بسم‌اللّه‌الرحمن‌الرحیم

الحمدلله‌رب‌العالمین‌والصّلوة‌ والسّلام‌ علی‌ رسول‌الله ‌و علی ‌آله‌الطیّبین‌الطّاهرین، اعوذبالله من‌الشیطان الرجیم، «سبحان ‌الذی ‌اسری ‌بعبد ‌لیلا من المسجد الحرام الی المسجدالاقصی الذی بارکنا حوله لنریه من آیاتنا*»

قبل از شروع خطبه، بر مراعات وظایف دینی و اجتماعی و تحصیل تقوا، به خصوص در ابعاد اجتماعی و سیاسی تأکید می‌کنم که یکی از وظایف مهم ما همین پشتیبانی در مورد فاجعه فلسطین است.

من امروز به‌ جای بحث قرآنی که در خطبه‌های اول داشتم، درباره فلسطین صحبت می‌کنم و انتظار مردم ما، این مردم خوب و هوشیار که در حمایت از آرمان فلسطین در این هوای سرد و در حال روزه‌داری به خیابان آمدند، این است که ما در این خصوص صحبت کنیم. به علاوه قدردانی از ابتکار پر ارزش امام راحلمان که این روز را در تاریخ انقلاب تعبیه کردند و ما هر سال به‌این مناسبت عشق و علاقه خودمان را به لزوم برپایی عدالت در سرزمین فلسطین ابراز می‌کنیم. قدرشناسی و
سپاسگزاری ما این است که آن اهداف امام را در چنین مناسبتی قدری بیشتر توضیح بدهیم.

به‌علاوه در طول سال، معمولاً رویدادهای قابل توجهی اتفاق می‌افتد که در یک زمان باید اینها در یک جا بررسی بشود و اختصاص یک خطبه به فلسطین دور از انتظار نیست. خوشبختانه برادرمان، ریاست محترم مجلس، امروز بحث خوب و نیرومندی را در این زمینه داشتند⁽¹⁾ که یک مقدار مسئولیت بنده را کم می‌کند و مطالبی را که فکر می‌کنم مکمّل بحث ایشان خواهد بود، در این خطبه خواهم گفت.

هر قدر جلو می‌رویم و حقایق پشت پرده مسئله اسرائیل، در حوادث روشن‌تر می‌شود، انسان احساس می‌کند که این فاجعه از مهمترین فاجعه‌ها و خطرهای قرون اخیر دنیای اسلام است و حقیقتاً شیطنت و مکر و ظلم و بی‌انصافی جبهه استکبار، به خصوص انگلیسی‌ها را بیشتر در این ماجرا می‌بینیم. خوشبختانه مردم ایران بعد از انقلاب با تاریخ فلسطین آشنا هستند. جوانها و توده مردم، سالانه مقدار زیادی واقعیت‌های جهت‌دار را از رسانه‌ها می‌خوانند و می‌شنوند؛ ولی باز هم جای تحلیل‌های عمیق و کارشناسانه خالی است. حوادث همین یکی دو سال اخیر، بعد از طرح مسئله سازش که نومولود نامبارک دیگری به ‌نام کمپ دیوید است، از این نوع می‌باشد.

این روزها می‌بینیم که دوباره همه دوران تلخ گذشته تاریخ اخیر فلسطین برایمان مجسّم می‌شود و زوایای جدیدی در آن به چشم می‌خورد. شباهت زیادی هم دارد. من 35 سال پیش به‌این مسئله واقف شدم که منجر به ترجمه کتابی از یک نویسنده متبحر اردنی شد که به نام «القضیه الفلسطینه» یا سرگذشت فلسطین منتشر شده است. در
این 35 سال، با این همه شهادت، مبارزه، توضیح کاری، کنگره و کنفرانس و بحث، واقعاً هیچ چیز فرق نکرد.

همان طرح است، همان پشتیبانان هستند، همان قربانیان هستند و هر چه که می‌گذرد، بدتر و عمیق‌تر می‌شود. یک زخم کهنه و لاعلاجی در پیکره جهان اسلام می‌بینیم که حقیقتاً خون فشان و تعفّن‌دار و مسری است. هر چه جلو می‌رویم، احساس می‌کنیم که ایده‌های اولی که مبارزان خالص داشتند، اگر جدّی گرفته می‌شد، موفق می‌شد. هر مقدار در میدان سیاست با سازش کاری‌ها و کوتاه آمدن‌ها برخورد می‌کنیم، می‌بینیم اشتباه پشت سر اشتباه است.

این چیز عجیبی است. در جنگ جهانی اول، در حدود سال 1914، متأسفانه تاریخ فلسطین را از دست می‌دهیم و بیشتر از تاریخ میلادی استفاده می‌کنیم؛ چون نوعاً محور تاریخ در کشورهای عربی با کمال تأسف هنوز تاریخ میلادی است. این در دنیای عرب همیشه مسئله است. تطبیق تاریخ میلادی با تاریخ اسلامی - شمسی یا قمری - یک مقدار بحث را از رونق می‌اندازد. لذا اگر ارقام و اعداد با آن تاریخ گفته می‌شود، عیب را در ادبیات برادران عربمان باید ببینیم که هنوز با این تاریخ زندگی می‌کنند. این هم از اشکالات کار است. خود این از عوامل شکست‌ها و بی‌توفیقی‌هاست.

در جنگ جهانی اول کارگردانی انگلستان واقعاً شیطنت‌آمیز و ماهرانه است. در زمانی در سه جبهه، برنامه‌های متضادی را پیگیری کردند که ما الان آثارش را با این تاریخ شوم می‌بینیم. از یک طرف می‌خواستند دولت عثمانی را از جهان اسلام بگیرند. ما به دولت عثمانی هیچ وقت به عنوان یک دولت ایده‌آل اسلامی در تاریخ نگاه نمی‌کنیم؛
امّا آنها به ‌محض اینکه دیدند دولتی در یک مرکز همه مناطق عربی و ترک، بالکان، جزیره عرب، شامات، دریای سیاه و آن طرف دریای سیاه را، دارد می‌خواستند متلاشی کنند. از یک طرف تازه در دنیای عرب موج هوشیاری و بیداری ناسیونالیستی عربی همراه با رنگ اسلامی شروع شده بود و استکبار احساس خطر می‌کرد که دنیای عرب اگر تبدیل به ‌یک قدرت شود، موی دماغ جدّی برای خودشان است و از یک طرف هم در داخل اروپا مسئله صهیونیسم بود که یهودی‌های سیاسی به‌شکل واقعاً نیرومندی متشکّل شده بودند و برای خود اروپا زحمت جدّی داشتند.

