تفسیر آیات قرآن کریم – سوره رعد – آیه ۲۹ – کتاب تفسیر راهنما – تالیف آیت الله هاشمی رفسنجانی

الَّذینَ آمَنُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ طُوبَی لَهُمْ وَحُسْنُ مَآبٍ

کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کردند ، زندگانی پاک تر و نیکویی بازگشت از آنِ ایشان است.

1ـ مؤمنان به خدای یکتا ، پیامبر(ص) و قرآن که دارای عمل صالح باشند ، از بهترین و پاک ترین زندگیهای دنیوی بهره مندند.

الذین ءامنوا و عملوا الصـلحـت طوبی لهم

متعلق «ءامنوا» به قرینه آیات گذشته توحید ، پیامبر(ص) و قرآن است. «طوبی» اسم تفضیل مؤنث اطیب و به معنای بهترین و پاک ترین می باشد و مراد از آن به قرینه مقابله آن با «مئاب» حیات و زندگانی برتر و پاک تر دنیوی است.

2ـ فرجام نیکو (سعادت اخروی) از آنِ مؤمنانِ دارای عمل صالح است.

الذین ءامنوا و عملوا الصـلحـت طوبی لهم و حسن مئاب

«مئاب» مصدر میمی و به معنای بازگشت است و مراد از آن سرای آخرت می باشد. قابل ذکر است که «طوبی» مبتدا و «حسن مئاب» عطف بر آن و «لهم» خبر برای آن دو می باشد.

3ـ تأثیر ایمان در سعادت دنیا و آخرت آدمی ، در گرو همراهی آن با اعمال صالح است.

الذین ءامنوا و عملوا الصـلحـت طوبی لهم و حسن مئاب

4ـ اعمال صالح بدون ایمان ، تضمین کننده سعادت دنیا و آخرت نیست.

الذین ءامنوا و عملوا الصـلحـت طوبی لهم و حسن مئاب

5ـ «سئل رسول الله(ص) عن طوبی قال: شجرة أصلها فی داری و فرعها علی أهل الجنة ثم سئل عنها مرّة اُخری فقال: فی دار علی(ع) ... ان داری و دار علی فی الجنة بمکان واحد ;(1)

از رسول خدا(ص) درباره طوبی سؤال شد، فرمود: درختی است که ریشه آن در خانه من و شاخه های آن بر سر بهشتیان است. سپس مرتبه دیگری از [رسول خدا]سؤال شد، حضرت فرمود: در خانه علی(ع) است ... همانا خانه من و علی(ع) در بهشت در یک مکان است».

امام علی(ع):

فضایل امام علی(ع) 5

ایمان:

آثار ایمان 3; اهمیت ایمان 4; ایمان و عمل صالح 3

درخت طوبی:

مکان درخت طوبی 5

روایت: 5

سعادت:

عوامل سعادت اخروی 3، 4; عوامل سعادت دنیوی 3

سعادتمندان: 2

صالحان:

حُسن فرجام صالحان 2; زندگی دنیوی صالحان 1; سعادت اخروی صالحان 2

عمل صالح:

آثار عمل صالح 1، 4; اهمیت عمل صالح 3; عمل صالح و ایمان 4

مؤمنان:

حُسن فرجام مؤمنان 2; زندگی دنیوی مؤمنان 1; سعادت اخروی مؤمنان 2; فضایل مؤمنان 1

محمد(ص):

        فضایل محمد(ص) 5

پی نوشت ها :

1. مجمع البیان، ج 5، ص 448 ; نورالثقلین، ج 2، ص 506، ح 137.