خطبه اول:

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله رب العالمین والصلاه و السلام و علی رسول الله و علی آله الائمه المعصومین

اوصیکم عبادالله بتقوی الله و اتباع امره

یادتان هست که من معمولاً خطبه‌های اول را این روزها درباره چشم‌انداز بیست ساله صحبت می‌کنم و در خطبه دوم مسایل روز را می‌گویم. امروز خطبه اول را کوتاه می‌کنم برای اینکه در خطبه دوم مسایل روز مهمی‌داریم. به علاوه بخاطر سالروز شهادت امام هادی(ع) به تاریخ زندگی این امام اشاره می‌کنم. معمولاً بحث‌های مربوط به‌این امام بزرگ کوتاه بود و امروز می‌خواهم بحث مستوفایی راجع به‌این امام بزرگوار که در قطعه مهم زمانی نقش بزرگ و عظیمی ایفا کرده‌اند، داشته باشیم.

در مورد چشم‌انداز 20 ساله تا به حال سه خطبه درباره روند شکل‌گیری چشم‌انداز و برنامه 5 ساله چهارم، عدالت اجتماعی که رکن عظیم این چشم‌انداز است و نقش اساسی در همه
شریان‌های آن دارد و انسجام ملی که از ضرورت‌ها و الزامات و همچنین محتوی چشم‌انداز است، ایراد شد که سند عظیم اسلامی و ملی ماست.

می‌خواهم امروز نکته‌ای را عرض کنم. برای اینکه وارد اجرایی کردن این سند مهم شویم، هدف مهمی در نظر گرفته‌ایم و زیربناهایی را برای آن آماده کرده‌ایم که در شرایط جدیدی قرار می‌گیریم. البته حدس می زدیم .چون در این سند مشخص شده که در 20 سال آینده ‌ایران باید تبدیل به یکی از کشورهای پیشرفته دنیا شود و در منطقه اولین و پیشرفته‌ترین کشور باشد.

از مجموعه احکام و الزاماتی هم که مطرح شده و زیربناهایی که می‌بینند، آنهایی که از اول با انقلاب اسلامی مخالف بودند- چه در داخل و چه در خارج- تجهیز می‌شوند که نگذارند این اتفاق مهم در منطقه ما و در دنیای اسلام بیفتد. مطمئناً کفر جهانی نخواهد گذاشت. در جهان اسلام یک کشور اسلامی داریم که مبنایش را اسلام قرار داده است. کشورهایی که مسلمانان در آن هستند، خیلی زیاد هستند. ما 56 یا 57 کشور مسلمان و اسلامی به معنای مسلمان نشین داریم، اما این ایران است که تصمیم گرفته به عنوان یک کشور با مقررات اسلامی زندگی کند و می‌خواهد جمهوری اسلامی باشد و به عنوان الگوی زندگی در عصر حاضر، در دنیا مطرح باشد.

این، مسئله مهمی است. فکر نکنید کفر جهانی و امپریالیسم به آسانی از این مسئله می‌گذرند. اگر این اتفاق بیفتد و اگر ثابت شود که اسلام که 1400 سال پیش آمده و قرآن که سند مهم مسلمان‌ها و محکم‌ترین سند بین خدا و انسان است، می‌تواند در عصر انفجار علم و دانش الگوی خوبی برای زندگی بشر باشد، مهمترین اتفاق تاریخ است.

در زمان پیغمبر اکرم(ص) این کار شروع شد، در دوران اوج پیشرفت تمدن اسلامی عرضه شد، اما نگذاشتند این تمدن به اسلام ناب تبدیل شود. امروز هم این مسئله در شرایط جدید و در شرایط انفجار اطلاعات که دنیا کاملاً بهم پیوسته و مربوط است، بار دیگر خداوند خواسته که‌این قطعه تاریخ با این سرفصل مهم مطرح شود. خدا این توفیق را به‌ایرانی‌ها داد، به روحانیت ایران، به امام خمینی(ره) و به نیروهای پیشتاز جهاد در راه خدا داد که سربازان این مسیر بسیار بسیار عظیم باشند.

شاید خود ما که در نعمت و ناز اسلام زندگی می‌کنیم، خیلی توجه نکنیم، اما چشم‌های محافل سیاسی، فکری و فلسفی دنیا متوجه‌ این پدیده جدید هستند و روی این به شدت کار می‌کنند. این را به صورت یک انقلاب معمولی در یک کشور عادی نمی‌بینند. هم به خاطر خواستگاه جغرافیایی این انقلاب که در جایی مثل ایران است. ایرانی که در نقشه جغرافی دنیا، جای قلب کره خاکی را گرفته و از لحاظ منابع طبیعی و امتیازات جغرافیایی بهترین امتیازات را دارد. هم از لحاظ مکتبی که بهترین مکتب تجربه شده دنیاست که آن مکتب اهل بیت(ع) است که آنها وسیع‌ترین ارتباط را با مبدا وحی در اختیار دارند و به ما هدیه کرده‌اند. هم بخاطر مردمی که با چندین هزار سال سابقه تمدن عریض و ظرفیت انسانی تحمل چنین حرکت تاریخی را دارند.