کار اصلی‌شان همان سیاست‌های استعماری بود که می‌خواستند مناطق حساس خاورمیانه، نفت‌خیز، آبراه‌های مهم هرمز، باب‌المندب، کانال سوئز و جبل‌الطارق که ریه‌های تنفسی برای اروپا از خاورمیانه است را داشته باشند. واقعاً ماهرانه بازی کردند و واقعاً دنیای اسلام جاهلانه و خام با این مسئله مهم برخورد کرده است. عجیب است، انگلیسی‌ها با سران مبارزان عرب که انصافاً نیروهای مخلصی هم بودند صحبت می‌کردند و اینها را به جان دولت عثمانی می‌انداختند که اینها در جبهه مخالف جنگ بودند؛ یعنی عثمانی و آلمان. برای اینکه جبهه متحدین را بشکنند، به ‌اینها از جنوب ترکیه تا اقیانوس هند وعده استقلال می‌دادند و می‌گفتند: این منطقه، یک پارچه در اختیار شما می‌ماند.

خیلی هوس‌انگیز است و خیلی برای عرب‌ها چنین قراردادی شیرین بود. (در حال حاضر به صورت مکتوب وجود دارد) از آن طرف با صهیونیست‌ها در همین زمان صحبت می‌کردند که برای شما خانه ملّی و
وطن یهود در ارض موعود فلسطین درست می‌کنیم و از یک طرف با فرانسه قرار می‌بستند که چگونه مناطقی که در جنگ آزاد می‌شود، از دست عثمانی‌ها گرفته می‌شود تا بین خودشان تقسیم کنند تا اینها را به گونه‌ای اداره بکنند که دنیای اسلام و دنیای عرب نتواند از این زمینه استفاده کند و یک قدرت جدید انقلابی، اسلامی و نیرومندتر از عثمانی در مقابل دنیای کفر به وجود بیاید. ببینید چقدر این توطئه و مکر، دامنه متضاد و گوناگونی دارد و متأسفانه در هر سه هدف نیز موفق شدند.

عثمانی متزلزل و بعد متلاشی شد. منطقه عربی متفرق شد؛ بخشی در قلمرو استعمار فرانسه، بخشی در قلمرو استعمار انگلیس و اینها به ‌جان هم افتادند؛ ضمن اینکه در مقابل یهودی‌ها و استعمار هم جبهه دیگری داشتند. در این دوره طولانی از سال 1908 که اولین کنگره صهیونیست‌ها تصویب کرد که وطن ملی‌شان در فلسطین باشد تا سال 1917 که در بحبوحه جنگ اول جهانی است، چنان مقدمات آماده شد که وزیر خارجه انگلیس رسماً اعلام کرد که دولت بریتانیا متعهد است که وطن ملی یهود را در فلسطین به‌ وجود بیاورد و از آن به بعد این همه جنایت، این همه ظلم، این همه خونریزی و این همه ستم را در تاریخ می‌بینیم که حقیقتاً در جای دیگر نمی‌شود پیدا کرد. خیلی کار مشکلی است که در قلب دنیای اسلام، در مقابل دهها کشور اسلامی، یک دولت استعمارگر از راه دور موفق شود ملتی را از وطن خودش آواره کند و به‌جای او از سراسر دنیا مهاجر بیاورد و یک وطن جعلی برای یک ملت جعلی به‌وجود بیاورد و کشوری را به نام اسرائیل خلق کند که شما می‌بینید، به‌ صورت یک قدرت اتمی مجهز به همه اسلحه‌های روز در قلب ملت
اسلامی و با عداوت غیرقابل آشتی و غیرقابل سازش برای هر منصف و عادل، تا این حد حفظ کند. از جهت ضعف دنیای اسلام عبرت‌انگیز و از جهت شیطنت و برد کاری قدرت‌های استکباری قابل توجه است. واقعاً درس است. واقعاً آزمایشگاه است. واقعاً عبرت‌انگیز است.

بنده از عزیزان جوانمان در مدارس می‌خواهم که این تاریخ را خوب بخوانند و خوب مطالعه کنند. بالاخره ما باید از این برای برنامه‌های آینده درس بگیریم. دیروز در آمار تلکسها دیدم که اسرائیل می‌گوید : چهار میلیون و پانصد و ششصد یهودی در اسرائیل داریم. ببینید چه اتفاقی افتاده است. همان روز که می‌خواستند این برنامه را در فلسطین شروع کند، 6 درصد مردم فلسطین یهودی بودند و 94 درصدش عرب و عمده آنها مسلمان و تعدادی مسیحی بودند. چقدر ضعف از این طرف و چقدر شیطنت از آن طرف باید به‌کار رفته باشد که در داخل اسرائیل، نسبت به‌این صورت درآمده باشد. در طول دوران سرپرستی انگلستان بر فلسطین، خیلی تلاش و زحمت کشیده شد و خیلی جنایت شد.

اینها ظرف 30 سال - از سال 1918 تا سال 1947 که اسرائیل فلسطین را تقسیم کرد- موفق شدند جمعیت 6 درصدی را به 30 درصد برسانند. ترکیب جمعیت فلسطین 3 2 عرب و 3 1 یهودی شد که واقعاً یک کار جنایت‌بار تاریخی است. تدبیرهایی که به کار بردند، این بود که قضیه را در دامن سازمان ملل انداختند. البته آن روز جامعه ملل بود، نه سازمان ملل. اینها بعد از جنگ جهانی اول برای تأمین امنیت دنیـا در کنفـرانس «
ورسـای» چیـزی بــه ‌نام «جامعه ملل» - 1919 میلادی، یعنی حدود 80 سال پیش - درست کـردنـد. این جامعه ملل متولّی فلسطین شد. همان متولّی، انگلیس را قیّم فلسطین کرد. انگلیس هم به عنوان قیّم مردم فلسطین یک سرپرست صهیونیستی به ‌نام «شموئیل» را حاکم کرد. همه ابزار را به کار گرفتند برای اینکه می‌خواستند سه کار را با هم بکنند.

