بسم‎الله الرحمن الرحیم
الحمدالله و السلام علی رسول‎الله و آله
خوشحالم که توفیقی دست داد تا در جمع شما صنعتگران که بناست نوک پیکان حرکت کشور به طرف توسعه مطلوب در دو دهه آینده باشید، حضور داشته باشم و نکاتی که در چارچوب سند چشم‎انداز بیست‎ساله اهمیت دارد، با شما در میان بگذارم. توفیق شما را برای برگزاری دومین کنفرانس تبریک عرض می‎کنم، به خصوص به خاطر تقارن با شرایط خاصی که امروز کشور ما در منطقه و شرایط تحولی دنیا با آن مواجه است. مطمئن هستم اگر کارشناسانه به مسایل جاری نگاه کنید و آینده را خوب مدنظر داشته باشید، می‎توانید توصیه‎های ارزشمندی به مسؤولان کشور و تصمیم‎گیران کشور بدهید و در تصمیم‎سازی‎ها سهم خوبی ایفا کنید.
سه عنصر در اجلاس شما مورد توجه است: جهانی شدن، تجارت جهانی و رقابت که راهکار درست حرکت امروز صنعت دنیاست. با اهدافی که در چشم‎انداز برای بیست‎سال آینده دیده‎ایم، ایران باید مقام اول را در کشورهای منطقه داشته باشد و به عنوان یک کشور پیشرفته مطرح باشد و از کشورهای در حال توسعه یک گام جلوتر بگذارد.
با مطالعه خیلی زودگذر از آن سند مختصر می‌توان اهدافی را که سالها روی آن کار، برنامه‎ریزی و مطالعه شد، به دست آورد. راهکارهای کلی را برای آن در نظر گرفتیم. اما راهکارهای اجرایی را به دولت و مجلس واگذار کردیم. گرچه در برنامه‎های پنج‎ساله‎ای که براساس سند چشم‎انداز نوشته می‎شود، باز سیاست‎های اجرایی برنامه را نگاه می‎کنیم و تصمیم می‎گیریم. رهبری هم باید آنها را تأیید کنند تا محور حرکت برنامه‎ها باشد که برنامه پنج ساله چهارم یکی از آنهاست.
خیلی روشن است که امروز دیگر نمی‎توان در محدوده‎ی یک کشور، توسعه پایدار و همه‎جانبه را درنظر گرفت.افقی که باید در نظر بگیریم، افق جهانی است. بخواهیم و نخواهیم، جهانی شدن راه خود را طی می‎کند. این یک مساله طبیعی تاریخ بشر است که از کمون‎های اولیه انسانها شروع شده و به تدریج به روستانشینی، شهرنشینی، کشور، منطقه و جهانی جلو رفته است و هیچ‎کس هم نمی‎تواند آن را متوقف کند. شاید در جایی ممکن باشد چرخ تاریخ را کُند کنند، اما جای دیگر سریع‎تر حرکت می‎کند.
در زمان ما انفجار اطلاعات، حرکت جهانی شدن را به سرعت و جهشی به پیش برد و هر روز می‎بینید گام جدیدی در اطلاع‎رسانی برداشته می‎شود. انفجار اطلاعات مثل موتور محرکه جِت برای جهانی شدن عمل می‎کند. هیچ کشوری نمی‎تواند خود را محصور کند و در مرزهای خود بماند و ناچار است که با دنیا تعامل داشته باشد. این برای همه کشورهاست.
مسأله‎ای که ما با جهانی شدن داریم، این است که اگر بتوانیم به کمک کشورهای دیگر، جهانی کردن را کنترل کنیم، آینده خود را تضمین کرده‌ایم. جهانی شدن طبیعی است و می‎شود، منتهی قدرت‎هایی هستند که می‎خواهند از این حرکت طبیعی تاریخ به نفع خود استفاده کنند و در نقاط حساس تصمیم‎گیری جهانی حضور انحصاری داشته باشند و از آنجا برای دنیا تصمیم بگیرند. همین‎طور که در تمام طول عمر سازمان ملل به جامعه بین‌الملل چنین عمل کرده‎اند.
