* بحاث، [بَ حْ حا] (عربی، صفت) بسیار بحث‌کننده (منتهی الارب، آنندراج و ناظم الاطباء) به نقل از لغتنامه دهخدا

* مهاجه که مصدر فعل ماضی حاج است، به معنی ارائه حجت و دلیل در مقابل حجت خصم و طرف مقابل و اثبات مدعای خود یا ابطال حجت خصم است. (ترجمه تفسیر المیزان، جلد 2، صفحه 532)

[1] سوره مبارکه توبه، آیه شریفه 32: خواسته‌اند که نور خدا را با دهان‌هایشان خاموش کنند، در حالی که خدا ابا دارد، نیست مگر اینکه خدا نورش را به تمام و کمال خواهد رسانید، حتی اگر کافران ناراضی باشند.

خطبه دوم

ِبسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم

اَلْحَمْدُ للهِ رَبِّ اْلعالَمینَ، وَالصّلوةُ وَ السَّلامُ عَلی رَسُولِ اللهِ وَ عَلی عَلِیٍّ أَمیرِاْلمُؤْمنینَ وَ عَلی الصِّدّیقة الطّاهِرة وَعَلی سبْطَیِ الَّرّحْمَةِ الْحَسَنِ وَالْحُسَیْنِ وَ عَلی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ مُحَمَّدبْنِ عَلِیٍّ وَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ موُسَی بْنِ جَعْفَرٍ وَعَلِیِّ بْنِ مُوسی وَ مُحَمَّدبْنِ عَلِیٍّ وَ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍوَالْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ وَ ألْخَلَفِ اْلهادی اْلمهْدیّ(عج).

در مناسبت‌های دیگر هفته به چند موضوع اشاره می‌کنم و از چند موضوع هم می‌گذرم، چون فرصت کم است.

یکی از مسائل این هفته که از امروز شروع شد، واکسن زدن برای فلج اطفال زیر پنج سال است که یکی از کارهای بسیار بسیار با ارزش و موفق وزارت ‌بهداشت است. امسال باید ظرف یک روز به حدود 7 میلیون کودک واکسن خورانده شود که الان بیش از 150 هزار بسیجی و 70 هزار تن ازکارکنان وزارت بهداشت این وظیفه را انجام می‌دهند.⁽⁴⁾

از مردم عزیز و هوشیارمان انتظار دارم که بچه‌هایشان را حتماًً ببرند و این‌ واکسن را بخورانند. ما در حرکت بهداشت‌ موفق بوده‌ایم و امروز جزو افتخارات است که ایران در دنیا به‌عنوان نمونه موفق و پیشتاز در برنامه‌های سازمان‌ملل متحد و جلوتر از آنها پیش می‌رود. سالی که گذشت گویی فقط 7 مورد فلج اطفال دیده شده که دو مورد آن ‌اتفاقی هستند و 5 مورد دیگر آن کسانی هستند که با افغانی‌ها محشور بودند که‌به آنها سرایت کرده است. یعنی این‌گونه محیط را پاک کردیم. انشاءالله در این مرحله از واکسیناسیون این بیماری تقریباً ریشه‌کن ‌می‌شود. حیف است که مردم کمی وقت صرف نکنند. مجانی است و دولت چهل میلیارد ریال هزینه می‌کند، اما برای مردم هزینه‌ای ندارد و فقط کمی‌ وقت صرف کردن است. بروید و این وظیفه را انجام دهید. البته مردم‌ هوشیارند و این وظیفه را انجام می‌دهند، ولی من باز هم تأکید می‌کنم که‌کوتاهی نکنند. به بقیه توصیه‌های بهداشتی هم عمل کنید که بهداشت ‌برای جوامع امروزی خیلی مهم است، ولی متأسفانه 20 مرض مسری خطرناک‌که فکر می‌کردند در دنیا ریشه‌کن شده است، امروز بازگشته و مقاومت‌های ‌جدیدی در مقابل دفاعیات پیدا کرده‌اند.