اوّل اینکه مهاجر بیاورند. دوّم اینکه اراضی را از مسلمان‌ها بگیرند و به یهودی‌ها بدهند و سوم اینکه مسلمان‌ها را حتی‌الامکان از فلسطین بیرون کنند. در هر سه حرکت، هماهنگ پیش رفتند و در این مسیر واقعاً این‌قدر ظلم، آزار، خیانت، و حق‌کشی است که در هیچ بخشی از دنیا نمی‌تواتید پیدا کنید که این‌قدر به‌ملتی ظلم شده باشد. مدعیان عدالت، مدعیان دموکراسی و این ریاکارانی که بدترین ظلم‌ها را به نام عدالت و دموکراسی و ترقّی و پیشرفت انجام می‌دادند، متأسفانه امروز هم گردن خودشان را راست و سرشان را بلند گرفتند و همان ادعاها را مطرح می‌کنند.

مسئله واقعاً جای درنگ و تأمل دارد و برای ملت اسلامی ما و برای دنیای اسلام خیلی اهمیت دارد که این ریزه‌کاری‌ها و مکانیزمی که اینها به کار بردند و بزرگترین ظلم تاریخ را که مرتکب شدند، شناسایی و یا لااقل در آینده از آن جلوگیری کنیم.

باید برای پاتک زدن به آن، راه درستی پیدا بکنیم. سرپرست فلسطین، کسی که باید منافع مردم را حفظ بکند، همه برنامه‌اش در آن چیزی که عرض کردم، خلاصه می‌شود.

نباید فکر بکنیم که عرب‌ها و یا خود فلسطینی‌ها در این مدت مبارزه
نمی‌کردند. واقعاً مبارزه می‌کردند. بارها در مبارزات، قیام‌ها و اعتصاباتشان پیش می‌رفتند و تا نقطه پیروزی می‌رسیدند، امّا دشمن خیلی مکّار است، دشمن همه ابزار شکست قیام‌ها را داشت، پوششی به نام جامعه ملل در آن روز و سازمان ملل امروز درست کرده‌اند که قدرت عظیمی پشت سرشان است. استعمار انگلیس آن روز و بلافاصله آمریکا از وقتی که آمد، به ‌صورت جهشی، مسئله فلسطین را به‌نفع اسرائیل پیش می‌بردند. چون نیرومندتر از انگلیس است و همه ابزار تبلیغ را در اختیار داشتند. مهمترین ابزاری که در اختیار داشتند، نفوذ در دولت‌های جدیدالولاده و بی‌تجربه کشورهای عربی مجاور فلسطین بود که از همه ابزار استفاده می‌کردند و هر روز یک قدم جلو می‌آمدند و هر روز یک عرب‌هایی را که مبارزه می‌کردند و شهید، آواره و مال می‌دادند، یک قدم به عقب می‌راندند. نقطه اصلی اینکه آن قضیه هنوز ادامه دارد، همان است که شما از سال 1919 میلادی به بعد می‌بینید. امروز هم که ما در سال 1998 میلادی هستیم، همان را داریم می‌بینیم.

خیلی رسوایی برای استکبار و مایه شرمساری برای کشورهای اسلامی، به خصوص عربی است که در این ماجرا، همیشه رودست خوردند و باز هم دارند رودست می‌خورند.

فکر می‌کردیم که وقتی انقلاب اسلامی در ایران به وجود آمد، پشتوانه مهم اسرائیل در منطقه سقوط کرد. همین هم بود. شاه و رژیم ایران در آن زمان، مهمترین عمق استراتژیک اسرائیل بودند. ما این پشتیبانی را از دست اسرائیلی‌ها گرفتیم. یکی از امیدهای جدّی ما و خود بنده که در این مسئله کار می‌کردم، این بود که از این به بعد ضربه‌های کاری به‌اسرائیل می‌خورد. چه شد؟ چیز عجیبی اتفاق افتاد. مکّاران
استعمارگر آمدند و این پشتیبان ملت فلسطین را در مقابل اعراب به گونه‌ای مطرح کردند که عرب‌ها اولویت مبارزه با اسرائیل را فراموش کردند و اولویت را در مخالفت با ایران دادند و هنوز هم ادامه دارد. یعنی خطر ایران را از خطر اسرائیل برای اعراب جدّی‌تر جلوه داده‌اند که آنها الان از نیروهای آمریکایی دعوت می‌کنند که به خلیج‌فارس بیایند که ایران نباشد.

شما این را امروز می‌بینید. در گذشته سالی یک بار این کار انجام می‌شد. همیشه عر‌‌ب‌ها را فریب می‌دادند و اینها هم فریب‌خور بودند و فریب می‌خوردند. مبارزه می‌کردند، جلو می‌رفتند و تا نقطه‌ای می‌رسیدند و آنجا می‌دیدند که نتیجه معکوس بود. درست  همین که اتفاق افتاد. انقلاب اسلامی ایران مسئله خیلی مهم بود، ما چاههای نفت ایران را از دست انگلیس و آمریکا درآوردیم. ما ارتش و ساواک ایران را از دست آنها در آوردیم و موقعیت استراتژیک خلیج‌فارس را به‌نفع فلسطین به خدمت گرفتیم و توانستیم دنیای عرب و دنیای اسلام را در جهت تضعیف اسرائیل و تقویت فلسطین حرکت بدهیم. چه شد که این اتفاق افتاد که الان دارید می‌بینید؟ چطور شد اینها موفق شدند که دولت عراق را در مقابل این پشتیبان جدید و نیرومند آرمان فلسطین در جنگ قرار بدهند و همه امکاناتی را که به‌اسم مبارزه با اسرائیل جمع شده بود، بر سر ایران بریزند؟ واقعاً اتفاق عجیبی است.

حقیقتاً انسان وقتی ببیند این شکلی با مسایل انسانی برخورد می‌شود، باید خون گریه بکند. باز هم همین است. الان شما می‌بینید قضیه سازش مطرح شده، موضع نیرومند ایران و انقلاب اسلامی که یک بار دیگر این صحنه را تکرار نکنید، باز هم همین را تبدیل کردند به یک نقطه که چون
ایران تن به این سازش ننگین نمی‌دهد، باید بایکوت بشود، باید تحریم و محاصره اقتصادی بشود و افکار برادران مسلمان و عرب ما هم زیر این بار تبلیغات می‌رود. این یک ترفند شیطانی است. برای یک ملت جای تأسف است، که اینگونه هستند. دارد.

این می‌فهماند که خیلی‌ها بالغ نیستند و رشد سیاسی ندارند که این مسائل را تجربه کنند. همین داستان محاکمه «گارودی» که من در خطبه دوم خواهم گفت، یک شعبده بازی و چشم‌بندی تاریخی است. آدم می‌بیند خیلی از افراد را فریب می‌دهند و با عناوینی که الان عرض می‌کنم، متوجه می‌شوید چطوری مسایل را معکوس جلوه می‌دهند.

به هر حال اینها قدم به‌قدم پیش رفتند و اراضی را گرفتند و به یهودی‌ها دادند. با ارعاب و تهدید مسلمان‌ها را آواره کردند. چند میلیون آواره رودست دنیای عرب گذاشتند که هنوز هم آواره هستند.

قضیه را به سازمان ملل کشاندند. انگلیس دیگر تاب تحمّل مخارج یک کار بزرگ این چنینی را نداشت. همان‌طور که در خلیج‌فارس نمی‌توانست به عنوان نگهبان چاه‌های نفتی این منطقه بماند. آمریکا را آوردند و آمریکا هم با آن قیافه ظاهرالصلاحی که گرفته بود و در جنگ جهانی از خودش یک شخصیت خاصّی نشان داده بود و شخصی مثل «ترومن» که واقعاً برای خودش با آن اصل چهاری که اعلام کرده بود، موقعیت اجتماعی در دنیا درست کرده بود و حیثیتش را گذاشت پشت سر مسایل اسرائیل و همه چیز را به دست گرفت. به ‌جای انگلیس، آمریکا آمد و به ‌جای مسائل جاری، جامعه ملل را به کار گرفتند و مصوّبات جامعه ملل و همه ابزار نظامی، سیاسی و تبلیغاتی دنیا و ثروت را پشت سر آن گذاشتند و این کار عجیب را کردند که حالا دارید
می‌بینید. ما آخرین صحنه آن را همین دو سه روز داریم می‌بینیم که آمریکا هواپیماهایی به اسرائیل تحویل می‌دهد که بتواند در اعماق دنیای اسلام نفوذ بکند و هواپیماهای دور پرواز بروند و برگردند.

این در شرایطی است که اگر دیگران بخواهند کوچکترین اسلحه پیشرفته‌ای بگیرند، مورد مخالفت جدّی سازمان‌های بین‌المللی مثل شورای امنیت و از این قبیل واقع می‌شوند.

لذا من می‌گویم ما از 35 سال پیش که شروع کرده‌ایم و امروز که با شما حرف می‌زنم، جریان را یک شکل می‌بینم. همان دشمن، همان ترفند، همان مظلومیت‌ها و همان جریان دارد پشت سر هم تکرار می‌شود و به پیش می‌آید و امروز واقعاً زمانی رسیده که دنیای اسلام و عرب‌ها از ایران درس بگیرند. ایران در همین دور و تسلسل بود. تاریخ ما در زمان شاه و قاجار و مشروطه بهتر از این نیست.

ما از زمان قاجاریه و زمان مشروطه و پهلوی به تاریخ پرافتخاری متکّی نیستیم، ولی ملّت ایران این طلسم را شکست و موفق شد که این بقعه ارزشمند را از چنگ انگلیس، فرانسه و آمریکا دربیاورد و آزاد و مستقل کند و بسازد و با صدای تنها، در مقابل نعره‌های گوش خراش تبلیغات صهیونیسم و استکبار بایستد و حرفش را به‌دنیا برساند و از تحریم، محاصره اقتصادی، جنگ، شورش و تهمت نهراسد. بعد از آن همه جنگ و آن همه توطئه‌هایی که دیدید، دنیا به موفقیت انقلاب مظلوم ایران اعتراف کرد.

اگر در آن طرف آن درس تلخ است، این طرف هم یک نمونه موفق است که ما باید روی آن خیلی حساب کنیم. یک روز در ایران وضع به‌گونه‌ای بود که من خودم به جرم ترجمه یک کتاب زندانی شدم. آن هم
کتاب از کشوری مثل اردن که با جمهوری اسلامی امروز و ایران شاهنشاهی آن روز آن‌قدر رفیق بود و نویسنده آن کتاب در ایران سفیر آن کشور بود، همه شرایط برای انتشار کتاب آماده بود، من آن کتاب را ترجمه و به ‌نام سرگذشت فلسطین منتشر کردم. به خاطر این کتاب آن‌قدر شکنجه، آزار، محرومیت و فشار متحمل شدم که هیچ مسئله‌ای به‌اندازه تمام دوران مبارزه برای من آن‌قدر گران تمام نشد. ایران آن شکلی است. ایرانی که مردمش واقعاً از قضیه فلسطین بی‌اطلاع بودند. ایران تبدیل شده به‌جایی که امروز پرچمدار روز جهانی قدس است. متأسفانه دولتهای اسلامی حتی اجازه نمی‌دهند که مردمشان این روز را در کشورشان گرامی بدارند. این انسان را خون دل می‌دهد و جای غصه دارد.

از این اسم می‌توانید برای فشار روی اسرائیل استفاده کنید. ولی برای کم کردن توقعات آمریکا، از این هم استفاده نمی‌کنند. همین را شما نمونه بگیرید و برگردید و به پنج سال و 10 سال پیش و هر جا می‌خواهید بروید. همین مشکل همیشه بوده است.

بیچاره فلسطینی‌ها و عرب‌های داوطلب از سراسر دنیای اسلام می‌رفتند و قیام می‌کردند؛ پنج، شش ماه قیام می‌کردند و پیروز می‌شدند، صهیونیست‌ها را به زانو در می‌آوردند و انگلیس را در مضیقه قرار می‌دادند، یک وقت می‌دیدیم که یک هیأت بازرسی از سازمان ملل یا از انگلیس یا از جایی دیگر می‌آمد و چیزی به ‌نام کتاب سفید منتشر می‌کردند و وعده می‌دادند. همه جهاد شش ماهه و یک ساله فراموش می‌شد و دوره جدیدی شروع می‌گردید.

گاهی آن‌قدر پیش می‌رفتند که موفق می‌شدند مراکز صهیونیست‌ها را در فلسطین تصرف کنند؛ ارتش‌های عرب برای آخرین اقدامی که کردند، واقعاً خوب پیش‌روی کردند. همه کشورهای عربی وارد شدند و ارتش‌های آنها آمدند و فلسطین را تقریباً گرفتند و انگلستان را در تنگنا قرار دادند. یک دفعه می‌بینیم همین شورای امنیت، هیولایی که امروز هم همه جا به جان نهضت‌های اصیل دنیا می‌افتد، وارد شد و دوباره لشکرها را متوقّف کرد و به پشت مرز برگرداند؛ به‌امید اینکه شورای امنیت آمده و مسائل را حل می‌کند. یکی دو ماه صبر کردند و دیدند دوباره بدتر از گذشته شد.

نتیجه آن، چند میلیون آواره فلسطینی، صدها هزار یهودی مسلح و صهیونیست در فلسطین، املاک و زمین‌های عرب در دست آنها، امتیازات سیاسی، اقتصادی در دست آنها، بهره‌برداری از معادن، دریا و رودهای منطقه در دست آنها، همه امتیازات مال آنها و مردم مظلوم فلسطین شد. آخرین قدمشان تقسیم فلسطین بود که این هم از جنایات استکبار و از بدعت‌های خطرناک شورای امنیت است که با تقسیم فلسطین که این همه شهید دادند، به وجود آمد و متأسفانه عرب‌ها و مسلمان‌ها قدم اوّل آن را برداشتند.

قدم‌های بعدی این است که سهم یهودی‌ها را به‌این اضافه و سهم مسلمانها را به تدریج کم کنند. سرنوشت خود بیت‌المقدس از همه جا دلخراش‌تر است.

مصوّبه گذراندند که قسمت غربی بیت‌المقدس دست یهودی‌ها و قسمت شرقی آن دست مسلمان‌ها باشد. هیچ کشوری حق ندارد رسمیت اسرائیل را در بیت‌المقدس غربی بپذیرد. پایتخت اسرائیل نباید به
بیت‌المقدس بیاید و ما می‌بینیم که اوّلین کسی که این مصوّبه را نقض می‌کند، خود آمریکاست. او اصلاً پیشنهاددهنده این کار بود، بعد خودش نقض می‌کند و اوّل می‌آید شوروی‌ها را تحریک می‌کند و می‌آیند اعتبارنامه سفیر ایشان را در بیت‌المقدس به‌ رئیس جمهور اسرائیل و بعد انگلیس و آمریکا می‌دهند و این قانون را می‌شکنند. این روزها بدترین چیزی که انسان را می‌لرزاند، برنامه‌هایی است که اسرائیل برای تصرف نهایی شرق بیت‌المقدس دارد که بقعه مقدّس را هم از دست مسلمان‌ها بگیرد. آدم نمی‌داند با این وضعی که می‌بیند، با این کمپ دیوید و با این سازش‌ها و با این ضعف‌ها و با این بی‌حالی‌ها و با این فریب‌کاری‌ها و با این فریب خوردن‌ها و با اینکه دوستشان ایران را دشمن خودشان تلقی بکنند و دشمن عمیق خودشان اسرائیل را نزدیک‌تر از ایران به خودشان بدانند، چه بکند؟ چیزهایی که ما داریم می‌بینیم، به ‌نظر می‌رسد که واقعاً دنیای اسلام احتیاج به‌یک بیداری اضافی دارد. به حرکت مهمی احتیاج دارد که بتواند مشکل فلسطین را برگرداند. البته من از عمق دل مطمئنم. بالاخره ما تاریخ را می‌بینیم، ما صاحب تاریخ را می‌شناسیم، ما سرانجام ظلم‌ها را می‌شناسیم، ما بی‌اثر بودن کارهای با فشار، زور، ظلم و ستم را در تاریخ زیاد دیدیم و درس تاریخ برای همه ما آشکار است و اینها را می‌دانیم. اما نمی‌دانم چقدر قربانی لازم دارد؟ نمی‌دانم چقدر در این مسیر باید از خودمان فداکاری بکنیم؟ مطمئنم که یک روز تاریخ به ‌نفع مظلومان فلسطین ورق می‌خورد. مطمئنم که یک روز این جسم زایدی که در پیکر منطقه و دنیای اسلام وارد شد، از این پیکر بیرون می‌رود.

مطمئنم هاضمه خاورمیانه نمی‌تواند وجود سنگین صهیونیسم را به
عنوان یک کشور مستقل در داخل خودش هضم بکند. مطمئنم عدالت یک روز بر ظلم پیروز می‌شود. اما چقدر طول می‌کشد؟ ما پشت سر خود جنگ‌های صلیبی را داریم که 180 سال مسلمان‌ها در منطقه گرفتار جنایات آن دوره بودند که بالاخره صلاح‌الدین ایوبی پیدا شد و آن حماسه تاریخی ملی و اسلامی را خلق کرد و یهودی‌ها را تا خود اروپا تعقیب و بیرون کرد و دوباره فلسطین اسلامی و عربی شد. مطمئنم که ما در آینده دوباره فلسطین اسلامی داریم. مطمئنم که چیزی بنام «ارض موعود» برای اسرائیل باقی نخواهد ماند.

مطمئنم آرزوهای دور و دراز حکومت بزرگ اسرائیل «من الفرات الی نیل» بین رود فرات و رود نیل که 15 میلیون یهودی را بخواهد در خودش جای دهد، تحقق پیدا نمی‌کند. امّا این اطمینان انسان موقعی می‌تواند در صحنه عمل هم تحقق پیدا بکند که جامعه‌ای مثل مردم ایران حاضر باشند از جان، از مال و هستی خود مایه بگذارند.

ما از دنیای اسلام انتظار داریم که فریب فریبکاری‌های تکرار شده استکبار غرب، مخصوصاً آمریکا را نخورند و با ما هم‌صدا بشوند. ایران حاضر است پرچمدار این راه مقدّس بشود و حاضر است تبعاتش را تحمّل بکند. به‌شرط اینکه شما از پشت به ما خنجر نزنید.

بسم‌اللّه الرّحمن‌الرّحیم.

وَالْعَصْرِ/ اِنَّ الاِنْسانَ لَفِی خُسْرٍ/ اِلاَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بالصَّبْرِ.

خطبه دوم:

ِبسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم

اَلْحَمْدُ للهِ رَبِّ اْلعالَمینَ، وَالصّلوهُ وَ السَّلامُ عَلی رَسُول‌ِاللهِ وَ عَلی عَلِیٍّ أَمیرِاْلمُؤْمنینَ وَ عَلی الصِّدّیقه‌الطّاهِره وَعَلی سبْطَیِ الرّحْمَه الْحَسَنِ وَالْحُسَیْنِ وَ عَلی عَلِیِّ‌بْنِ‌الْحُسَیْنِ وَ مُحَمَّد‌بْنِ‌عَلِیٍّ وَ جَعْفَرِبْنِ‌مُحَمَّدٍ وَ موُسَی‌بْنِ‌جَعْفَرٍ وَعَلِیِّ‌بْنِ‌مُوسی وَ مُحَمَّدبْنِ‌عَلِیٍّ وَ عَلِیِّ‌بْنِ‌مُحَمَّدٍ وَالْحَسَنِ‌بْنِ‌عَلِیٍّ وَ ألْخَلَفِ اْلهادی‌اْلمهْدیّ(عج)

چند مناسبت کوتاه و فشرده از این هفته را خدمت شما عرض می‌کنم.

یکی مسایل مربوط به‌ماه رمضان، ایام و لیالی قدر و ایام عزاداری است که بحمدالله ملت هوشیار، زنده، متدیّن و باصفای ما، روزهای ماه رمضان و این روزهای گرامی را به خوبی مورد توجه قرار داده است و حق این روزها را ادا کرد. امیدوارم و دعا می‌کنم خداوند به‌این مردم خوب که در این دنیای بد امروز این چنین برای خدا، اسلام و قرآن در صحنه‌اند، توفیق بیشتری بدهد تا بتوانند به‌اهداف مقدسی که انقلاب اسلامی پیش پای آنها گذاشته است، برسند و در حلّ مشکلات دنیای اسلام، من‌جمله همین مسئله فلسطین سعی کنند.

ما در هفته گذشته سالگرد شهادت پیشتازان حکومت اسلامی، یعنی فدائیان اسلام را داشتیم⁽²⁾ که حقیقتاً در تاریخ ما نقطه افتخارآمیزی هستند. موقعی که خانواده پهلوی تاریخ ایران را سیاه کرده بود و همه ابزار را به کار گرفته بودند که اسلام را از صحنه بیرون بکنند و وضعی شبیه ترکیه در ایران بوجود بیاورند، اینها با برنامه و شعار مشخص اسلامی، جانشان را کف دستشان گذاشته‌اند و حقیقتاً مؤثر بودند. موجی خلق کردند که ما در قدم‌های بعدی از این موج استفاده کردیم و شاید یکی از ریشه‌های انقلاب اسلامی را باید در همان حرکت شجاعانه این گروه محبوب جستجو کرد.

در این هفته مسئله محاکمه یک نویسنده مسلمان - البته کسی که قبلا مسلمان نبود، ولی با دیدن انقلاب اسلامی و حرکت‌های اسلامی دنیا به
خاطر روح آزاده و عدالت‌خواهی که داشت، مسلمان شد - آقای رژه گارودی⁽³⁾ را دیدیم که افتضاح شد. این مسئله الان مسئله مهم ماست. واقعاً ادعاهای واهی و ساختگی فرانسه دارد آبروی خودش را می‌برد. بنده این جریان را به شیوه خاص در تاریخ فلسطین خیلی دیدم. برای خود من تکرار مکررات تاریخ فلسطین است؛ امّا برای جامعه امروز و جوان‌ها می‌تواند یک درس باشد؛ لذا یک مقدار روی آن تکیه می‌کنم. آقای گارودی چند ماه پیش به‌ایران آمده بود و به‌من گفت که می‌خواهند مرا محاکمه کنند و حتی پیش‌بینی مقدار محکومیت خودش را هم می‌کرد. خدا کند آن‌طور نشود. توضیح داد که چرا و چگونه و ریشه‌ها چیست؟ من به‌ایشان گفتم که تاریخ اسلام و انقلاب از این قربانی‌ها زیاد دارد. غصه نخور! اگر امروز به‌عنوان یک نویسنده مطرح هستی، با این محاکمه به ‌عنوان یک قهرمان اسلامی در تاریخ ثبت خواهی شد و رهرو پیدا می‌کنی. خودش هم قبول داشت و من مطمئنم که او متأثر نیست. امّا ما از وجدان ضعیف دنیای امروز متأثریم. برای چه این نویسنده محاکمه می‌شود؟ شاید ایشان دارد به خاطر مسلمان شدنش محاکمه می‌شود. اینها وقتی دیدند یک روشنفکر مشهور دنیا به نام عدالت‌خواهی انقلاب اسلامی دست از دین قبلی خود برداشت و مسلمان شد، ضربه خوردند. احتمالاً دارند انتقام آن کارش را به ‌این بهانه می‌گیرند و شاید هم می‌خواهند زهر چشمی از مبارزین مسلمان مخالف اسرائیل در منطقه بگیرند.

اتهام آقای روژه گارودی این است که آمده تبلیغات صهیونیست‌ها در مورد مظلومیت یهود در اروپا به ‌دست نازی‌های آلمان، هیتلر و
دوستانش را زیر سؤال برد. من در این مسئله صاحب نظرم. در این کتاب سرگذشت فلسطین، بحث دقیقی کردم. این قضیه مال امروز نیست و مال گذشته‌هاست. من وقتی که این کتاب را ترجمه می‌کردم، به مسئله مهاجرت یهودی‌ها به فلسطین رسیدم و دیدم وقتی که به‌ دوران نازی‌ها می‌رسیم، دورانی که هیتلر روی یهودی‌ها فشار می‌آورد، منحنی مهاجرت به فلسطین بسیار رشد می‌کند و مثلاً اگر سالی 5 هزار بود، یک دفعه سالی 30 هزار شد. هیچ کس در دنیا از ظلم‌هایی که هیتلر به یهودی‌ها و دیگران کرد، خوشحال نیست. ما هیچ ‌وقت در هیچ لحظه‌ای از تاریخمان ظلم‌های هیتلر را قبول نکردیم، هیتلر یک جریان ظالمانه نازیسم را در آلمان درست کرد و آن جنگ واقعاً پرخطر و پرخسارت را بر دنیا تحمیل کرد. نه فقط به یهودی‌ها، به مسلمان‌ها، مسیحی‌ها، بی‌دین‌ها، مارکسیسم‌ها و به همه ظلم کرد.

یک جریان نژادپرستی از نوع اسرائیلی‌ها بود. حقیقتاً نژادپرست خود اسرائیل است؛ یعنی آن ایده‌ای که صهیونیست‌ها دارند و ملت یهود را ملت ممتاز می‌دانند و برای خودشان امتیازات قائلند و بی‌نظیر می‌دانند، هیتلر و نوع تفکّرش برای آلمانی‌ها چنین چیزی را می‌خواهند. دو جریان نژادپرست در مقابل هم قرار گرفتند. آن می‌خواهد این را بزند، این می‌خواهد آن را بزند. هیتلر قوی‌تر شد و یهودی‌ها را شکست داد. این باعث شد که کفاره گناهان هیتلر را فلسطینی‌ها بپردازند و این بد است. اصلاً اگر کسی می‌خواهد غصه بخورد، باید سر این غصه بخورد. من چند وقت پیش با یکی از بزرگان کشور آلمان مباحثه کردم، می‌گفتم: چه می‌شود که شما سر مسئله
فلسطین به‌ما می‌تازید؟ آن آقا- اگر حرف مرا بشنود، و انصاف داشته باشد، منکر نمی‌شود - گفت: واقعیت این است که ما آلمانی‌ها پیش یهودی‌ها شرمنده هستیم و وجدان‌مان شرمنده است و یک جوری می‌خواهیم وجدان خودمان را راضی بکنیم. گفتم: بعدآ پیش فلسطینی‌ها شرمنده نمی‌شوید؟ گفت: چرا. گفتم: پس بدجوری دارید با وجدانتان بازی می‌کنید. می‌توانید در آلمان هم از یهودی‌ها پذیرایی کنید. هیچ جوابی نداشت.

این مسئله‌ای نیست که آقای گارودی نقل کرده باشد. این مسئله مال قدیم است. من آن زمانی که کتاب فلسطین را می‌نوشتم⁽⁴⁾، کتاب دیگری خواندم از آقای رهنما⁽⁵⁾ که درست همین مسئله را آورده بود؛ چون اصل سوژه تبلیغات صهیونیست‌ها این بود که می‌گفتند: آلمان 6 میلیون یهودی را در کوره‌های آدم‌سوزی کشته است. این آقا تحقیق کرده تا ببیند این حرف چقدر درست است؟ بررسی کرده و دید در کلّ اروپا و روسیه و مجموعه آن روز شوروی، حدود 6 میلیون یهودی در جنگ جهانی بودند. فشار روی یهودی‌ها زیاد بود. بعد از جنگ دوباره آمار گرفتند و معلوم شد، 200 هزار یهودی در آلمان کم شدند؛ البته  200 هزار رقم وحشتناکی است. من با همین 200 هزار هم تکان می‌خورم.

این هم ظلم غیرقابل بخششی است. من این را برای شما جمع کردم و می‌خوانم. در آن کتاب نوشته است: در کلّ اروپا و روسیه 5 میلیون و 900 هزار یهودی به‌این ترتیب زندگی می‌کردند؛ در سوئد و دانمارک 270 هزار، در بلژیک 210 هزار، در سوئیس 70 هزار، در ایتالیا  240 هزار، در اتریش 80 هزار، در آلمان 200 هزار، در شوروی 2 میلیون و 900 هزار، در لهستان 240 هزار، در رومانی 450 هزار، در فرانسه 400
هزار، در انگلیس 400 هزار، در مجارستان 280 هزار و در چکسلواکی 215 هزار. این مجموعه یهودی‌هایی بوده که در اروپا و منطقه بودند و بعد از جنگ هم رفتند و آمارگیری کردند. قسمت‌های شرقی که اصلاً دست نخورده بود. فقط آنجاهایی که آلمان تصرف کرده بود، چون یهودی‌ها با هیتلر مبارزه می‌کردند، آسیب زیادی به‌ اینها زده بودند. 200 هزار نفر از اینها کم شدند.

من به‌ عنوان یک انسان، این 200 هزار را هم قابل بخشش نمی‌دانم. نبایست این جنایت اتفاق می‌افتاد؛ امّا صهیونیست‌ها این را به یک جریان تبلیغاتی عظیم تبدیل کردند و فیلم‌ها ساختند، تئاترها دادند، نمایش‌ها، داستان‌ها، کتاب‌ها و چیزهای خیلی عجیب و غریب درست کردند. با نشان دادن شیوه کشتن‌ها، و کوره‌های آدم‌سوزی، وجدان دنیا را آن‌ چنان به ‌نفع صهیونیست ساختند که هر کاری که می‌خواستند در فلسطین بکنند، می‌گفتند: این یک ذره از آن ظلم‌هایی است که یهودی‌ها دیدند.

واقعاً در همان موقع بدترین کارها را انگلیس و یهودی‌ها در خود فلسطین می‌کردند، شما داستان دیریاسین⁽⁶⁾، و کفرقاسم⁽⁷⁾ را بخوانید. این‌طور مردم را می‌گرفتند و مردهایشان را می‌کشتند و زنانشان را لخت می‌کردند و بی‌چادر روی کامیون‌ها می‌نشاندند و در خیابان‌ها می‌گرداندند. فقط به ‌خاطر اینکه اینها را مرعوب کنند تا فرار کنند و جای خود را به یهودی‌های مهاجر بدهند. هیتلر این قدر نمی‌توانست قساوت داشته باشد. این قساوت‌ها بیشتر بود. هنوز هم هست. هنوز هم در اسرائیل هست. همین صحنه‌ای که شما چند شب پیش در صدا و سیمای ما دیدید. واقعاً جنایاتی که صهیونیست‌ها در فلسطین کردند، در مقایسه با جنایات هیتلر خیلی بیشتر بود. اینها اگر 200 هزار کشته دارند،
فلسطینی‌ها اکنون بیش از یک میلیون شهید دادند. اینها خیلی کم آواره داشتند.

فلسطینی‌ها چند میلیون آواره دارند؟ شما نمی‌دانید، در اردوگاه‌های آوارگان فلسطینی بر این مردم چه می‌گذرد؟ مردمی که باغشان، نخل‌هایشان، زیتون‌هایشان و اموالشان در دست صهیونیست‌هاست و خودشان واقعاً با چه فقری دارند در دنیا زندگی می‌کنند! انسان از وجدان کشته شده استکبار جداً رنج می‌برد، به خصوص آمریکایی‌ها که از زمان ترومن تا امروز متولّی پیشرفت اسرائیل هستند. آنها حامی هستند و می‌توانند این همه خرج بکنند و این مولود نامشروع را نگه به دارند. انسان وقتی اینها را می‌بیند، تعجب می‌کند که فرانسه مهد آزادی، فرانسه‌ای که پیشتاز دموکراسی هست، فرانسه‌ای که انقلاب کبیر را پشت سر خودش دارد و دنیا به‌دنبال او راه افتاد، در برهه‌ای می‌آید کسی مثل گارودی را محاکمه می‌کند که چرا چنین کتابی نوشتی؟ این حقیقتاً تاریخی است که کتاب‌های زیادی درباره آن نوشته شد. در کتابخانه‌های خودتان شما قفسه‌هایی از این کتاب‌ها می‌بینید، این آمارها مال خودتان است. مال ما نیست. اینها از منابع غربی است که من خواندم. اینها می‌آیند و این شخص را محاکمه بکنند.

فکر می‌کنم مسئله فرانسه، آمریکا و استکبار غرب شخص گارودی نیست. اینها با مسئله وسیع‌تری مواجهند. آنها با اسلام مواجهند؛ منتهی هر کدام جلوه‌ای خاصی دارد. جلوه‌اش در الجزایر این است که وقتی یک حزب اسلامی 70 درصد از آراء را می‌آورد، منحل بشود و پاداشش این است که مردم الجزایر این جور قتل‌عام بشوند و این آقایانی که در اروپا نشستند و الجزایر را خانه خلوت و منبع تغذیه انرژی خودشان
می‌دانند و گاز صحرای الجزایر را ملک طلق خودشان می‌دانند، چشم‌هایشان را می‌بندند و کور می‌شوند. این همه کشتار و جنایت را می‌بینند و خفه می‌شوند. اگر این اتفاق در جای دیگری افتاده بود، یعنی حزبی که 70 درصد آراء را دارد، منحل و با او این‌گونه رفتار می‌کردند، فرانسه سکوت می‌کرد؟ آلمان سکوت می‌کرد؟ آمریکا سکوت می‌کرد؟

این‌جوری برخورد می‌کردند؟ اینها ماهیت خودشان را نشان می‌دهند. ولی باز هم با پررویی ادعای دموکراسی و آزادی و از این حرف‌ها دارند.

ترکیه از این بدتر؛ چون ترکیه یک کشور دارای دهها سال دموکراسی هست. آنها این را بخشی از اروپا می‌دانند؛ چون از بسفر به‌ آن‌ طرف، جزو قاره اروپاست. در دروازه ورود به ‌قاره اروپاست. چه منطقی است که حزبی که اکثریت پارلمانی را دارد- در شرایط حتّی غیرعادلانه پیروز شده، وقتی حکومت دست شما بود، پیروز شد - شما می‌آیید حزب را منحل و رهبر حزب را از سیاست محروم می‌کنید. باز هم دیگران را به این عنوان که دموکراسی ندارند، تحت فشار قرار می‌دهید. خاک بر سر این‌گونه دموکراسی‌هایی که این مقدار غیرعادلانه و تبعیض‌آمیز با مسائل دنیا برخورد می‌کند.

واقعاً مسئله دنیا و استکبار است که خطر اوّل را اسلام می‌دانند. آن هم اسلامی که در ایران است. آن هم از نوعی که انقلاب ایران دارد. آن هم از نوعی که رهبر عزیز ایران روی آن تکیه می‌کند که حرف‌های مهم ایشان را در خطبه‌های گذشته شنیدید و دنیای استکبار واقعاً به ‌این اظهارات حق، خشم گرفت. دنیای استکبار نمی‌خواهد با این حوادثی که در ایران اتفاق می‌افتد، سروکار داشته باشد. نمی‌خواهد تاریخ ایران در ترکیه،
الجزایر و هر کشور اسلامی دیگری تکرار شود. حاضرند هرگونه بدنامی را بپذیرند، به‌ این عنوان که تهمتی بزنند و شخصی مثل آقای گارودی را محاکمه کنند. افتخاری برای محاکم قضایی فرانسه نخواهد بود. لکّه ننگی است که در تاریخ قضاوت آنها خواهد ماند.*

ما ایمان داریم و پیروزی وعده نهایی است که قرآن به ما داده است. البته این پیروزی هیچ وقت در تاریخ ادیان بدون زحمت به‌دست نیامد. همیشه با فداکاری و جهاد و شهادت و همین کاری را که ایرانی‌ها کردند و دیگران باید بکنند، به‌ دست می‌آید.

در مناسبت‌های دیگر این هفته، روز چهارم بهمن را داریم که رژیم سفّاک پهلوی فرودگاه تهران را بست تا امام وارد ایران نشوند.⁽⁸⁾ امّا در روز دوازدهم بهمن با فشار جهادگران انقلابی ایران مجبور شد، همان فرودگاه را باز بکند و امام را بپذیرد. شما می‌دانید از روزهای افتخارآمیز تاریخ ماست. امیدواریم که ملّت ما در مراسم سالگرد انقلاب در دهه فجر، باز هم در صحنه حضور جدّی داشته باشند و شما شاهد تکرار پیروزی‌ها و حماسه‌های ملی باشید.

خطبه‌ها یک مقدار طولانی شد. ولی به خاطر اینکه جمعیت زیادی امروز جمع شدند، می‌بایست مسائلی را که مهم است، مطرح کنیم.

أعُوذُ باللهِ مِنَ الشَّیْطانِ الرَّجیمِ/ بسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم/

قُلْ هُوَ اللهُ اَحَدٌ/ اَللّهُ الصَمَدٌ/ لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یوُلَدْ/ وَ لَم یَکُنْ لَهُ کُفُواً اَحَد.