کاری که امروز باید کرد، این است که بگذاریم جهانی شدن طبیعی و با حضور همه ملت‎ها و دولت‎ها و با تصمیم‎سازی همه و به نفع همه و در خدمت همه اتفاق بیفتد، این از وظایف مهم همه است که باید کار کنند. البته یک موج بیداری در دنیا به چشم می‎خورد که آثارش را هم نشان می‎دهد، ولی ترفندها هم بسیار جدّی است. پس در ایران اگر بحثی درباره‎ی جهانی شدن هست، درباره‎ی تحمیل‎هایی است که می‎خواهند براین راه طبیعی بکنند، نه در اصل جهانی شدن.
تجارت جهانی، یکی از فرزندان بسیار بسیار جدّی حرکت جهانی شدن است و در همه زمینه‎ها، ارتباطات دنیا قوی می‎شود. زمینه‎های تحقیقاتی، آموزشی و تبادل اطلاعات به خصوص، سیاسی، میدانهای زیادی دارند و یکی از میدانهای آن، تجارت است که صنعت و تجارت در اینجا خیلی به هم نزدیک هستند. البته کشاورزی و سایر بخش‎های خدمات با هم هستند، اما صنعت حرف بزرگی را می‎زند و یکی از ایستگاه‎های مهم این حرکت تاریخی است. بنابراین روی تجارت، آنهم رقابت، هم در صنعت و هم در تجارت باید دیدگاه‎های جدیدی پیدا کنیم. جرقه‎هایش در ایران وجود دارد، اما فرهنگ آن هنوز نهادینه نشده است و مقاومت‎هایی وجود دارد و انحصاراتی مقاومت می‎کنند و انحصارگرهایی هم در میدان هستند.
اگر رقابت را صحیح، عادلانه و شفاف درکشور ما نهادینه و فرهنگ جامعه را با رقابت اخت کنیم، یکی ازکارهای بزرگ و سرنوشت‎ساز تاریخ کشور را انجام دادیم، البته فکر نکنیم که این رقابت محدود به داخل است.
اگر مقدمه قبلی حرفم را توجه کرده باشد، متوجه می‌شوید رقابتی که بحث می‎کنیم، رقابت جهانی است. البته بدون رقابت داخلی نمی‎توانیم رقیب‎های خوبی در صحنه‎های جهانی باشیم. اول باید در داخل رقابت سالم، شفاف و عادلانه شکل بگیرد. باید کسانی که استعدادها، امکانات، برنامه و طراحی دارند، بتوانند از ظرفیت‎های موجود کشور به طور مساوی بهره‎گیری کنند و باید جلوی دانه‎هایی که بنگاه‌های بزرگ صنعتی، تجاری و خدماتی می‎توانند داشته باشند، گرفته شود تا عدالتی در صحنه تلاش، تولید و توزیع به وجود بیاید. آنجا حق، همراه کار، تلاش، ابتکار، خلاقیت و بروز استعدادهاست. در چنین زمینه‎ای هم توسعه شکل می‎گیرد و هم عدالت پابرجا می‎شود و هم مردم جامعه از مواهب زندگی عادلانه در شرایط امروز می‎توانند بهره‎برداری کنند.
ما در سند چشم‎انداز روی نکات مهمی فکر کردیم و تصمیم گرفتیم. میدان مسابقه  را جهانی دیدیم که شروع آن از داخل کشور، اما جهانی است. امکانات مسابقه را مطالعه کردیم. در داخل کشور ظرفیت‎های خوبی داریم و امکانات فراوانی هست تا بتوانیم در میدان مسابقه حرف‌های مهم و قدرت پیروزی را داشته باشیم. ایران از لحاظ طبیعی دارای امکانات کم‎نظیری است. موقعیت جغرافیای سیاسی ما در دنیا موقعیت ممتازی است و از لحاظ نیروی انسانی ،‌استعدادهای ایرانی‎ها مورد اعتراف همه مراکز مطالعه توسعه انسانی است.