بنابراین باید متوجه باشیم که دشمنان این راه به آسانی از این مسیر نمی‌گذرند و در مقابل ما حتماً سنگ‌اندازی‌هایی بسیار جدّی خواهند داشت که تا به حال هم داشته‌اند و آخرینش همین است که الان خوب می‌بینید. از دیروز در مرکز آژانس هسته‌ای بین‌المللی شروع کرده‌اند که کار بی‌سابقه و ظالمانه‌ای است که من در خطبه دوم به طور مختصر این را عرض می‌کنم.

آنها می بینند که جمهوری اسلامی اگر چنین ادعایی‌دارد و اگر سند چشم‌انداز را تنظیم کرده، واهی نیست و متکی به واقعیت‌هایی است که در اختیار دارد .ما اگر 25 سال پیش چنین سندی تهیه می‌کردیم، به شدت مورد سوال بود، با چه قدرتی؟ با چه امکانی؟ با چه نیروی انسانی؟ با چه زیربنایی؟ با چه تجربه‌ای؟ اما امروز همه اینها جواب داده است. ما موفق شدیم ساختار اسلامی را برای کشورمان طراحی، عملی و قانونی کنیم. از قانون اساسی گرفته تا آیین‌نامه‌ها و تصویب‌نامه‌ها بر محور اسلام است. ساختار مدیریتی کشور را هم براین اساس تنظیم کردیم. این کاری است که در جای دیگری نشده است.

بعد از انقلاب اسلامی هر جا کشور دیگری خواست در این مسیر وارد شود، نگذاشتند یا نتوانستند. اما ایران توانست. الان ساختار مدیریت کشور ما از صدر تا ذیل در مجموعه احکام اسلامی و مبانی اسلامی می‌گنجد و قابل تطبیق است. البته هستند آدم‌های خشک مقدس یا بی‌اطلاعی که هنوز هم حرف می‌زنند و فکر می‌کنند که ما اسلامی نیستیم.‌ این از القائات دشمنان است که می‌خواهند محتوی انقلاب ما را زیر سئوال ببرند و گذشته را معیوب کنند. می‌دانند اگر ما گذشته را از دست بدهیم، آینده‌ای نخواهیم داشت. آنچه که واقعاً با ابتکار امام خمینی(ره) و پیشتازی روحانیت و حضور بسیار معنادار علمای بزرگ صدر انقلاب به وجود آمد، بی‌نظیر است و دوباره ساختن آن آسان نیست. در خبرگان قانون اساسی این قانون اساسی را نوشتند و این ساختار را بوجود آوردند. این، یک هدیه الهی بود که در تاریخ ایران اتفاق افتاد.

بعد هم انسان‌های شیفته اسلام، ایثارگران، رزمندگان، مجاهدان و نیروهای اصیل انقلابی که در کوران انقلاب مثل فولاد آبدیده شده بودند، توانستند از این مسیر مشکل عبور کنند. برای آدم‌های کم‌اطلاع خیلی آسان است که یک دفعه بگویند گذشته ما اسلامی نبود واین از خطرهایی است که دشمن را خوشحال می‌کند. آنها دامن می‌زنند که جمهوری اسلامی حرف بوده و این مردمی که ‌این همه خون داده‌اند و این همه فداکاری و این همه صبر کرده‌اند، باید منتظر تحول دیگری بمانند. واقعاً نغمه ناسالمی است که گاهی مطرح و دامن زده می‌شود.

از لحاظ زیربنای ساختاری کشور، کارهای بسیار عظیمی شده که سند چشم‌انداز به آنها متکی است. فراموش نکنید زمانی که مجموعه دانشگاهی ما به اندازه یک دهم نیاز کشور نبود و می‌دیدیم که نیروهای تحصیلکرده کم هستند که کشور را اداره کنند و بسازند. می‌دانستیم انسان‌های کم اطلاع نمی‌توانند برای پیشرفتی که اسلام استحقاق دارد، سرمایه باشند. آن روز را  با امروز مقایسه کنید که نزدیک چهار میلیون دانشجو دارید. امسال بیش از 800 هزار دانشجو وارد مقاطع تحصیلی می‌شوند. این مسئله یک حرکت تاریخی در تربیت انسان و انسان‌سازی و تأمین نیروی انسانی و بالا آوردن سطح جامعه است که بتواند جامعه عالمی برای دوره مناسب پیشرفت باشد. نمی‌توانیم این پیشرفت عظیم فکری و آموزشی را که در اقصی نقاط کشور برای دهستان‌ها و دهات بسیار خلوت هم مدرسه تعبیه شده، ندیده بگیریم. وقتی وارد بحث زیربناهای ساختمانی می‌شویم، باید اتوبان‌ها، جاده‌ها، بندرها و به طور کلی حمل و نقل کشور را با 25 سال قبل مقایسه کنید و ببینید امروز چه عظمتی دارد! برنامه‌هایی که الان در برنامه چهارم دیده شده، اینها را تکمیل می‌کند.

