سخنرانی آیت الله هاشمی رفسنجانی در دیدار اعضای ستاد برگزاری یادواره شهدای منطقه گلشهر چهار دانگه

بسم‌الله الرحمن الرحیم
الحمدالله و السّلام علی رسول الله و آله
    خوش‌آمدید. از محبتی که کردید و ما را مفتخر به حضور خانواده‌های شهدا و ایثارگران در اینجا کردید، تشکر می‌کنم. شهادت حضرت امام موسی کاظم (ع) را تسلیت عرض می‌کنم امیدوارم که پیام شهدای شما بتواند تأثیر خودش را در هدایت مردم و بازماندگان جاویدان کند و هیچ‌وقت مردم و تاریخ ایران این حماسه عظیم ایثار و شهادت را فراموش نکند. شاید مهمترین حادثه در تاریخ ایران باشد که این‌همه شهید دارد که عمده آنها داوطلب بوده‌اند و با میل و رغبت و با عشق به قربانگاه رفتند و عزیزترین موجودی خودشان را تقدیم خداوند کردند و خداوند هم پاداش آنها را در پایداری انقلاب و اسلام و عزت مسلمانان داد. انبوه شهدا و ایثارگران - چه جانبازان، چه آزادگان و مفقودان و خانواده‌های آنها- به قدری فراوان است که در تاریخ گم نمی‌شود. شما که می‌دانید و سروکارتان با ایثار و شهادت است.
 از تاریخ‌های بسیار دور و قدیم افتخارات دنیا به شهدای آنهاست. آنهایی هم که شهید مشخصی ندارند، سعی می‌کنند چیزی به نام شهید گمنام به صورت اسطوره و الگو در تاریخ خودشان ثبت کنند و از آن پیام بگیرند. ولی انقلاب ما و شرایطی که در اطراف ما و در دنیا وجود دارد، باعث شد این همه انسان‌های شریف و ارزشمند در راهی که برای خدا در ایران باز شد، قربانی شوند. البته در دید اول مایه تأسف است و انسان به صورت ظاهر متأثر می‌شود وقتی می‌بینید که این‌همه انسان ارزشمند از دست رفتند. ولی با کمی تفکر و تعمق و توجه به وعده‌های الهی انسان می‌فهمد که این یک نوع سرمایه‌گذاری واقعی است.
خانواده‌ها به طور موقت، یک انسان شریف را در میان خودشان نمی‌بینند، اما در حقیقت او از دست نرفته، بلکه به جایگاه مطمئن رفته که سعادتش قطعی است. همه ما نمی‌دانیم عاقبت کار ما چه می‌شود و همواره دعا می‌کنیم که عاقبت به خیر باشیم و تا آخر در راه خدا بمانیم. ولی آنهایی که در راه خدا رفتند و جان دادند، طبق اسنادی که داریم و با شهادت قرآن و تاریخ و سنت، به مراحل عالی تکامل انسان رسیدند و به خداوند وصل شدند. چون عالیترین چیزی که در تاریخ زندگی می‌توانیم داشته باشیم، مرتبه وصول به حق و رسیدن به خداست. قدر مسلم شهدا اینطور هستند. آنهایی که در راه خدا می‌میرند، در واقع خداوند آنها را دریافت می‌کند و در میان خوبان تاریخ که انبیاء و اولیا هستند، قرار می‌گیرند. آدم‌های خوبی وجود دارند و بسیاری از مردم به خدا نزدیک شدند. کسانی که در راه خدا خدمت، عبادت، به خلق خدا کمک کردند. هرکسی بالاخره از این راهها به خدا می‌رسد. اما مشخص‌ترین آنها کسانی هستند که در راه خدا جهاد کردند و خداوند به آنها توفیق شهادت داده است.
این راهی است که از اول در تاریخ بوده است. ما از انبیاء زیاد اسناد تاریخی نداریم. بیشتر قرآن برای ما سند است. خیلی از انبیا قبل از تاریخ بودند و تاریخ پیامبرانی مثل حضرت موسی، عیسی، داوود، سلیمان و ... در تورات وجود دارد، ولی ما بیشتر آنها را از طریق قرآن می‌شناسیم.
خداوند در همه این دوره‌ها به کسانی که در رکاب انبیا جهاد کردند و شهید شدند، می‌نازد و آنها را تمجید می‌کند و به آنها درجه رفعت و رسیدن به حق می‌دهد. در زمان ما انبیا هم نیستند. انسان در خدمت پیامبر(ص) معجزه می‌بیند و درهای آسمان باز است و وحی وجود دارد و به انسان همه چیز را می‌گویند، ایمان آوردن آسان است.
اما در دوران غیبت که پیغمبری نیست و امام زمان هم نیست،مردم باید با فکر خودشان و با راهنمایی معلمان وعلمایشان راه درستی را پیدا کنند. کسانی که در این شرایط پرشبهه راه خدا را پیدا می‌کنند و از شیطان دور می‌شوند و تا آنجا هم پیش می‌روند که عزیزترین موجودی خودشان را که جانشان و یا سلامتی‌شان است، تقدیم خدا می‌کنند، باید خیلی برجسته باشند. این توفیق بزرگی است که خداوند به آنها داده است و شما خانواده‌های ایثارگران بخصوص خانواده‌های شهدا خیلی مفتخرید و منت خدا بر شماست و شاکر باشید. ضمن اینکه کسی نمی‌تواند بگوید به خاطر فراق فرزندانتان اندوهناک نباشید. چنین چیزی وجود دارد و هرچه آنها بهتر باشند، انسان بیشتر غصه می‌خورد. قسمتی این است و قسمت دیگر جامعه و انقلاب است.
می‌دانیم پیروزی و تداوم انقلاب به خاطر فداکاریهای افرادی بود که به شهادت رسیدند. بالاخره اگر این فداکاری‌ها در جنگ نبود دشمنان ما یا ایران را می‌خوردند و یا تجزیه می‌کردند و یا انقلاب را به قدری ضعیف می‌کردند که نفس کشیدن برای انقلاب آسان نباشد. همین مردانگی‌ها و شجاعت‌ها و فداکاری‌ها باعث شد که انقلاب با این عظمت ماند. اگر به  منطقه نگاه کنید، در اطرافمان عراق، افغانستان و کشورهای جنوب را می‌بینید که در حقیقت تحت اشغال آمریکایی‌ها هستند. آنی که سرزنده است و روی پای خودش ایستاده، به سرعت خودش را می‌سازد و کشور را با قدرت برای اسلام نگه می‌دارد، ایران است. البته دشمنان ما به خاطر رسانه‌ها ابزارهایی که دارند، تبلیغات منفی زیادی می‌کنند. ولی ایران امروز مخاطب فراوانی در دنیا دارد.
هر مسئله مهمی که مربوط به منطقه ما می‌شود، همه منتظرند تا ببینند موضع ایران چیست و ایران چه می‌خواهد. چون می‌دانند اگر با خواست ایران تطبیق نکند، کارکردن برای آنها مشکل است. تردیدی ندارم که در سایه این فداکاری‌ها و شهادت‌ها و خونهای شریفی که به زمین ریخته است، این موقعیت برای ایران پیش آمده است. البته ما هنوز در مرحله گذر هستیم. باید منتظر باشیم که پیام این شهدا عمیق‌تر شود و نسل‌های بعدی پیام شهدا را بگیرند و جامعه ما با اهدافی که امام ترسیم و شهدای شما آنها را پیگیری و با خون مقدسشان درخت انقلاب را آبیاری کردند، به آن اهداف برسد که خداوند هم وعده داده است و بیمه و تضمین کرده که ما به اهدافمان می‌رسیم. البته اگر ما در راه خدا و در راه شهدایمان باشیم.
نکته سوم مربوط به حضور خانواده‌های شهدا در تاریخ فعلی ماست. هیچ اغراقی نیست اگر بگوییم که ستون فقرات طراوت دینی کشور ما ایثارگران و خانواده‌های آنها هستند. به هرحال ما حدود 200 هزار - شاید هم کمی بیشتر – شهید داریم. بیش از این جانباز داریم. حدود 50 هزار آزاده داریم. تعداد زیادی مفقود و جاویدالاثر داریم. این مجموعه با خانواده‌ها و بستگان و همرزمانشان سپاه عظیمی هستند و توزیع و پراکنش آنها هم کشوری است و اینطور نیست که مثلاً در تهران، مشهد یا اصفهان متمرکز باشند. همه جا هستند. در روستاها می‌بینیم که چند قبر و تابلو برای شهداست و همانجا محور شده است. در هر منطقه شهری هم همین است. درمنطقه شما گلشهر که جای کوچکی از تهران است، با 57 شهید ، حدود هفت، هشت سال است که منطقه خودتان را با طراوت دینی نگه می‌دارید.
ممکن است بعضی‌ها فکر کنند که این یادواره‌ها و این برنامه‌ها چه اثراتی دارد؟ این سوال به این برمی‌گردد که این روضه‌خوانی و سینه‌زنی و محرم چه فایده‌ای دارد؟ هر فایده‌ای اینها دارند، آن برنامه‌ها هم دارند. برای امام حسین (ع) و آن برای پیروان امام حسین (ع) است. آنها هم به دنبال امام حسین (ع) رفتند. آنها 70 نفر بودند، اما شما فقط 57 نفر درگلشهر دارید و در کشور 200 هزار نفرند. بالاخره برنامه‌های شهدا مثل یکی از برنامه‌هایی است که دائماً داریم و  روضه می‌خوانیم، یا برای ماه رمضان داریم، یا دعای کمیل می‌خوانیم. همه آنها خوب و سازنده هستند و روح را صفا می‌دهد.
فکر می‌کنم مراسمی که برای شهدا می‌گیریم بیشتر از آنها جواب می‌دهد. چون اینها الگوی روشن امروزی هستند که مردم خیلی از آنها را می‌شناسند. ما خیلی از آنها را دیدیم و همراه ، همرزم و یا همکار ما بودند و یا فرزند خانواده‌ای بودند و می‌دانیم رفتند و شهید شدند. این غیر از تاریخ است. این محسوس است. بنابراین همین برنامه‌هایی که الان برای شهدا انجام می‌شود و بزرگداشت‌ها، یادواره‌ها، جشنواره‌ها، خاطره‌نویسی‌ها، سرودها، ستایش‌ها و تحلیل‌ها همگی از کارهای بسیار خوب است، هم اطلاع‌رسانی و هم پیام‌رسانی است.
شهدا هم برای ما دعا می‌کنند. آنها هم هستند. قطعاً در فضای زندگی ما هستند و ما را می‌بینند و می‌فهمند که چه کارهایی انجام می‌دهیم. اگر از راهشان فاصله بگیریم، ناراحت می‌شوند و اگر همراهشان باشیم، برایمان دعا می‌کنند. لذا شما خانواده‌های شهدا ضمن اینکه افتخار این انتساب را دارید، مسئولیت سنگینی هم دارید. بالاخره مردم شهدای شما را در چهره و زندگی شما می‌بینند. وقتی شما را مثل آنها ببینند خیلی خوب است. لذا سعی کنید رضایت و خوشحالی آنها را جلب کنید که آن هم ادامه راهشان است.
 به هرحال از این برنامه‌هایی که دارید، بسیار بسیار متشکریم. بخصوص از اینکه به اینجا تشریف آوردید، تشکر می‌کنم. امیدواریم که صاحب این انقلاب، امام زمان(عج) و لطف الهی شامل حال همه رهروان راه انقلاب باشد و ما هم بتوانیم برای این مردم خوب خدمتگزار خوبی باشیم. شما را به خدا می‌سپارم و دعا می‌کنم که توفیقات بیشتری داشته باشید.
والسّلام علیکم و رحمه الله