مسئله دیگر سالگشت تأسیس بنیاد مسکن⁽⁵⁾ است که از هدیه‌های امام راحلمان است. با باز شدن حساب 100 شروع شد و در این مدت در روستاها بسیار خدمت کرده است. این روزها هم کارهای وسیعی دارد که یکی از کارهای‌آنها در حال حاضر بازسازی خانه‌های تخریب شده زلزله بجنورد و اردبیل⁽⁶⁾ ‌است که بیش از 25 هزار واحد را باید بازسازی کنند.

البته آنها مجری‌ هستند و کار می‌کنند، بودجه آن را یا دولت می‌دهد و یا از بانک‌ها وام ده ساله می‌دهیم. وزارت کشور کافرماست، ولی بنیاد مسکن با تجربه‌ای که‌ دارد، حسابی دارد کار می‌کند و به صورت متفرقه هم الان پنج هزار واحد کوچک وارزان قیمت برای ضعفا می‌سازند. ما از این نیروی خوبی که در دنیا به وجود آمده، خیلی استفاده کردیم و باید آنهارا تقویت کنیم و مردم هم هر قدر که می‌توانند کمک کنند.
به خصوص امسال‌ که رهبر گرانقدر انقلاب تأکیدات جدّی داشتند و به عنوان نشانه حمایت‌ مبلغی به حساب ریختند که مردم هم یاد بگیرند و از این کار خوبی که ایشان انجام دادند، تقلید کنند.

در خارج از ایران، مسئله مهمی داریم که البته به شدت به ایران و خاورمیانه مربوط است. این روزها اتفاق مهمی در مورد فلسطین افتاده است. دیروز همزمان با دادگاه منفی و منحوس میکونوس، در آمریکا رسماً اعلام کردند که جریان سازش و صلح خاورمیانه به بن‌بست رسیده ‌است.

درباره همزمانی تحلیلی دارم که عرض می‌کنم. این معلول بمب‌های ساعتی است که در خود طرح بود، طرحی که برای به‌اصطلاح صلح درست کرده بودند. اولاً ماهیت آن ظالمانه بود، با جنگ‌ تفاوتی نداشت. حقوق مظلومان فلسطین را در نظر نگرفته بودند، سرنوشت‌آوارگان را که چند میلیون نفرند، ندیده گرفته بودند، و فکری برای توسعه‌طلبی اسرائیل‌ نکرده بودند، ماهیت اسرائیل و آمریکا که طراحان این کار بودند، دیده‌ نشده بود.

آمریکا به صورت ظاهر قیافه بی‌طرف و میانجی دلسوز گرفته بود، اما در باطن از خود اسرائیلی‌ها هم اسرائیلی‌تر بودند. منافع صهیونیست‌ برای آمریکا از خود صهیونیست‌ها مهم‌تر بود. چون آنها این رژیم نامشروع را برای منافع خودشان کاشتند. حتی اگر یک روز یهودیان پشیمان شوند و بگویند نخواستیم و بگذارید به همانجا که بودیم بازگردیم، اینها دیگر نمی‌گذارند. چون روی طرح اسرائیلی کردن فلسطین به عنوان کاردی در پیکر دنیای اسلام‌ حساب کردند.

طرحی که انگلیسی‌ها ریختند و آمریکایی‌ها تداوم آن را به عهده گرفتند. قدم‌های اول را پیر استعمار و قدم‌های مؤثر بعدی را استعمار پرنفس آمریکا برداشت. طرحی نیست که به چند یهودی مربوط باشد، مسئله اسلام و کفر و مسئله منافع حیاتی دنیای ‌استکباری است و اینها وسیله و حربه شده‌اند.

بالاخره زمان آن رسید که بمب‌های ساعتی که ‌در این طرح بود، عمل کرد و این رسوایی عجیب را برای دنیای غرب و کسانی که فریب آمریکا را خورده بودند، به وجود آورد. معلوم شد در خود اسرائیل اکثریت مردم این را نمی‌خواهند، آرایی که به حزب لیکود⁽⁷⁾ دادند، نشان داد که اکثریت مردم اسرائیل نمی‌خواهند. این سازش به نفع ‌اسرائیل هم بود، چون مشروعیت خودشان را بدون دادن هیچ امتیازی از اعراب‌گرفتند. در عین حال همین را هم نمی‌پسندیدند، آنها خوششان نمی‌آمد که به صورت ‌زبانی هم بگویند قسمتی از بیت‌المقدس اسلامی بماند. یا دیگر خانه‌ای برای‌ تازه‌واردان صهیونیست ساخته نشود یا بگویند که همه منطقه اراضی ‌اشغالی تخلیه شود. حتی نمی‌خواستند این مسائل گفته شود، چون هنوز مطالبه بین فرات و نیل به صورت صریح در شعارهای اصلی‌شان هست که مثل یک مهر در قلب‌های آنها حک شده است. گرچه امروز به این صراحت حرف نزده‌اند.

