شعر: تویی امیر کبیر

                هاشمی، حق کند تو را یاری    

                                           مصطفی و علی، نگهداری

                ای که مشتاق ملک ایرانی 

                                               چون علی همدم فقیرانی

                به فراهان چرا نمی نگری  

                                               که نمانده دگراز او اثری

               آن مکانی که مهد ایرانست    

                                                زادگاه بزرگ مردانست

               آن امیرش که فخر این وطن است 

                                               چون گلی سرخ زینت چمن است

                همه جای جهان از او نام است                

                                            زادگاهش ولی چه گمنام است

                قایمش آن وزیر با تدبیر

                                  که از او شد تقی، امیر کبیر

                هرکجا نامی از بزرگانست 

                                     بازبینی که از فراهان است

                خاک پاکش که دُر از آن بیزد

                                             بیشتر غله، زان مکان خیزد

                این زمان که تویی امیر کبیر

                                              دست این مردم فتاده بگیر

                من که چون بلبی غزل خوانم 

                                           فخرم این بس که از فراهانم

                من که از نسل آن بزرگانم 

                                                     به علی عاشق فراهانم

                گوش برحرف خیر«عیسی» کن

                                                سفری هم به خطه ماکن