است.

2 - برپا ساختن قیامت برای کیفر و پاداش، نمودی از کمال خداوند و مبرّا بودن ساحت او از هر نقص و کاستی

فسبّح باسم ربّک العظیم

تفریع «فسبّح باسم ربّک» بر مطالب پیشین (فأمّا إن کان من المقرّبین...) حاکی از مطلب یاد شده است.

3 - خداوند، پروردگاری بزرگ و بلند مرتبه

فسبّح باسم ربّک العظیم

واژه «العظیم» می تواند صفت برای «ربّ» و یا صفت برای «اسم» باشد. برداشت یاد شده بر پایه احتمال اول است.

4 - نام خدا، بزرگ و ارجمند است.

فسبّح باسم ربّک العظیم

برداشت یاد شده بدان احتمال است که «العظیم» وصف «اسم» باشد.

5 - پیامبر(ص)، مأمور تسبیح گفتن خداوند و مبرّا اعلام کردن ساحت او از هر عیب و نقص

فسبّح باسم ربّک العظیم

6 - تسبیح خدا، از مهم ترین ذکرها است.

فسبّح باسم ربّک العظیم

7 - پیامبراکرم(ص)، مورد عنایت و توجه ویژه خداوند

فسبّح باسم ربّک

اضافه «ربّ» به «کاف»، اضافه تشریفی و بیانگر مطلب یاد شده است.

اسماوصفات

صفات جلال 1

پاداش

زمینه پاداش اخروی 2

تسبیح

تسبیح خدا 5، 6

خدا

تنزیه خدا 1; خدا و عیب 1، 2; خدا و نقص 1، 2; دلایل تنزیه خدا 2; ربوبیت خدا 3; عظمت خدا 3; عظمت نام خدا4; نشانه های کمال خدا 2

ذکر

مهمترین ذکر 6

قیامت

فلسفه قیامت 2

کیفر

زمینه کیفر اخروی 2

لطف خدا

مشمولان لطف خدا 7

محمد(ص)

تکلیف محمد(ص) 5; فضایل محمد(ص) 7