به‌ هر حال آن بمب‌های ساعتی عمل کرد و این روزها کار به ‌اینجا رسید که دیگر آمریکا نمی‌تواند آن قیافه فریبکاری را که برای عرب‌ها و بعضی ازکشورهای دیگر داشت، داشته باشد و باید برای نقش دیگری فکرکند. عرب‌ها هم فهمیدند که کلاه سرشان رفت، فهمیدند امتیاز را از آنها گرفتند و هیچ چیز به آنها ندادند.

امتیاز خیلی بزرگی بود که بعد از 50 سال تحریم و نامشروع دانستن رژیم اسرائیل، بیایند مشروعیت آن را بپذیرند، سفیر مبادله کنند و تجارت برقرار کنند. کارهایی که در یکی دو سال اخیر انجام دادند، خیلی به ‌نفع اسرائیل تمام شد. آن هم با قیافه دوستانه آمریکا و انگلیس که در مقابل اعراب گرفتند. الان این حقیقت روشن شد و دیدیم در کنفرانس قاهره⁽⁸⁾ خیلی داغ حرف زدند. شبیه حرف‌هایی که قبل از سازش وخیلی جلوترها می‌زدند.

بنده خودم در کنفرانس سران کشورهای اسلامی در اسلام‌آباد دیدم،که آقای عرفات و وزیرخارجه مصر سخنرانی انقلابی کردند. مثل حرف‌هایی که قبلاً انقلابیون فلسطینی می‌زدند. فریادشان از دست آمریکا بلند شد و تهدید کردند. این آثار ابتدایی رسوایی آمریکا، اسرائیل و پیشتازان این مسیر نامقدس را نشان داد که این روزها خشمشان را از جمهوری اسلامی ایران مخفی نکردند. یعنی گرچه ما در این مدت کار اجرایی نکردیم، ولی همیشه و
یک زبان گفتیم که این حرکت درست و عادلانه نیست، اینها حسن‌نیت ندارند و این کار به جایی نمی‌رسد. اینها از ‌حرف زدن و افشاگری‌هایی که در هر مرحله کردیم، عصبانی هستند و مقداری از این شکست را به پای ما می‌نویسند. خوب بنویسند، ما به‌ این چیزی که آنها به ما نسبت بدهند، افتخار می‌کنیم. اما واقعیت این است که درون طرح خراب بود. با فریب و تناقض می‌توان مقداری پیش رفت، اما بالاخره تناقض‌ها خودشان را نشان می‌دهند. تا حدی می‌توان حرف زد، اما بالاخره به آخر می‌رسد. آیا الان حاضرید جولان را تخلیه کنید یا نه؟ یک سال، دو سال فریب می‌دهند و می‌گویند مذاکره می‌کنیم، اما بالاخره یک روز باید عمل کنند.

آیا حاضر هستید از بیت‌المقدس صرف‌نظر کنید و دیگر به آن قسمتی که شرقی است و مسلمانان در آن هستند. نیایید و اینجا را بگیرید؟ مدتی فریبکاری کردند، اما سرانجام به جایی رسید که از درون اسرائیل باید به مردم جواب ‌بدهند. وقتی سروکله بلدوزرها در روستای بیت‌المقدس شرقی پیدا شد، همه فهمیدند. صدای بلدوزرها اعلان عقب‌نشینی بود. همه فهمیدند که ‌اینها دروغ می‌گویند. الان دیگر رهبر یک کشور مسلمان و عربی خیلی افتضاح می‌بیند که اگر باز هم بخواهد بپوشاند و به مردم نگوید، خیانت است. عرب‌ها در این موقعیت فهمیدند که ایران با آنها صمیمیت داشت، ولی خود آمریکایی‌ها و اروپایی‌ها می‌خواستند ایران را به جای اسرائیل در جبهه اعراب بنشانند. یعنی جبهه اسرائیل را جبهه صلح و جبهه ایران را جبهه دعوا کنند. اینها فهمیدند و آثارش را در مذاکراتی که در اسلام‌آباد داشتیم، به خوبی داریم می‌بینیم. بالاخره حقیقت‌ها خودش را نشان می‌دهد.

