آنچه از آیت‌الله هاشمی رفسنجانی به ذهن من می‌رسد، بیشتر از جنبه همشهری بودن است. او اگرچه مانند زنده‌یاد استاد محمدابراهیم باستانی پاریزی که به کرمان تعصب داشت و هر مطلبی که می‌نوشت، بدون یادآوری زادگاهش نبود اما تنها شخصیت جمهوری اسلامی ایران که از هدایای دوران ریاست جمهوری، موزه‌ای در زادگاه خود (رفسنجان) برپا ساخت که ستودنی است، هاشمی رفسنجانی بود. دیگر وجه مهم او، خاطره‌نویسی است و از این منظر، تنها کسی بود که پس از انقلاب، به چنین اقدامی همت گمارد. او با صراحت در گفتار، در یادداشت‌های روزانه‌اش، مطالبی را ذکر کرد که شاید در آینده، تأثیرگذار باشد و به تنویر افکار عمومی کمک کند. او کسی بود که دنیا، جمهوری اسلامی ایران را روی شانه‌هایش حس می‌کرد.

*روزنامه ایران