شعر: ماه رفسنجان

ماه اگر در پشت ابر تیره شب پنهان شـود

در شب تیره زمین تا صبح سر گردان شود

ای ابر تیره رو،بر بند رخت از آسمــــان

تا زمین روشن ز نور ماه نور افشان شـود

باید اکنون سرزمین تشنه یک جرعه نور

دست بر دامان نور ماه رفسنجان شــــــود

ماه رفسنجان،شب است وسربرآوراز ستیغ

تا زنورت نور باران کشور ایران شــــــود

باز باید کشتی درگیر با طوفان و مــــوج

ناخدایش نیک مرد خطه کرمان شـــــود

با توام سردار،ای سردار سر در کــــــارزار

ای که با دست تو سختی ها همه آسان شود

گر نگیری باز هم سکان کشتی را بـــدست

کشتی ایران دچار فتنه طوفان شــــــــود

درد بسیار است و رنج و یاس و حرمان بی شمار

پا به میدان نه که رفع مشکل و حرمان شـــود

گر بر آری ز آستین دست طبابت ای حکــــیم

درد های دردمندان بی گمان درمان شود

دشتهای گونه از اشک حسرت خیس شـــد

گر تو باز آیی به میدان هر لبی خندان شود

چشم در راهیم و بی تابیم و مشتاق و صبور

لیک اگر این قصه توام با غم هجران شــــود

آنقدر می گریم از  فرط غم و انــدوه و درد

تا که صد قندیل اشک از دیده آویزان شـود

شیر کرمان راصداکن خویشتن داری بس است

گو برون آید ز بیشه وارد میدان شــــــــــود

آی روباهان،تهی از شیر نر این بیشه نیســت

وای بر احوالتان این شیر اگر غران شــــــود

مرحمت فرما به خوزستان قدم نه ای عـــزیز

تا طلا هر ذره ای از خاک خوزستان شــــود