در بخش صنعت که وارد می‌شویم، می‌بینیم ما در گذشته همه چیز را وارد می‌کردیم .از هواپیما تا سوزن چرخ خیاطی در کشور وارداتی بوده و امروز کشور ایران می‌تواند همه چیز بسازد. تمام نیازهای دفاعی، تمام نیازهای ساختمانی وتمام نیازهای مصرفی را ایرانی‌ها می‌سازند. اگر مشکلی هست، این است که ظرفیت بازار صنعت کم است. بازار ندارد. ارتباط بازرگانی ما با دنیا ضعیف است که اگر آن را تکمیل کنیم، صنعت مشعشعی برای دنیای اسلام است.

در بخش نفت و گاز می‌بینید از زلزله‌نگاری تا آخرین کارهای فرآورده‌های پایین دستی می‌تواند در اختیار نیروهای خودمان باشد. البته از نیروهای دیگر هم به خاطر تعامل جهانی استفاده می‌کنند، اما این قدرت در ایران هست. در پتروشیمی می‌بینید که امروز صحبت از 20
میلیون تن محصول پتروشیمی و طراحی برای 60 میلیون تن دیگر است که ‌این گازهایی که در زمان رژیم گذشته با 6 میلیون بشکه تولید نفت سوخته می‌شد، در خدمت صنعت گرفته شده و به محصولات گران قیمت تبدیل می‌شود که در اختیار مردم است. تغذیه کارخانه‌ها که بیش از 10 هزار کارخانه هستند، از اینهاست.

صنایع فولاد و به طور کلی فلزات را می‌بینید. مس و آلومینیوم بومی شده و مال خود مردم و در دست نیروهای خود ماست. کشاورزی ما به جایی رسیده که ما هرسال خبر خودکفایی در یک محصول استراتژیک را می‌شنویم. اگر به طرح‌های توسعه عمل شده بود، امروز در سه موردی که وابسته هستیم، یکی قند و شکر، یکی روغن نباتی و یکی چای کاملاً مستقل و خودکفا بودیم. البته اینها هم در مسیر خودکفایی هستند. شرایط نسبی و کشاورزی در بخش دام و طیور را می‌بینید که به اندازه نیاز کشور و بیش از نیاز کشور است. کشور مستقل یعنی این.

در بخش‌های دیگر زندگی به خودکفایی رسیده‌ایم. در صنعت ساختمان هیچ نیازی به خارج نداریم. همه چیز به اندازه کافی در کشور وجود دارد و مهم تر از همه نیروهای با ارزش مدیریتی هستند که در این دوره در دانشگاه انقلاب و دانشگاه دفاع مقدس و دانشگاه خدمت به مردم شکل گرفته‌اند و الان وجود دارند. گاهی یک یا چند مورد انسان‌های منحرف پیدا می‌شوند که در خانه‌های انبیا هم پیدا شده‌اند. شما در فرزندان انبیا هم از این جور آدم‌ها می‌بینید. می‌خواهند این خیل عظیم انسان‌های ارزشمند را که مهمترین سرمایه‌های کشور هستند، آلوده و بدنام کنند و بگویند از حالا به بعد می‌خواهیم آدم بسازیم. آنهایی که در جنگ ساخته شدند، آنهایی که در زندان‌های رژیم پهلوی ساخته شدند، آنهایی که در میدان خدمت به مردم و سازندگی کشور ساخته شدند، اینها را یک دفعه بدنام کنند، دل مردم را نسبت به‌اینها خالی کنند، اینها واقعاً خیانت به کشور، انقلاب و آینده است، مطمئن باشیم اگر نتوانیم این نیروها را حفظ کنیم، جای اینها را به‌این آسانی نمی‌توانیم با انسان‌هایی که دیگر آن شرایط تربیتی برایشان فراهم نیست، پر کنیم.