هیچ‌کس ایرانی را متهم به کم استعدادی و نداشتن زیرکی و ظرفیت توسعه انسانی نمی‌کند. طبیعی هم است. برای اینکه هزاران سال تمدن در ژن‎های ایرانی، نسل به نسل منتقل شده و امروز در نسل جوان ما خود را نشان می‎دهد. ظرفیت آموزشی کشور ظرفیت نسبتاً قابل قبولی است، آموزش‎های ابتدایی، متوسطه و آموزش‎های عالی در همه مقاطع تحصیلی و منابع طبیعی کشور در میان همه کشورهای دنیا، وضع استثنایی به ایران داده است. شاید در بین کشورهای دنیا، سومین کشوری هستیم که همه چیز را در خاک کشورمان و در محدوده‎ی مرزهایمان از لحاظ طبیعی برای زندگی بهتر داریم و بعضی از آنها تقریباً بی‎پایان است.
مکتب فکری ما آخرین مکتب آسمانی است که برای بشر تا قیامت آمده و اسلام،بخصوص مکتب اهل بیت(ع) که ناب‎ترین بخش مکتب‎های داخلی اسلام است، در اختیار ایرانی‎هاست. شرایط طبیعی ما به گونه‎ای است که می‌توانیم از حوادثی که در اطراف ما می‎گذرد، به خوبی بهره‎گیری کنیم. اینها چیزهایی است که خیلی به مدیریت ما بستگی ندارد. البته بستگی دارد، ولی ظرفیتی را به ما می‎دهد. شما می‎بینید که در چهار سال اخیر حوادث مهم جهانی را به منطقه ما آورده‎اند و جنگ‎های افغانستان، عراق و لشکرکشی‎ها و مبارزه با تروریسم جزو مسایل مهم دنیا بود که شاید هدف نهایی ضربه زدن به ایران بود. ولی ایران بیش از هرکشور دیگری بهره این حوادث را برد.
خودشان هم تعجب می‎کنند. امروز آقای بوش را بازخواست می‎کنند که شما به هزینه آمریکا جنگیدید، اما نفع آن را ایرانی‎ها در منطقه بردند. شاخص‎های روشنی هم ارائه می‎دهند. در افغانستان شما نیروی مزاحمی را که منطقه را آلوده کرده بود، از جلوی راه ایران برداشتید (طالبان) و تروریست‎های القاعده را که فشارشان را برایران و کارهای عملیاتی خودشان را آغاز کرده بودند، از ایران دور و در دنیا پخش کردید.
منافقینی که دهها سال روی آنها کار شده بود، برای اینکه مزاحم ایران باشند، در عراق تغذیه می‎شدند، ‌آنها را محاصره و محدود کردید. در حالت زوال قرار دادید و مهمترین مزاحم ایرن را که حزب بعث عراق بود و نمی‎گذاشت ایران آرام بگیرد و غرب ایران را ناامن کرده بود، از جلوی ایران برداشتید.
لیست بزرگی جلوی میز آقای بوش است که او را مورد سؤال قرار می‎دهند که به نفع ایران کار کرده است. خودشان هم می‎دانند که او نیامد که به نفع ایران کار کند، از اول هم گفتند که مقصد تهران است. اما شرایط ما اینجوری است، ایران اینجوری است، خاک و راه ما این‌گونه است که دخالت‎های فرامنطقه‎ای را می‎تواند به نفع خود شکل بدهد. اگر ما مدیریت فعال‎تری در میدان داشتیم، شاید بهره ما خیلی بیش از اینها بود، ولی در همین شرایط، الآن هم افغانستان و هم عراق می‎توانند به عنوان همکاران خوب و میدان تنفس ما در منطقه مطرح شوند و الآن هم هستند و بهترین دوستان ما در کنار ما هستند.