قبل از اینکه وارد بحث آخرم که مسئله دادگاه منحوس میکونوس است، شوم، اشاره‌ای به سفر تبریز بکنم. چند روز پیش، در اولین سفرکاری امسال، به تبریز رفتیم⁽⁹⁾ که اخبار خوبی برای ملت داریم که‌ خوشبختانه رسانه‌ها خبرها را منتقل کرده‌اند و نمی‌خواهم تکرار کنم. آنچه که ‌بنده در این یک روز در آنجا دیدم، این است که آذربایجان و منطقه به سرعت دارد در راهی که برنامه پیش پایش گذاشته، به خوبی پیش می‌برد. چند طرح حیاتی در روزهای اول سال در کشاورزی، در صنعت، در خدمات، آموزش، در عمران شهری به نتیجه رسید که مهم‌ترین آن پتروشیمی تبریز بود. امروز ایران یکی از بهترین و پیشرفته‌ترین واحدهای تولید محصولات گران‌قیمت، حساس و استراتژیک پتروشیمی را در اختیار دارد که در آینده صنعت کشور نقش اساسی دارد. مردم حقیقتاً این موقعیت را درک کردند و می‌بینند که‌کشورشان راه درستی در پیش گرفته است.

من از مردم تبریز تشکر می‌کنم که‌ هدیه‌ای به عنوان ابراز رضایت برای ما توسط نماینده ولی فقیه فرستاده بودندکه برای من بسیار جالب بود، ساعتی را خودشان طراحی کرده وخودشان ساخته بودند و شعاری روی آن ساعت نوشته بودند که در دوران 8 ساله سازندگی برای ایران، هر ساعت آن باید یک سال حساب شود.*

من از آن مردم و همه مردم ایران که به عنوان یک مجموعه وسیع ازکارکنان دولت و خودشان خدمت کرده‌اند، قدردانی می‌کنم. وقتی می‌بینم به‌عنوان اظهار حمایت از کارهای دولت، چنین هنرنمایی‌هایی را از خودشان نشان می‌دهند، باید صمیمانه تشکر ‌کنم. ‌فقط عرض می‌کنم که واقعاً این کار از بنده نیست. اولاً از لطف خداست، ثانیاً متعلّق به انقلاب است و انقلاب متعلّق به شماست و بنده یک سرباز کوچک‌ در میان میلیون‌ها سربازی هستم که برای انقلاب کار و خدمت می‌کنند. ‌انشاءالله بتوانیم در میان این امواج فتنه و توطئه و کینه‌ای که دنیا را احاطه‌ کرده است، راه خوبی را که شروع کرده‌ایم، به ‌پایان برسانیم.

از دیروز تا به حال درباره مسئله دادگاه برلین آلمان زیاد شنیده‌اید.⁽¹⁰⁾ یکی از حوادث رسواکننده غربی‌ها و به خصوص آلمانی‌هاست که واقعاً قابل تحلیل است. بنده دلم می‌خواست که ما طرف این مسئله نبودیم و از موضع بی‌طرفی‌ این افتضاح سیاسی را تحلیل می‌کردم که
جنبه انصاف در آن مشخص‌تر باشد، ولی به هرحال چون ما یک طرف کار هستیم، ممکن است بعضی‌ها در پذیرش حرف‌ها یک مقدار درنگ کنند. ولی استدلال‌ها آن‌قدر روشن و قوی است که ‌فکر می‌کنم بتواند عنودترین آدم‌ها را قانع کند.