من می‌گویم ببینید این زیربناهای کشور است که به همت این مردم و با صبر و جهاد این مردم تهیه شده، قدرت دفاعی که امروز جمهوری اسلامی در اختیار دارد، در منطقه غیر از دوسه کشور، کس دیگری ندارد. همه نیازهای دفاعی از هواپیمای جنگی و تانک گرفته تا گلوله کلت را خودمان می‌سازیم و صادر می‌کنیم. برای بکارگیری اینها انسان‌هایی داریم که تجربه را در جنگ نشان دادند و در دفاع مقدس آن طرح‌های عظیم را اجرا کردند که می‌تواند برای دانشگاه‌های دنیا به عنوان درس مطرح شود. کارهایی مثل عبور از اروند یا عبور از هور یا عبور از قله‌های پر برف منطقه حلبچه و امثال اینها، چیزهایی نیست که در تاریخ نظامی دنیا بتوانند به آنها بی توجه باشند.

حالا اگر این کارها را آلمانی‌ها انجام داده بودند، الان موضوع درس کلاس‌های‌ دانشگاهی می‌شد. ولی چون بچه های شما انجام داده‌اند، با این دشمنی‌هایی که هست، فراموش می‌شود و خیلی چیزهای دیگر. من الان در صدد گفتن دستاوردهای انقلاب نیستم، چون اینها را پارسال گفتم. می‌خواهم بگویم کشور شما با چنین زمینه‌ای ‌دارد وارد مرحله جدیدی می‌شود و مبانی این مرحله جدید کاملاً قانونی است.

سند چشم‌انداز 20 ساله است که به طور درازمدت معتبر است. کسی به آسانی نمی‌تواند عوض کند. نظارت بر اینها باید اجرا شود. راه توسعه و راه رسیدن به هدف مقدس سند چشم‌انداز که موقعیت اول و ممتاز در منطقه و هم ردیف کشورهای توسعه‌یافته است، آماده است. انشاءالله با همتی که مردم و مسئولان ما خواهند کرد، به این هدف در موقع خود و براساس برنامه زمان‌بندی شده می‌رسیم. اما بدانید که دشمنان ما هم مجهز شده‌اند. این را در خطبه دوم اشاره خواهم کرد که می‌خواهند ما را از مسیری که انتخاب کرده‌ایم و تا اینجا آمده‌ایم، منحرف کنند که انشاءالله موفق نمی‌شوند.

بسم‌الله الرحمن الرحیم

قل هوالله احد/ الله الصمد/ لم یلد و لم یولد و لم یکن له کفواً احد.*

خطبه دوم:

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله رب العالمین والصلاه والسلام علی رسول الله و علی علی امیرالمومنین و علی الصدیقه الطاهره و سبطی الرحمه و علی بن اله حسین و محمد بن علی و جعفر بن محمد و موسی بن جعفر و علی بن موسی و محمد بن علی و علی بن محمد و حسن بن علی و الخلف الهادی المهدی صلواه الله علیهم اجمعین.

در هفته‌ای که گذشت سالروز شهادت امام هادی(ع) را داشتیم.⁽¹⁾ ایشان مرشد جهان اسلام بودند و می‌بایست افکار دنیای اسلام را اداره و آنها را به طرف اسلام ناب هدایت کنند. از لحاظ سیاسی هم ایشان گرفتار دربار کثیف خلفای آن ‌زمان بودند که واقعاً هیچ راه درستی را تحمل نمی‌کردند. ایشان در مدینه که بودند، بسیار محبوب و از لحاظ فکری و اقتصادی پناهگاه مردم بودند. چون مریدان و شیعیان ایشان از سراسر جهان امکانات مالی را به مدینه می‌آوردند و ایشان به نیازمندان مدینه کمک زیادی می‌کردند و پناهگاه بودند. از لحاظ سیاسی بخاطر عظمت و موقعیتی که داشتند، شرّ حکومت‌های محلی را از سر مردم کم می‌کردند. از لحاظ فکری هم پناهگاه بودند و هر جا مسأله و یا مشکلی پیدا می‌شد، به مدینه می‌آمدند و ایشان مشکل را حل می‌کردند. با اینکه خیلی جوان بودند، بسیار باعظمت بودند. حدود 7 ساله بودند که امام شدند، بعد تا سال 232 که ایشان 20 و چند ساله می‌شوند، قطعاً در مدینه بودند، اما بعضی می‌گویند تا سال 242 یعنی تا 30 یا 32 سالگی در مدینه بودند. البته خیلی روشن نیست که کی به سامرا آمدند.

امام جماعت مدینه و سرپرست امور نظامی مدینه گزارشی برای متوکل می‌فرستد و می‌گوید که اگر احتیاج به حجاز دارید و یا اگر یثرب برای شما اهمیت دارد، کاری کنید. چون این آقا در اینجا نمی‌گذارد احکام مرکز خلافت اجرا شود. نمونه‌هایی از قدرت امام هم به متوکل می‌رسد.