 روسیه نمونه دیگری از آن است، شوروی از هم پاشید، البته رقیب بزرگی از امپریالیسم غرب از میدان بیرون رفت، اما میدان وسیعی برای ایران در قفقاز و آسیای مرکزی باز شد که اگر باز مدیریت شود، آنها عقبه استراتژیک برای کشور ما  خواهند بود.
مسأله‌انرژی‌که‌ امروزبه اعتراف‌همه،مهمترین، حساس‎ترین و سرنوشت‌‎سازترین، نیاز بشریت است و به این زودی هم آلترناتیو ندارد و جایگزینی برای آن دیده نمی‎شود، مرکز آن در منطقه ما است. ما بین دو منطقه نیرومند انرژی در جنوب و شمال و همچنین در مرکز جغرافیایی انرژی که خود ایران باشد، قرار داریم. بهترین معبر و مسیر خطوط لوله‎های انرژی گازی و نفت هستیم. بهترین معبر برای عبور سفرهای آسمانی هستیم، شرق، غرب، شمال و جنوب ایران بهترین مسیر برای خطوط مخابرات و فیبر نوری است. فضای ما از لحاظ استقرار ماهواره‎ها جزو بهترین فضاها برای دادن ارتباطات به دنیا است.
چیزی در ایران کم نیست، منابع طبیعی، شرایط سیاسی، شرایط اقتصادی، شرایط انسانی، مکتب و همه چیز در ایران هست، ما اینها را بررسی کردیم، شعار نیست که موقعیت اول منطقه باشیم. این یک واقعیت است که می‎توانیم ، ظرفیت هست. البته موانع جدّی هم داریم که  باید آن موانع را برطرف کنیم. بحث رقابت را عرض می‎کنم.
به هر حال از شما صنعت‎گران، شرکت‎ها، اشخاص حقیقی و حقوقی می‎خواهیم که در میدان رقابت سالم صنعتی، بازرگانی و خدماتی در دنیا حضور بیشتری داشته باشید. ‌باید شرایط را آماده کنیم. یعنی نظام باید برای شما آماده کند. اگر امروز شما در دنیا محدودیت دارید، این مسئولیت به عهدة شما نیست، برعهدة نظام، دولت و مجلس است  و ما باید آن شرایط را فراهم کنیم. نباید از صنعتگر بخواهیم باکشورهای قدر صنعتی رقابت کند که بهره صنعتگران آنها دو تا سه درصد است و یا بدون بهره، وام می‌گیرند. یا تعرفه‌ای در مقابل آنها در بازارهای جهانی نیست. ولی شما با تعرفه بالا در میدان رقابت با کشورهای دیگر در دنیا واردمی‌شوید. مشخص است که این تفاوت، رقیب را به زانو درمی‌آورد، ما به عنوان حکومت باید این شرایط را برای مردم، صنعتگران و تجار فراهم کنیم.
 خدمات بیمه و بانک یکی از همین موارد است. وقتی به چین نگاه می‎کنیم، می‎بینیم قدرت رقابت بالایی دارد. چون بهره صنعتگر چینی به بانک‎ها خیلی پایین و هزینه‎های بالاسری آنها پایین‎تر است. در بازار جهانی هم قدرت چانه‎زنی دارد تا میدان رقابت را به نفع خود تعدیل و تبعیض‎ها را برطرف کند. اینها کار صنعت‎گر داخلی نیست، یک شرکت چنین کاری را نمی‎تواند بکند. اینها را دولت، نظام و مجلس می‎توانند حمایت کنند.
در داخل کشور هم رقابت‎ها عادلانه نیست. شرکت‎های بزرگ دولتی با سرمایه‎های ارزان و مفت که در اختیار دارند و با امکانات فراوان، می‎توانند وام‎های مناسب‎تر را جذب کنند و در شرایطی هستند که از زیانهای احتمالی نگران نیستند. معلوم است که رقیب بخش خصوصی را راحت نمی‎گذارند و ریسک را برای او بالا می‎برند و شجاعت تصمیم‎گیری را در بخش خصوصی کم می‎کنند. این بخش حق دارد نگران باشد.
