تفسیر آیات قرآن کریم – سوره عنکبوت – آیه 62 – کتاب تفسیر راهنما – تألیف آیت الله هاشمی رفسنجانی

اللَّهُ یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن یَشَاء مِنْ عِبَادهِ وَیَقْدرُ لَهُ إِنَّ اللَّهَ بکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ

خدا رزق را برای هر کس از بندگانش که بخواهد گشاده می گرداند و [یا] به سود او تنگ می کند، همانا خدا به هر چیزی دانا است.

1 - خداوند، به هر کس که بخواهد، روزی فراوان می دهد.

اللّه یبسط الرزق لمن یشاء من عباده

2 - مشیت خداوند، تعیین کننده فراوانی و کمی روزی است.

اللّه یبسط الرزق لمن یشاء من عباده و یقدر له

3 - خداوند، به هرکسی که خود بخواهد، روزی کم عطا می کند.

اللّه یبسط الرزق لمن یشاء من عباده و یقدر له

«قدر» و «تقدیر» تبیین کمیت چیزی است (مفردات راغب)، به قرینه مقابله با «یبسط»، «یقدر» در آیه، به معنای «کم و ضیق» است.

4 - انسان ها، بندگان خدایند.

اللّه یبسط الرزق ... من عباده

5 - خداوند، بر هر چیزی عالم است.

إنّ اللّه بکلّ شیء علیم

6 - فراخی و ضیق روزی بندگان، ناشی از علم خدا به همه چیز است.

اللّه یبسط الرزق ... و یقدر له إنّ اللّه بکلّ شیء علیم

7 - فراخی و تنگی روزی بندگان، برای رعایت مصلحت آنان است.

اللّه یبسط الرزق لمن یشاء ... و یقدر له إنّ اللّه بکلّ شیء علیم

«لام» در «لمن» و «له» هر دو، برای منفعت است. نیز به دنبال فراخی و تنگی روزی بندگان، یادآوری علم همه جانبه خدا، مفید این حقیقت است که قبض و بسط روزی انسان ها، تابع مصالحی است و آنها را، خدا می داند.

انسان

عبودیت انسان 4

بندگان خدا 4

خدا

آثار علم خدا 6; آثار مشیت خدا 2، 3; رازقیت خدا 1، 3; مشیت خدا 1; وسعت علم خدا 5، 6

روزی

مصلحت در ازدیاد روزی 7; مصلحت در کمبود روزی 7; منشأ ازدیاد روزی 1، 2، 6; منشأ کمبود روزی 2، 3، 6