حکومت قبلی که معتصم بود، تلاش کرده بود در جوانی اصل تربیت امام هادی را منحرف کند، شخصی بنام جنیدی را که یکی از علمای بسیار نیرومند ضدشیعه بود، به عنوان مربی فرستاد که ‌ایشان را تربیت کند. این مربی می‌خواست ذهن حضرت‌ هادی را از ولایت و امامت منحرف کند و به طرف مادیت ببرد. البته در پایان خودش تسلیم، خاضع و شیعه شد و در جلسه‌ای او را محاکمه کردند که شما رفتید مسئولیت دیگری انجام دهید، چرا این‌گونه شدید؟ گفت: من وقتی رفتم، چیزی دیدم که شما ندیدید. من با جوانی که قرار بود به عنوان یک کودک دبستانی او را تربیت کنم، مواجه شدم. اما دیدم ایشان قرآن را بهتر از من می‌داند. آسمان را بهتر از من می‌شناسد. زمین را بهتر از من می‌شناسد. طبیعت را بهتر از من می‌شناسد. هرچه می‌پرسیدم، از قرآن برای من استدلال می‌کرد. در تاویل، تنزیل و تفسیر قرآن نقطه ضعفی نشان نمی‌داد.

دیدم این جوان با جوانان خودمان قابل مقایسه نیست و راه او را صحیح دیدم. سرنوشت همین جنیدی و بازخواستی که از او شده، جالب است. متوکل نامه را که دید، از موقعیت و شوکت امام ترسید و برنامه‌ریزی کرد که امام را به سامرا بیاورد.

این مسئله را عرض می‌کنم که چرا امام را به سامرا می‌آورند؟ ایشان در مدینه مرکز
خلافت و مرکز سیاست عراق بود.در یک شهر دورافتاده بود. چرا این‌قدر می‌ترسند؟ بخاطر همان فکری که در آن مقطع بود. شیعه دارای یک تفکر روشن بود و یک مکتب قابل قبول را عرضه می‌کرد. البته شیعه هم فرق گوناگون داشت. ولی محور آنها محور درستی بود و اختلاف آنها در چیزهای فرعی بود. تقریباً سراسر دنیای اسلام شیعه شده بود.

مرجع فکری مسلمانان و مکتب اهل بیت جوابگوی نیازهای فکری دنیا شده بود و در هر گوشه‌ای که شخصیت‌ها، امامزاده‌ها، و علما و شاگردان ائمه حضور داشتند، در غرب آفریقا، در مرکز آفریقا، در مصر، شامات، ایران، عراق، جنوب خلیج فارس، خراسان و هر جای دیگر این شخصیت‌ها محور حرکت فکری مردمی بودند و مردم دور اینها جمع می‌شدند و حرف اینها را می فهمیدند.

معتبرترین مرکز اینها در مدینه بود که همین حضرت‌ هادی(ع) بودند. البته بعضی از اینها امام هادی(ع) را امام معصوم نمی‌شناختند. ولی ایشان را به عنوان یکی از عالمترین و نافذترین مرجع مکتب اهل بیت قبول داشتند. لذا ایشان تقریباً مورد اجماع بود. بسیاری از نیروهای مجاهد که می‌خواستند قیام کنند و امام هادی وارد کارهای مسلحانه نمی‌شدند، گاهی به ‌ایشان انتقاد داشتند. اما از لحاظ فکری ایشان را قبول داشتند. متوکل طراحی کرد ایشان را به سامره بیاورد. رفتن خلفای عباسی به سامرا هم داستان دیگری‌ دارد که در بغداد زندگی کردن برایشان مشکل شده بود که رفتند برای خودشان جای ویژه‌ای ساختند و زندگی می‌کردند. می‌خواست حضرت را تحت کنترل بگیرد و از طریق ایشان، شیعیان را در دنیا کنترل کند. خیلی هم با احترام برد. البته گویا حضرت کسی از خاندان خود را همراه خود نبردند، تنها رفتند و همین مسأله به سرعت در دنیای اسلام پخش شد که‌ایشان با میل و اراده نرفتند و تبعیدی هستند.

با ورودشان در سامرا به ‌ایشان اهانت کردند، ولی زود فهمیدند و جبران کردند. اول ایشان را به کاروانسرایی وارد کردند که آدم‌های بسیار حاشیه‌نشین شهر بود که یکجا جمع می‌شوند و جایی ندارند. ولی دیدند که وجوه سامرا که مطلع شدند و از پیش هم مطلع بودند، قصد زیارت ایشان را دارند، ایشان را کنار مرکز خلافت آوردند. ایشان گفت: خودم خانه می‌خرم. می‌خواهم با خانه خودم سروکار داشته باشم. خانه‌ای برایشان خریدند و آنجا ماندند. روزگار سختی بر حضرت گذشته که من در این خطبه نمی‌توانم بطور طولانی به شما عرض کنم.