فکر می‎کنم ما به عنوان دولت باید شرایط رقابت را برای صنعت‎گران، بازرگانان، بیمه‎گران و بازار پولی مناسب کنیم تا بتوانیم با یک حرکت درست و با یک سیستم پایدار  این راه بیست ساله‎ای که بناست به اندازه یک قرن جلو برود، بپیماییم. در همین شرایط نابرابر جهانی، جاهایی را فتح کردیم، اما ظرفیت بیش از اینهاست. اینهایی که به دست ما آمده، اندک است.
 در ونزوئلا وآمریکای لاتین به‌قدرت صنعت شما توجه شده است که‌نمونه‎های آن تراکتورسازی، خانه‎سازی، کارخانه سیمان و سیلو است. سال گذشته در یک رقابت شدید در هندوستان صنایع نفت دریایی ما توانست یکی از طرح‎های مهم را از دست یکی از رقیبان قَدر درآورد و الان اجرا می‎کند. در آمریکای لاتین هم چنین موقعیتی پیدا کردیم. در عمان توانستیم نیروگاه بسازیم، در سوریه توانستیم سیلو و کارخانه سیمان بسازیم. کارخانه اتومبیل‎سازی را به سوریه بردیم. مصر هم  چنین تقاضایی دارد. در آفریقا میدان وسیعی داریم، در آسیای میانه سال‎های پیش با رقیبانی مثل زیمنس در طرح فیبر نوری برنده شدیم. توانستیم در پاکستان طرح‎های مهم پل‎سازی و اتوبان سازی را از دست رقیبان بگیریم. همه اینها در شرایط رقابتی غیرسالم بوده است.
بنابراین راه باز است. اما وظیفه ما این است که برای صنعت‎گرانمان راه را بازتر و رقابتهای جهانی  را به نفع خودمان عادلانه و در داخل هم میدان رقابتی را باز کنیم. در چنین شرایطی می‎توانیم وارد تجارت جهانی شویم. سوبسیدها همیشه مفید نیستند، سوبسیدها مسکّن هستند، باید به گونه‎ای طراحی شود که نقاط استراتژیک را بپوشاند. شما می‎بینید اروپا و آمریکا بر روی سوبسید کشاورزی در یک نزاع شدید هستند، برای اینکه یارانه زیادی به بخش کشاورزی می‎دهند. چون این بخش، نقطه حیاتی است. نمی‎گویم یارانه ندهیم، اما یارانه‎ها با حساب، هوشمندانه و هدف‎دار باشد. اگر یارانه‎هایی که در سوخت و هر بخشی می‎دهیم، هدفدار باشد، آن وقت کمکی برای رقابت‎ها خواهد شد. یارانه‎ها نباید رقابت سوز باشند. باید رقابت ساز باشند و این عملی است.
در مجموع فکر می‎کنم ظرفیت ورود به تجارت جهانی را داریم. به شرط اینکه مقدمات را درست فراهم کنیم و از شما خواهش می‎کنم دلسوزانه از این اجتماع استفاده کنید و پیشنهادهای کارسازی را ارائه بدهید. ما هم به عنوان مسؤول در نظارت بر اجرای سند چشم‎انداز به کمک شما می‎آییم. چون در همین جهت است. ما الآن از دو طرف به یک نقطه رسیدیم. انشاءالله ما به عنوان طراح و ناظر سند و شما به عنوان کسانی که باید از این سند بهره‎گیری و آن را اجرا کنید، با همکاری هم بتوانیم این فضای لازم را برای پیشرفت کشور و رسیدن به آنجایی که حق مردم ماست، آماده کنیم که یک زندگی آزاد در کشوری آباد، مستقل، بالنده و مرفه داشته باشیم.
برای توفیقات بیشتر شما شخصیت‎ها و شرکت‎های مهمی که در خدمت کشورمان هستید، دعا می‌کنم.
والسّلام علیکم و رحمه‌الله