اولاً زمان این تصمیم و اعلام رأی نهایی جالب است. درست در ساعاتی نزدیک به هم بین آمریکا و آلمان، دو مطلب با هم اعلام می‌شود. آلمان حکم دادگاه را و آمریکا به بن‌بست رسیدن جریان سازش را اعلام می‌کنند. آنها برنامه نداشتند که با هم اعلام کنند، این‌گونه شد. خودش یک علامت ‌رسوایی را نشان داد. وقتی می‌خواهند شکست دو سال تلاش فریبکارانه خودشان ‌را اعلام کنند، می‌دانند که یک موج نیرومند انتقادی، رسانه‌های ‌غربی را فرا می‌گیرد و این روشن است. آنها به مسئله‌ای احتیاج داشتند که جای ‌آن بگذارند تا چند روزی رسانه‌ها و محافل ناظر بر جریانات دنیا را به‌ آن مشغول کنند.

اگر فرض کنیم تصادفی به اینجا رسیدند و اگر فرض‌ کنیم از پیش برنامه‌ریزی نکرده بودند، باید بپذیریم که به این موج احتیاج داشتند و باید منتظر می‌بودیم تا چند روزی همین جور پر سروصدا در غرب نگاه دارند. ولی محتوای آن برایشان چیزی به بار نمی‌آورد، مثل رعد و برقی است که وقتی ابرش رفت، فضای باز و روشنی را در اختیار مردم قرار می‌دهد.[1]

بنابراین، این تصادف و این هماهنگی را به یک معنا جدّی بدانید تا یک مسئله در رسانه‌های غربی مطرح شود که قدری بتواند زهر شکست آمریکا، انگلیس و همه کسانی را که آبرویشان را گذاشته بودند، بر سر این قضیه شرط‌بندی کرده بودند، کم ‌کند که بعد سیاسی قضیه از لحاظ زمانی مهم است.

مسئله اساسی که اتفاق افتاد، یک رسوایی برای قضاوت غربی‌ها و اروپایی‌هاست. واقعاً این قضاوت یک قضاوت سیاسی بود، حرکتی که این دادگاه کرد، شبیه آن است که یک آژانس تبلیغاتی عمل می‌کند. ما که در متن قضایا هستیم، خوب می‌فهمیم که این‌گونه دادگاه‌ها در اروپا خیلی زیاد هستند. در دو سه سال اخیر ده‌ها نفر را درباره تخلّف، درباره ترور و یا خود آلمانی‌ها را درباره اینکه مواد سلاح شیمیایی به عراق دادند و یا اسلحه غیرمجاز صادر کردند و یا پول گرفتند، رشوه گرفتند، در انگلیس، آمریکا و در خود آلمان، محاکمه کردند. اسناد دادگاه‌هایشان نیز هست که ما احکام آنها را گرفته‌ایم و در دادگاهمان بررسی می‌کنیم. اصلاً این حرف‌ها نبود و خیلی از مردم دنیا اصلاً نفهمیدند. اما این بار یک جریان تبلیغاتی به ‌اسم دادگاه در آلمان و غرب راه افتاد. واقعاً باید اسم دادگاه را آژانس تبلیغاتی بگذاریم.

مسئله بعدی اینکه از مدت‌ها پیش، حکمی را که اعلام کرده‌اند، روشن بود. ما بارها و بارها از زبان مسئولان آلمانی و غیرآلمانی، انگلیسی و دیگران شنیده بودیم که چند نفر محکوم می‌شوند. در شرح حکم هم توضیح می‌دهند که این قضیه مربوط به مقامات رسمی ایران است و آنها را در حکم نمی‌آورند. حتی بعضی از دلال‌های اینها برای معامله به ‌اینجا آمده بودند و به جاهای دیگر پیغام داده بودند که چیزی بگیرند و چیزی بدهند. این واقعاً برای یک دادگاه که عامل دست جریان‌های‌ سیاسی روز، آن هم جریان‌های ناحق روز، قرار بگیرد، افتضاح است. مطمئناً در آینده نمی تواند قضاوت آلمان را در میان ناظران بی‌طرف سربلندکند.

من این را یک جریان عادی و مخصوص یک قاضی نمی‌دانم. اگر یک قاضی این‌قدر اشتباه کرده باشد، مهم نیست، اما چند مسئله در معرض این همه قضاوت‌ها قرار گرفت. اینکه یک قاضی نیست، یک کشور و یک سیستم قضایی در جریان است و همه مطلع هستند. گاهی قاضی، پرونده‌ای را در دادگاه دربسته‌ای مطالعه می‌کند که خوب یا بد می‌فهمند و قضاوتی می‌کنند. چیزی نیست، این اشتباهات ‌فراوان است. اما این بار واقعاً یک فضاحت تاریخی برای قضاوت آلمان درست شده است. ادعاهایی که تا به حال بعضی‌ها کردند، این است که دستگاه قضایی ما کاملاً زیر سؤال رفت.

