شعر: به ایران، نسبتی ممتاز داری

الا ای میر ملک آشنایی                                     مه هفت آسمان پارسایی

تو را زبینده باشد صد ترانه                            همه زیبا و به در خوش نوایی

چه گویم یا چه خوانم حضرتت را                  که از هر وصف و هر شرحی جدایی

عماد دولت و دینی به واقع                          ز تو محکم اساس دین گرایی

خرد را در سکوتت فاش دیدم                     به وقتی که گره ها می گشایی

بری دانم تو را از هر تظاهر                                 جدا باشد ز تو فعل ریایی

به ایران، نسبتی ممتاز داری                                 نکردی نفی، فخر آریایی

ز الطاف الهی بوده ای شاد                                    به زیر ظل مهر کبریایی

ندیده از تو دوران غیر از حکمت                به جز حق از تو نشنیده صدایی

که دیده در فراز و شیب ایام                         برافرازی، تو جز عزت، لوایی

هماره معتدل هستی و محتاط                       نکردی منقلب با هوی و هایی

مرام تو مرام پختگان است                      به هر گفت و به هر کار و فضایی

تو پشتیبان مردان بزرگی                                   ز تو یابند مردان، پادشاهی

نکویم قدرت اعجاز داری                                   ولی بالاتر از هر کیمیایی

زکرمانی و از اهل نجابت                         به هر عهدی که می پویی، پیایی

خدایت متصل محفوظ دارد                           رهی از چشم زخم هر بلایی

   هر آنچه گفته افلاطون ای جان            بریست از قصد و سود و ماجرایی