این دوره مسئله بسیار سختی برای اهل بیت پیش آمد. دوره‌ای بود که متوکل احساس کرده بود یکی ازکانونهای تربیت نیروهای انقلابی و انقلاب‌ساز و فکرساز، قبر اباعبدالله(ع) در کربلا و قبر امام علی(ع) در نجف است. چون این دو، کانون ملاقات، سازندگی و خودسازی نیروهای کیفی سراسر کشور شده بود. جوانان و نیروهای انقلابی از همه جا خودشان را به اینجا می‌رساندند و برنامه‌ریزی، ملاقات و تبادل‌نظر و اطلاعات می‌کردند. با معنویتی که از حادثه عاشورا می‌گرفتند، به محیط خودشان برمی‌گشتند.

مدتی این امر جریان داشت و خود حضرت ‌هادی(ع) هم یک بار از سامره به زیارت نجف می‌آیند و این زیارت معروف جامع کبیر که می‌خوانید که واقعاً در میان اسناد زیارتی ما مثل برلیانی می‌درخشد، از آثار ایشان است که برای ما مانده است. ایشان ترغیب‌های ویژه‌ای هم داشتند. مریض شده بودند و حالشان خوب نبود. چند نفر را فرستادند و گفتند: بروید در کنار جدّم حضرت اباعبدالله(ع) برای من شفا بخواهید. بعضی‌ها شبهه کردند و گفتند: خودشان که امام حسین زمان ما هستنـد، یعنی چه که ما برویم از مقبره‌ امام حسین(ع) برایشان شفا بگیریم؟ بعد توضیحی‌دادند که رمز آن روشن شد. ایشان می‌خواستند افکار مردم را به نورانیت و تأثیر این مراکز توجه بدهند. ایشان هرچه بودند، بالاخره روزی از دنیا می‌رفتند. اما این قبرها، مزارها، مراقد و مراکز می‌ماند. بعد از هزاران سال هم آن نقش را ایفا می‌کند. ایشان عظمت کربلا را برای تاریخ ما می‌دانستند. به همین جهت متوکل هم متوجه خطر شده بود و بارها مخالفت کرد. زوار را کشت. منطقه را تخریب کرد و آب به منطقه بست. امام هادی(ع) در چنین زمانی زندگی می‌کردند.

در دوران زندگی ایشان حدود 20 قیام عظیم انقلابی از بزرگان شیعه در سراسر دنیا اتفاق افتاده است. در خراسان، مازندران، گیلان، منطقه جنوب ایران، کوفه و در شامات قیام شد. اکثر آنها هم ابتدائاً موفق می‌شدند و منطقه مورد نظرشان را می‌گرفتند و گاهی هم حکومت‌های چندساله‌ای تشکیل می‌دادند و نمونه‌های خوبی هم هست. فکر می‌کنم یکی از قطعات تاریخ که الان، در مراسم دینی، در روضه‌ها و در مراکز تعلیم و تربیت دینی ما استفاده نمی‌شود، این قطعه تاریخ است. ممکن است گاهی وعاظ قطعاتش را بخوانند، اما تحلیل این تاریخ و نشان دادن آن و نقش آن و نقش حضرت‌هادی در حفظ این موقعیت شیعه بسیار بسیار ارزشمند است.

یکی از کارهای بزرگ حضرت‌ هادی(ع) در این مقطع، مبارزه با غلات بود که امروز هم مسئله ما شده است. اکثر این مسائل، مسئله ما هم می‌شود. آن موقع جریان‌های فکری فراوانی بودند و برخی از جریان‌های فکری که در دنیا بودند، سعی می‌کردند خدا را در زمین ببینند که ریشه در همان بت‌پرستی‌ها داشت. اینها سعی می‌کردند با غلو انسانهای مقدسی را در زمین بجای خدا بنشانند و یا به موجودات مورد احترام نقش خدایی بدهند. شما اگر زندگی حضرت‌ هادی(ع) را از این جهت بخوانید، می‌بینید که چقدر مبارزه کرده و چطور سخت برخورد کرده است! بعضی از دوستانشان داستانی نقل کردند که ‌اینها اینجوری می‌گویند و این‌ کارها را می‌کنند. خدا را پائین آوردند و می‌خواهند انسان‌ها را بالا ببرند. حضرت اول هدایتشان کردند و بعد فرمودند: به شما بگویم که اگر جایی دور از چشمان حکومت اینها را دیدید، با سنگ به کله آنها بکوبید برای اینکه‌ این صداها را خفه کنید تا این صداها بمردم نرسد، زیرا سوءاستفاده می‌کنند که خدا را تنزل بدهند.