نه تنها نسبت به دولت خودشان مستقل نیستند، بلکه نسبت به خارج هم مستقل نیستند. بی‌شک عوامل آمریکا و اسرائیل در این جریان دست‌ داشته‌اند. ممکن است در ظاهر به صورت احزاب داخلی و جریان‌های داخل آلمان عمل کرده‌اند، اما بی‌شک از بیرون در این جریان دست داشته‌اند. چون آنهایی که پیشنهاد معامله می‌دادند و می‌گفتند مثلاً شما بیایید برای روشن شدن سرنوشت‌ خلبان «ران آراد⁽¹¹⁾» کمک کنید و ما هم در اینجا کمک می‌کنیم، آلمانی نبودند. آنها از جاهای دیگر بودند. این افتضاح برای آلمانی‌ها و برای قضاوت اروپایی‌ها و غربی‌ها مهم است.

مسئله بعدی که بسیار مهم است، این است که دولت آلمان هم نتوانست از منافع خودش حفاظت کند. ما با هیچ دولتمرد آلمانی در تمام این دوران چند ساله ملاقات نکردیم که بگوید این دادگاه به ضرر آلمان نیست، واقعاً کسی را ندیدیم. بعضی‌هایشان می‌گفتند: یک قاضی دارد سیاست یک مملکت را تعیین می‌کند. یعنی این‌قدر عصبانی بودند. واقعاً این خفّت است که یک دولت نتواند جریانی را که دارد از پشت خنجر به سیاست دولت خود می‌زند، کنترل کند. این یک پدیده تاریخی در دنیاست، آن هم در کشوری که از ارکان کشورهای غربی در دنیا به حساب می‌آید.

آلمانی‌ها می‌دانند با این حکم در ایران و در دنیای اسلامی اعتبار خود را از دست‌ می‌دهند. بیش از صد سال است که نزدیکترین و عاطفانه‌ترین روابط بین‌مردم ایران و آلمان در اروپا بوده است. شما تاریخ جنگ اول جهانی را بخوانید. اتهام بزرگ ایران در آن موقع این بود که با آلمانی‌ها رفاقت دارد و به آنها پناه داد. وقتی آلمانی‌ها تحت فشار قرار گرفتند، ایران یکی از پناهگاه‌های‌آلمانی‌ها بود. ایران یکی از پناهگاه‌های مهم آلمانی‌های فراری، متواری و مفلوک بود که به اینجا آمدند و زندگی‌هایشان را تجدید کردند. اینکه دولتی مجبور بشود تحت فشار دیگران - اگر خودش اشتباه نکرده باشد- دوستی صد ساله‌ای را در کشوری مثل ایران که در قلب دنیای امروز، در قلب جغرافیای جهان قرار گرفته، از دست بدهد، جهالت سیاسی است.

خودشان نقش ایران را در خلیج‌فارس، در دریای خزر، در غرب و در شرق می‌دانند، همین‌ها بودند که می‌گفتند: ایرانی‌ها نگذاشتند این جریان «سازش خاورمیانه» پا بگیرد. اگر راست می‌گویند و این‌قدر قدرت برای اعمال نظر ما قائل هستند، پس چرا با یک رأی بی‌پایه تاریخ مشعشع دوستی و همکاری دو ملت را تضعیف می‌کنند؟! مردم ما لااقل برای مدتی نمی‌توانند این ناجوانمردانگی آلمانی‌ها را فراموش کنند که در چنین شرایطی به‌ اسم دادگاه، به ‌اسم حقوق بشر و به ‌اسم دفاع از حق، بیایند یک ملت پرسابقه، یک انقلاب عظیم و روبه پیشرفت و یک مرکز مهم اقتصادی شرق را از دست بدهند و یا تضعیف کنند.

من تعبیر از دست دادن یک مرکز مهم اقتصادی را نمی‌کنم. این تعبیر یک مقدار زیادی است. ولی به هر حال دیگران با استفاده از غفلت آلمانی‌ها این بمب رسوایی را در سیستم قضایی آنها کار گذاشته‌اند. حتی اگر قاضی آنها بدون تبلیغات و بدون سروصدا ‌اشتباه می‌کرد و حکمی می‌داد، این مسائل نبود. ولی اینکه مثلاً تعداد زیادی ضدانقلاب را از اطراف اروپا جمع کنند و به دادگاه بیاورند و در آنجا تظاهرات به راه بیندازند و فیلم آن را منتشر کنند هم کار قاضی است؟ اینجا باید پلیس همکاری کند، نیروهای امنیتی باید همکاری کنند تا این اتفاق بیفتد.

به نظر می‌رسد دولت آلمان به خاطر ضعفی که دارد، به خاطر شکنندگی آرای طرفدارانش در انتخاباتی که نزدیک است، به خاطر حضور بسیارخطرناکی که رسانه‌های صهیونیستی و آمریکایی در خود آلمان دارند و روی گرده دولتمردان فشار می‌آورند که آرای اینها تهدید می‌شود، تحت تأثیر این مسائل قرار گرفتند و مصالح عمیق و اصیل ملت خود را فراموش کردند. به نظر می‌رسد آینده‌نگری که واقعاً مسئله مهمّی برای دولت‌هایی است که ریشه مردمی دارند وبا مردمشان مربوط هستند و از پایین و بالارفتن آرا نمی‌ترسند، در دولت آلمان نبود. دل ما نمی‌خواست که چنین اتفاقی بیفتد.

مسئله دیگری که برای خود شما و برای ما مهم است، این است که اینها باز هم اشتباهات گذشته را تکرار می‌کنند. کدام یک از کارهایی که در
طول این بیست سال با ما کردند، موفق بوده که دوباره می‌خواهند کار جدیدی را شروع کنند؟ مگر در جریان سلمان رشدی⁽¹²⁾ همه اینها سفرایشان را نخواستند؟ بعد هم ‌با ذلّت آمدند و عذرخواهی کردند و برگشتند. در این رابطه چه نفعی بردند؟

ما طلبی از آنها در این جریان داریم. خود آمریکا که امروز یا دیروز سالگرد قطع رابطه ما با آمریکا بود⁽¹³⁾ که آمریکایی‌ها اعلام قطع رابطه کردند، در این‌سالها چه سودی بردند؟الان عمده صاحب‌نظران آمریکایی دارند اعتراف ‌می‌کنند و می‌گویند: آمریکا در تمام این دوران ضرر کرده است. آمریکا جا را برای رقبایش خالی کرده و آنچه که در ایران جای پا داشته، از دست داده است. ‌ملت اصیل و عظیمی مثل ملت ایران را که در سراسر دنیا میلیون‌ها طرفدار جدّی و مؤمن دارد، از دست داده است.

امروز با هفت سال پیش که داستان سلمان رشدی اتفاق افتاد و سفرای ‌اروپایی از ایران خارج شدند، خیلی تفاوت دارد. آن روز بعد از جنگ بود و خزانه ما خالی بود، کفگیر به ته دیگ خورده بود. آن همه خرابی و مشکلات ‌در کشور ما وجود داشت. آب نبود، برق نبود، راه نبود، راه‌آهن نبود، انبارها خالی بود و خیلی چیزهای دیگر از صنایع و این مسائل نبود، چه اتفاقی افتاد؟

آنها رفتند و دوباره با خضوع برگشتند. امروز در ایران این‌‌گونه نیست، از سال قبل که آمریکایی‌ها تحریم جدیدشان را اعلام کردند، هر روز ایران صفحه درخشانی از سازندگی، پیشرفت و کمال را ارائه داده است. اصلاً کسی‌احساس نمی‌کند که اینها هستند و یا نیستند. داستان آن گنجشکی است که روی درخت بزرگی نشسته بود و وقتی می‌خواست برود، به درخت گفت: «خودت را بگیر که می‌خواهم پرواز کنم!» درخت به او گفت: «موقعی که نشستی، نفهمیدیم. حالا که می‌خواهی بروی، بفهمم؟ برو، چه اتفاقی می‌افتد؟»

آنها یقیناً به ‌ایران احتیاج دارند. هر کسی در خلیج فارس منافعی دارد، اگر رابطه‌اش با ایران حسنه نباشد، همیشه منافعش آسیب‌پذیر است. کسی که در دریای خزر منافعی دارد، بدون ‌ایران نمی‌تواند خوب زندگی کند.

