سخنرانی در جمع خانواده‏های شهدای محله نازی‏آباد و جوادیه تهران

 »اَلْحَمْدُلِلَّهِ ربِّ الْعالَمین وَ اَلصَّلوةُ وَالسَّلامِ عَلی رَسولِ اللَّهِ آلِهِ اَجْمعین«

 این چیزهایی را که برادرمان درباره من گفتند، بهتر است که به خواهران و برادران منعکس کنم، که این افتخارات مال شماست.

 افرادی که شما در راه انقلاب دادید، بنده‏هایی هستند که خداوند از میان جامعه ما برای رحمت خودش گلچین کرده و برای شما هم این افتخار را داده که منتسب به چنان افرادی باشید. ما در مورد شخصیت‏های خوب انسانی در آخرت داریم که یکی از الطافی که خداوند می‏کند، اینست که وقتی که آنها را به بهشت می‏برند، برای اینکه خداوند نعمت را برای آنها کامل کند، خانواده‏های آنها به آنها ملحق می‏شوند؛ بدون اینکه از اجر و ثواب آنها چیزی کم شود.

 یعنی این از فضل خداست. همه ثوابهای استحقاقی را به آنها می‏دهند. مقامشان را می‏دهند، به اضافه اینکه ذریتشان را به آنها می‏دهند که آنها با دوستان خودشان با هم باشند.

 آن خانواده‏های شهدا این نعمت بزرگ را در سایه فداکاریهای بچه‏هایشان دارند و اصلاً این تداوم جمهوری اسلامی، انقلاب و این اعتبار و افتخار را به خاطر کسانی داریم که این قدر از خودشان فداکاری داشتند که با اختیار و با میل و عشق، جانشان را در طبق اخلاص گذاشتند و در جبهه‏ها برای رضای خداوند تقدیم اسلام کردند.

 اگر می‏بینیم، امروز جمهوری اسلام مقتدر است، به خاطر آنهاست؛ نه به خاطر هواپیماهامان است و نه به خاطر چیزهای دیگر.

 بچه‏های شما این خاصیت را داشتند. در آینده هم محیطی که یک شهید داشته باشد، آن محیط را بیمه می‏کند و به افراد دیگر الهام می‏دهد.

 خبر مهمی امروز - در همین فاصله‏ای که از مجلس به اینجا آمدم - از جبهه به من دادند، گفتند که عراقیها آن چنان ترسیدند که در این منطقه عملیات شهر پنجوین که در منطقه عملیاتی ماست، صدام دستور داده است که با شش گردان عملیاتی بیایند و شهر را خراب کنند. به مردم شهر گفته، بیرون بروند و به گردانهای مهندسی گفته که شهر را به کلی ویران کنید؛ مثل قصرشیرین ما، که بعد بگویند که ایرانیها این کار را کردند.

 به این روز افتاده‏اند که امکانات خودشان را برای تخریب شهرهای خودشان به کار می‏برند تا یک تهمتی به ما بزنند که شهرشان را خراب کردیم، یا خیال کردند ما می‏خواهیم شهر را سالم بگیریم و استفاده کنیم.

 بچه‏های شما در راه جنگ با چنین عناصری شهید شدند، یا در داخل کشور توسط جاسوس و نوکران آنها. این افتخار را خیلی مهم بدانید. من می‏دانم که یک خانواده وقتی که جوان یا غیرجوان شهیدی را از دست می‏دهد، جایش در خانواده خالی است. این یک عنصر عزیزی است که نیست، مخصوصاً حالا که شهید شده، محبت و عشق نسبت به او زیادتر است؛ چون ارزشش را تازه فهمیده است.

 اما قدردانی‏هایی که دولت جمهوری اسلامی از شما می‏کند [ویا] بخواهد برای خانواده شهیدی خدمت کند، اینها خیلی ناچیز است. ما هر چه برسیم، در حد آن خدمات ناچیزی است که می‏شود، اینها در مقابل ارزش آنها چیزی نیست. اصلاً این را به حساب نیاورید و این اصلاً قابل حساب نیست.

 خانوادههایی هستند که بچه‏هایشان را در یک تصادف، در یک زلزله و یا در یک مرض و کسالت از دست داده‏اند، آنها هم عزادار هستند، اما تفاوت آنها با شما در چه حدی است؟ شما خودتان را با آنهایی که در غیر راه خدا بچه‏هایشان را از دست داده‏اند، مقایسه کنید. ببینید شما چه چیزهای را از دست دادید و چه افتخاری دارید.

 این را یک نعمت تلقی کنید و پیش خداوند شاکر باشید که این افتخار را به شما داده و این عزت را برای شما خواسته است و ان‏شاءاللّه این حرفهایی که من عرض می‏کنم، شما مصادیقش را در قیامت و در نزد خدا می‏فهمید که خدا چه مقامی را به شما داده است.

 بخصوص مادرها و همسران؛ خواهران؛ برادران؛ پدرها و بستگان به سهم خودشان به اندازه عواطفی که خداوند در دلها انداخته و احساساتی که دارند، از این مصائب که در حقیقت نعمت است، اجر می‏برند.

 من در پایان حرفم از شما تشکّر می‏کنم که این را که به ما منت گذاشتید و به مجلس تشریف آوردید، متأسفانه، گرفتاریهای ما زیاد است و فرصت این را که با شما زیاد صحبت کنیم، نداریم.

 امیدواریم که باز خداوند به شما اجر و صبر بیشتر عنایت فرماید و به شهدای شما مقام و منزلت عالی‏تر در جوار انبیاء و ائمه عنایت فرماید.

    والسلام علیکم و رحمة اللّه و برکاته