بنابراین کارهای حضرت‌هادی(ع) از این ابعادی که اشاره کردم، واقعاً قابل بحث و مطالعه و متناسب با زمان ماست و باید روی اینها کار کنیم. من از برادران بزرگوار طلبه خواهش می‌کنم به‌ این بخش بیشتر بپردازند. در زمان مبارزاتمان یکی از منابع مهم برای تجهیز نیروهای انقلابی، همین بحث‌ها بود. آن‌ موقع بیشتر از امروز در حوزه با این مسائل آشنا بودند، برای اینکه برای جوانانمان نیاز داشتیم. شما باید کار عمیقی کنید. البته زمان تفاوت کرده و در این زمان منابع و امکانات زیادی‌ دارید. می‌توانید تحلیل‌های جدید بکنید، مسائل جدید دارید. روی این قطعه تاریخ به عنوان یک قطعه انسان‌ساز و حافظ انقلاب تکیه کنید.

اما مسئله روز که مختصر عرض می‌کنم و انشاءالله بحث جامع آن را به جای دیگری می‌گذارم که واقعاً باید ریشه دارتر صحبت کنیم.

اتفاقی را که دیروز (پنجشنبه) در مرکز آژانس هسته‌ای بین‌المللی اتفاق افتاد، خیلی ساده نگیرید.⁽²⁾ مسأله بسیار مهمی است. احتمالاً منطقه و کشور ما را در شرایط جدیدی قرار می‌دهد. احتمالاً صفحه جدیدی در تاریخ انقلاب ما باز می‌کند. واقعاً حیرت‌انگیز و جای تعجب است، 35 کشور در آنجا بودند، بعضی از این کشورها در مراحل اولیه از ما طرفداری کردند. دو روز هم بصورت ظاهر کنفرانس را به خاطر مخالفت‌هایی که ابراز می‌کردند، معطل کردند. اما آدم می بیند که بعدش اینطور می‌شود. اجماع همانی است که آن سه کشور اروپایی و در حقیقت آمریکا می‌خواستند و همان را تصویب کردند و هیچ‌کس هم مخالفت نکرد. این را چگونه باید تفسیر و چگونه با آن برخورد کنیم؟ این نیاز به بحث بسیار جامعی‌ دارد که انشاءالله‌ این بحث را در جایی باز خواهم کرد. دیگران هم مثل من می‌توانند. امیدوارم دیگران هم این‌کار را بکنند که خودشان هم دستشان در کار بوده است. تصمیم ظالمانه‌ای است.

همان مرکزی که آنجا بحث می‌کنند و به اسم او نشسته‌اند، با صراحت می‌گوید: «ایران حق مسلم دارد که مثل سایر کشورها در جریان استفاده صلح‌آمیز از دانش روز و پیشتاز و سرنوشت‌ساز قرار بگیرد و ایرانیان می‌توانند استفاده کنند.» ایران کاری غیر از این نکرده است. ایران که هنوز در مراحل نهایی نیست. داریم مقدمات غنی‌سازی یک ماده معدنی را فراهم می‌کنیم. ماده معدنی را که در اعماق چند هزار متری زمین وجود دارد، بیرون می‌آوریم و مراحل تبدیل آن را می‌گذرانیم تا بعداً بتوانیم در انرژی، پزشکی و کشاورزی و یا در بحث‌های دیگر علمی از آن استفاده کنیم.

همه مقررات نظارت را هم پذیرفته‌ایم و حتی پیش از انتخاب و تصویب این الحاقیه در مجلس، آن را با یک تصمیم فوق‌العاده اجرایی کردیم. انصافاً ایران تاکنون زیادتر از حدّی که لازم بود، همکاری کرده و نجابت بخرج داده است. مدت طولانی است که به اسم جلب اعتماد دیگران اینجا را تعطیل کردیم و عده زیادی از انسان‌هایی که تحصیلکرده و اهل کار هستند، منتظر بازشدن این مراکز و تقریباً بیکار بودند. البته خودشان را مشغول می‌کردند، ولی کار اصلی خودشان را انجام نمی‌دادند. فکر نمی‌کردیم در یک مرکز جهانی و زیر چشم همه دنیا با اجماع تصویب کنند که ‌ایران باید همه‌ اینها را تعلیق و دوباره راکد کند و به دوره قبل برگردد. البته آنهایی که پشت قضیه هستند، صریح می‌گویند که ‌ایران در آینده نباید به ‌این طرف بیاید.