ما تنها نیستیم. می‌دانیم امروز دادگاه منحوس برلین میلیون‌ها دل را شکسته و این دل‌های شکسته جواب می‌دهند. آسان از این مسائل نمی‌گذرند. آلمانی‌ها خسارات عمده‌ای دیدند. اما نه آلمان، نه آمریکا و نه هیچ‌کس دیگر نمی تواند کاری در ایران انجام دهد. شما مطمئن باشید ایران امروز خیلی نیرومند است.

شما به خوبی در یک سال گذشته مشاهده کرده‌اید که تحریم آمریکا خیلی فشار آورد، ولی ما هم طرح‌هایمان را اجرا کردیم و هم تورّممان را مهار کردیم. کشور ما الان هیچ احساس کمبودی در هیچ کجا نمی‌کند. اصلاً طوری ‌است که هیچ کس و هیچ چیز نمی‌تواند در کشور اخلال کند. امروز اگر کسی بخواهد، احتکار کند، خودش ضرر می‌کند. امروز اگر کسی بخواهد وظایفش را انجام ندهد، فقط خودش ضرر می‌کند.

اینجا یک نظام محکم با هماهنگی در همه صحنه‌های فرهنگی، آموزشی، اقتصادی، کشاورزی، صنعت، دریا، راه و... وجود دارد. حتی کارهای فنی ما دیگر مثل گذشته نیست که به اروپا بند باشد. این رأی می‌تواند یکی از اشتباهات تاریخی اروپا باشد. یعنی این قدم باعث می‌شود که آسیایی‌ها فکر کنند و بگویند بگذارید رشته‌های نیم‌بند در حال پاره شدن با اروپا را هم نداشته باشیم و بگذارید همه چیز در خود آسیا شکل بگیرد.

امروز در آسیا آن‌قدر شرایط نیرومند و وسیع است که ایران هم یکی از آن حلقه‌های بزرگ است. خود ایران در درون خودش در اکثر زمینه‌ها مستقل است. آن مقداری که احتیاج به خارج دارد، در خارج از اروپا هم می‌تواند پیدا کند. این ناز و قهر و این ادا و اطواری که ابراز می‌کنند، مثل عروس شصت ساله‌ای است که بخواهد برای خودش موقعیت خاصی کسب کند.

به هر حال ما اشتباه بزرگی می‌بینیم، ممکن است قدری سرگرمی هم درست کنند. ملت ما نشان داده که هوشیار است. یکی از دستاوردهای این‌گونه برخوردهای نامعقول این است که مردم ما را در هر برهه‌ای که می‌خواهد مقداری احساس کم شدن خطر دشمن‌ها را بکند،
دوباره به هوش می‌آورد. اتحاد، یکپارچگی و همدلی را تأکید و تقویت می‌کند و مردم به فکر می‌افتند که ما هنوز باید آماده باشیم، هنوز باید هوشیار باشیم و باید نشان بدهیم و باید اینها بفهمند و خیال نکنند که اگر انتقاد، حرف و بحثی اتفاق می‌افتد، همدلی ملت ایران به هم خورده است. هر وقت احتیاج بود، مردم نشان داده‌اند که حاضر نیستند در مقابل انقلاب، اسلام و کشورشان با هیچ متجاوزی هم‌صدا شوند. ما اگر در خودمان همیشه مواظب باشیم و مسلمان و متعهد و متقی باشیم، عادل باشیم و نگذاریم خوره فساد از درون این جامعه مطمئن اسلامی را آلوده کند، از بیرون هیچ کس نمی‌تواند به‌این جامعه نیرومند آسیب برساند.

أَعُوذُ باللهِ مِنَ الشَّیْطانِ الرَّجیمِ/ بسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم/

قُلْ هُوَ اللهُ اَحَدٌ/ اَللّهُ الصَمَدٌ/ لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یوُلَدْ/ وَ لَم یَکُنْ لَهُ کُفُواً اَحَد