فراموش می‌کنیم که مرگ خستگی‌ناپذیر است. آدم‌های خستگی‌ناپذیر را هم فراموش نمی‌کند. فراموش می‌کنیم که حساب و کتاب ما با ساز و کار دنیا، تفاوت های بسیار دارد. ۸۲ سال، برای آنانی که برنامه‌های زیادی برای ساختن و آباد کردن دارند، خیلی کم است. حکم چند روز و چند ماه دارد. اما مرگ کار خودش را می‌کند. غافلگیر می‌کند. حکمت اش را فقط باریتعالی می‌داند و بس.

آیت‌الله هاشمی رفسنجانی هم با اینکه وارد نهمین دهه زندگی‌اش شده بود، اما هیچکس خود را برای چنین روزی و شنیدن خبر درگذشت ایشان، آماده نکرده بود. آنقدر شورِ زندگی و اراده‌ کار کردن و همتِ ساختن در چهره‌اش هویدا بود که خیال‌مان راحت بود از حضور همیشگی و حمایت‌گرانه‌اش.

آخرین دیدار دونفره من با آیت‌الله، به ۹ آذرماه امسال برمی‌گردد. موضوع دیدارمان آینده دانشگاه آزاد و چگونگی تبدیل شدن آن به یک دانشگاه نسل چهارمی منطبق با اصول اقتصاد دانش بنیان بود. ایشان از ایجاد نقش حمایتگرانه دانشگاه آزاد در این عرصه، بسیار استقبال کرد و تاکیدش این بود که یکی از اصلی‌ترین کارهایی که دانشگاه آزاد به صورت موثر انجام دهد، ورود به همین موضوع اقتصاد دانش‌بنیان است و با طرح‌ها و ایده‌های ارائه شده از سوی معاونت علمی بسیار همراهی نشان دادند.

همین نظر و عمل حمایت‌گرانه ایشان را من در سال‌های جوانی، نسبت به پدرم نیز شاهد بودم. سال ۶۹ یا ۷۰ بود که من برای حضور در پروژه‌های ابتکاری و اولیه نیروی هوایی و از جمله پروژه «اوج» (ساخت نخستین هواپیمای جنگی آذرخش)، نزد پدر می‌رفتم. آیت الله هاشمی در مقام رییس‌جمهوری، برای دیدن و بررسی این پروژه، که منجر به ساخت «آذرخش» نخستین هواپیمای جنگی ایرانی شده بود، به فرودگاه مهرآباد آمده بود. من نیز به همراه پدر در آنجا حضور داشتم. یک پرواز و مانور عملیات آزمایشی در سطح پایین با «آذرخش» در حضور ایشان انجام شد. رهبر فرزانه انقلاب سال قبل، در روزهای کار و پژوهش این پروژه در کنار بازدید، نامه ای به پدر نوشته و از پیشرفت های علمی وی و یارانش ابراز خشنودی کرده و دستوراتی داده بودند و نتیجه اش آن روز به بار نشسته بود. همچنین برای نخستین بار، تعدادی هواپیمای میگ ۲۹، توسط نیروی هوایی ارتش خریداری و وارد ایران شده بود که از این هواپیماها نیز بازدید شد.

در همانجا، آیت الله هاشمی، در آنجا رفتار صمیمی و حمایتگرانه اش را همچون سال های فرماندهی جنگ نسبت به شهید ستاری داشتند. آن رفتار و نگاه حمایتی نسبت به پدرم را من در دیدارهایم در مقام معاونت علمی و به ویژه در آخرین دیدارمان، کاملا احساس می‌کردم و باانگیزه تر و پرانرژی تراز قبل، کارها را پیگیر می‌شدم.

امیدوارم روح بزرگوار ایشان که ناظر بر اعمال ما زمینی ها و فانیان آینده است، در آرامش باشد و مجاهدت ها و تلاش های بی نظیرش، سرمشق همه ما برای درست انجام دادن کارها قرار گیرد.

فقدان آن بزرگمرد انقلاب، یار دیرین امام و انقلاب و رهبری و اسوه تلاش خستگی‌ناپذیر سازندگی، مرد نوآوری و ابتکار و اقدام های شجاعانه را به همه علاقه مندان انقلاب اسلامی، مراجع و علما، مردم شریف ایران، خانواده محترم آیت‌الله هاشمی رفسنجانی و رهبر فرزانه انقلاب تسلیت می‌گویم. یادش گرامی.