 

اینهایی که واسطه هستند و می‌خواهند ما را سرگرم کنند، می‌گویند: فعلاً تعلیق کنید تا اعتمادسازی شود.این اعتماد هم معلوم می‌شود که نمی‌توانیم بسازیم. بیش از اینکه کسی نمی‌تواند همه چیز را در دنیا ارائه بدهد و هر کجا را باز بگذارد که بازرسان آژانس ببینند.

بنابراین واقعاً اینها حرکت ظالمانه‌ای در تاریخ انجام دادند. البته قدرت‌هائی که پشت این برنامه هستند، فکر می‌کنند پیروزند و ایران را در اینجا زمین‌گیر کردند و به عقب برگرداندند و تهدید هم می‌کنند.

همین روزها هم اسرائیل و هم آمریکا مسائل جنگ علیه‌ایران را هم مطرح کرده‌اند. قبلاً هم مطرح می‌کردند، ولی این روزها بیشتر مطرح می‌کنند. در جریان مذاکرات و بعلاوه در عراق دو ادعای ناحق علیه ما مطرح کرده‌اند: یکی آقای رامسفلد وزیر دفاع آمریکا مطرح کرد که ما اخیراً سلاح‌هایی در عراق گرفته‌ایم که مال ایرانی‌هاست و انگلیس هم گفت ما در بصره و جنوب چنین چیزی گرفته‌ایم و به دروغ ادعا کردند که ما داریم به عراق سلاح می‌فرستیم. با اینکه می‌دانند سهم زیادی از پیشرفت‌های عراق به طرف دموکراسی، مجلس، انتخابات، امنیت و بردن امکانات برای زندگی مردم که بتوانند زندگی کنند، مال ایرانی‌هاست. ما غیر از خدمت به آرامش عراق کاری نمی‌کنیم و نکرده‌ایم و نخواهیم کرد.

چون ما تحلیل عمیق داریم که آرامش عراق بنفع ماست و دو ملت ایران و عراق باید در صلح و صفا زندگی کنند. اینها هم می‌دانند و خیلی هم تشکر کرده‌اند. ببینید در زمانی که فکر می‌کنند مناسب است، مسأله عراق را علیه ایران بزرگ می‌کنند. در لبنان هم این‌گونه مسائل را مطرح می‌کنند، در مسائل هسته‌ای هم این‌گونه عمل کردند. تهدید نظامی را هم آن‌گونه مطرح می‌کنند. اینها فکر می‌کنند پیروزند، ولی اشتباه می‌کنند.

این قسمت را به آنها عرض می‌کنم و می‌گویم که بدانید ایران جایی نیست که شما بتوانید مثل عراق یا مثل لیبی با آن رفتار کنید. (تکبیر نمازگزاران). ممکن است شما باز هم یک مقدار ما را معطل کنید. البته تصمیمی که در تهران گرفته شد، بنظرم غیرقابل برگشت است. ولی می‌توانید سرگرم کنید.

ممکن است آن هدفی که در خطبه اول گفتم، مورد نظر اینها باشد تا ایران به اهداف چشم‌انداز نرسد و نگذارند آن مسیر توسعه‌ای که براساس دانایی محوری طراحی شده و ایران را به صورت یک کشور عالم و پیشرفته در دنیا مطرح می‌سازد و مسلمان می‌خواهند، اتفاق بیفتد. ممکن است هدف آنها همین باشد که ما در این صنعت پیشرفت نکنیم. خیلی چیزها ممکن است و همه ‌اینها در هدف آنها وجود دارد. ولی اشتباه می‌کنند.

اینها 25 سال است که‌ این‌کار را با ما کرده‌اند، در بسیاری از میدان‌ها آزمایش کرده‌اند و همیشه هم به ما ضرر زده‌اند و خودشان ضرر دیده‌اند و نهایتاً هم همین می‌شود. به مدیران داخل هم توصیه می‌کنم که با تدبیر با مسئله برخورد کنند. به آنهایی که از خارج این کارها را می‌گردانند، توصیه می‌کنم که با منطقه و ایران و مسائل انرژی و صنعت و دانش این‌گونه برخورد نکنند. اینها چیزی است که می‌تواند نتیجه موقـت داشتـه باشد، امــا در درازمدت می‌تواند بسیار گران تمام شود.

انشاءالله مردم ما هوشیارانه در این میدان خواهند ماند و نمی گذارند این حق بزرگی را که ما داریم از ملت ایران بربایند. (تکبیر نمازگزاران).

بسم‌الله الرحمن الرحیم

والعصر/ ان ‌الانسان لفی خسر/ الا ‌الذین آمنوا و عملوا الصالحات* و تواصوا بالحق و تواصوا بالصبر*

پی نوشت ها: