بسم‎الله الرحمن الرحیم
الحمدالله والسلام علی رسول‎الله و آله
ان‏شاءالله از این برنامه و اجتماع که برپا نموده‎اید، برکت بگیرید که یکی از کارهای ضروری زمان است.
از سازمان محیط‎زیست و کمیته‎های رفع‎آلودگی هوا تشکر می‎کنم که در این مدت کارهایی را انجام دادندو نتایج آن را در گزارش خانم ابتکار و آقای شفیع‎پور شنیدیم که مایه خوشحالی است.
سال‏هاست که بشر نگران آلوده شدن محیط زندگی خود است و ظرفیت محیط زیست بشر در حال آسیب دیدن است . پردیسان برای من جای خاطره‎انگیزی است. ما در دوران جنگ و در دهه اول انقلاب به طور طبیعی به این‎گونه مسائل توجه نداشتیم که نمونه آن پردیسان است. فراموش شده بود که در قلب تهران چنین جایی تعبیه شده و باید از آن استفاده شود. حدود سال 70 تصمیم گرفتیم که اینجا را فعال نماییم و برای سومین مرتبه است که خودم به اینجا می‎آیم. الان بخشی از اهداف طراحی شده تحقق پیدا کرده است و موزه‎ای که دیدیم، جای بسیار دیدنی است و باید بیشتر به مردم معرفی شود تا استفاده بهتر و بیشتری از آن صورت پذیرد.
الان در مسائل محیط‎زیست مسأله مهم هماهنگی است و سازمان به تنهایی نمی‎تواند با امکانات محدود خود از عهدة این کار برآید و باید از همه دستگاه‎ها کمک گرفته شود تا این مشکل حل شود و اگر هماهنگی دستگاه‎ها نباشد، کار پیشرفتی نخواهد داشت و طبق گزارشی که ارائه شد، بخش‏هایی از کار را باید وزارتخانه‌های نفت و صنایع انجام دهند و همه صنایعی که در سراسر کشور گسترده هستند، موظفند خروجی گازها را کنترل نمایند.
زباله‎های شهری باید به گونه‎ای جمع‎آوری شود که موجب آلودگی نشود. لذا همه ارگان‎ها باید در این کار همکاری کنند و کمیته‎های شما نمونه خوبی است که شما برای چند شهر بزرگ تصمیم می‎گیرید و مسائل در حدّ جهانی و منطقه‎ای است. همان‎گونه که ما در جنگ کویت به شدّت ضرر کردیم.
استفاده از سموم وکودها بسیار مهم است و دنیا همه این موارد را درک کرده که بحث توسعه پایدار را مطرح کرده است و ما هم نمی‎توانیم توسعه نداشته باشیم. چون اگر توسعه نداشته باشیم، خواهیم مرد و اگر توسعه ما پایدار نباشد و به آینده توجه نکنیم، آثار منفی آن بسیار جدّی خواهد بود. در درجه اول همکاری جهانی لازم است و الان آمریکایی‎ها از متخلّفین اصلی این موضوع هستند.
چون آنها حدود 25درصد آلودگی‎ها را در کرة زمین تولید می‎کنند و حاضر نیستند به پیمان‎های ذیربط تعهد بسپارند و به وظیفه خود عمل نمایند و می‎خواهند همانند گذشته از چیزهای قبلی استفاده نمایند که موجب آلودگی محیط زیست خودشان و دنیا می‎شوند که خطرناک است.
در داخل کشور برخی نمی‌خواهند منابع نقد را سرمایه‎گذاری کنند. این کار بسیار مهم، به فرهنگ و آموزش نیازمند است و باید در متن جامعه همانند غذا و آب احساس نیاز شود و به محیط زیست اهمیت داده شود و باید از مدرسه‎ها و کودکستان‎ها آغاز شود و از ابتدا جزو برنامه‎های معلوماتی و درسی بچه‎ها باشد و کارهای محیطی‎زیستی را یاد بگیرند و از چیزهایی که محیط زندگی آن‎ها را آلوده می‎کنند، تنفر پیدا کنند که این کار مقدور است و سازمان محیط‎زیست باید از دانشمندان و کارشناسان استفاده نماید و این آموزش‎ها در عمق وجود انسان‎ها وارد شود و ناخداگاه در همه‎جا حافظ محیط‎زیست باشند و ناچاریم که آن را آموزش دهیم.
در مصوّبات مجمع هم در بندهای مهمی به محیط‎زیست پرداختیم و بنا داریم در آینده نظارت کنیم و نظارت ما هم بسیار جدّی خواهد بود که بر مقررات و اجرا نظارت دقیق‎تری داشته باشیم. چون می‎دانیم این غفلت‎ها گریبانگیر فرزندانمان خواهد شد و عرصه را بر آن‎ها تنگ خواهد کرد.
لذا اگر سوخت هیدروژنی می‎تواند جواب دنیا را بدهد، باید آن را جدّی گرفت و بتوانیم از سوخت‎های پاک استفاده کنیم. در کشور ما گاز عظیم‎ترین منبع سوخت است و اگر از سوخت‎های ناپاک استفاده کنیم، ظلم است. سوخت پاک از هر نظری باصرفه‎تر است.
در مصرف سوخت و کیفیت آن بسیار اسراف داریم که موجب ضررهای بسیار اقتصادی می‎شود و اگر پنج‎سال دیگر این روند استفاده از سوخت ادامه پیدا کند، هرچه داریم، باید صرف سوخت نماییم که امر نیازمند هوشیاری، بیداری، برنامه‎ریزی و پرهیز از شعارهای بی‎محتوا می‌باشد و باید برای مردم عقلانیت ایجاد شود و کسی نتواند آن‎ها را فریب دهد. چون این امر یک مسأله جدّی، انسانی، اساسی و بنیانی در زندگی بشر است که متأسفانه کشورهای فقیر به خاطر فقر و کشورهای غنی به خاطر اسراف و اتلاف منابع در تخریب محیط‎زیست سهم دارند.
وظیفه سازمان‎های جهانی در این زمینه بسیار سنگین است و همه ما وظیفه داریم. مطمئن باشید که نظام از شما پشتیبانی می‎کند و نظام هم مصمّم است با نیرویی بیشتر وارد این عرصه شود. تجربه فعلی شما موفق بوده است و باید با تنوّع و پشتکار بیشتر ادامه یابد. شما را به خدا می‎سپارم و برای توفیق شما دعا می‎کنم.
والسّلام ‎علیکم ‎و رحمه‎الله