-
یکشنبه ۱۸ خرداد ۱۳۷۶
یکشنبه ۱۸ خرداد ۱۳۷۶// ۲ صفر ۱۴۱۸// ۸ ژوئن ۱۹۹۷
از منزل، برای مراسم افتتاح طرح بزرگراه نواب توسط [آقای غلامحسین کرباسچی]، شهردار [تهران] رفتم. مشاوران طرح توضیح دادند؛ بیش از ۵ کیلومتر خیابان و ۱ میلیون و ۳۰۰ هزار مترمربع ساختمان مسکونی تجاری و فرهنگی و ۲۰ هتل بزرگ و چند بازار و ... با حدود ۱۲۰ میلیارد تومان هزینه است. از واحدهای مسکونی بازدید کردیم. قسمتی از فازهای در دست ساخت را دیدیم؛ ۵ فاز است که فاز اول، امروز افتتاح شد.
سپس در محل مرکز تهران‌شناسی رفتیم و از موزه آن بازدید کردیم؛ قبلاً آبجوسازی [شمس] بوده. در مراسم، [آقای کرباسچی]، شهردار و آقای [ابوالقاسم] آشوری، [معاون عمرانی] صحبت کردند و مبالغه‌آمیز از نقش من در انقلاب و دفاع و سازندگی ستایش نمودند. من هم از اهمیت طرح نواب و کارهای شهرداری تمجید کردم.[1] طرح ساخت مرکز تحقیقات [آموزش، پیشگیری و درمان] سرطآن‌هم کار اجرایی را آغاز کرد؛ با اصرار فاطی، قرار شد من هم کمک بکنم.
در دفترم، سفیر روسیه برای خداحافظی آمد. درباره روند خوب همکاری‌ها و توسعه آن صحبت کردیم. فارسی می‌داند. ۱۲ سال در ایران بوده؛ ۴ سال آخر در سمت سفیر.
آقای [مرتضی] الویری، [رئیس سازمان مناطق آزاد]، برای مسائل مناطق آزاد آمد. قرار شد ۳ منطقه حراست شده جدید در جلفا، بم و [امیرآباد] مازندران تصویب کنیم. از نقش من در اصلاح فضای انتخابات [ریاست‌جمهوری] تجلیل کرد؛ به گونه‌ای که بخشی از خوابی که در تاجیکستان دیده بودم، تعبیر شد.
از استخر استفاده کردم. عصر در جلسه هیئت دولت، چند مصوبه داشتیم؛ من‌جمله تصویب طرح فعالیت عمرانی در آفریقا. شب میهمان رهبری بودم. سرماخوردگی و کمی تب دارند. درباره مسائل افغانستان، فرماندهی‌کل سپاه، انتخابات هیئت رییسه مجلس، سفرم به ترکیه و بندرعباس، مسائل مشهد در سفر آقای [سید محمد] خاتمی و... مذاکره کردیم.
[1] - در بخشی از این سخنرانی آمده است: «تعبیری که آقای کرباسچی کردند و آن را بزرگترین طرح شهرسازی خاورمیانه نامیدند، بسیار بجاست. واقعاً این‌گونه است و برای ابعاد، احجام و دیگر کارهای آن هم بیش از ۱۰۰ ممیلیارد تومان هزینه می‌شود. الان شما دو طرف خیابان را می‌بینید. بنده صمیمانه از شما تشکر می‌کنم. این تمجیدهایی که آقایان کرباسچی و آشوری از بنده کردند، برای خود نیروها قابل انطباق است. ما از دور فرمان می‌دهیم یا تصویب می‌کنیم، اما اجرای آنها مهم است. آرزوهای ما فراوان است، طرح‌های عظیمی در ذهن‌مان هست، اما اینکه بخواهد اجرا شود و از ما چیزی نخواهند، خیلی مهم است. اگر برای این طرح از بیت‌المال و از خزانه پول داده بودیم، می‌بایست برای کسانی که به خوبی اجرا کرده‌اند، مدال می‌دادیم؛ اما ما که چیزی به این آقایان نداده بودیم و آنها خودشان طراحی، اجرا و تمام کردند. از مردم وام گرفتند، یعنی با یک برنامه خوب پول گرفتند و هزینه آن را با خود طرح در می‌آورند. ساختار این طرح در تهران این است که با هزینه مردم انجام می‌شود و آن هم از منافعی که عاید مردم می‌شود - و نه از جیب مردم- گرفته می‌شود. اگر طرح را تجزیه و تحلیل کنیم، می‌بینیم برای آن حدود ۴ ههزار خانه را از مردم خریدند و گرفته‌اند. به نظر من، می‌توانیم مجموعه شهر تهران را از شرق تا غرب و حداقل از خیابان انقلاب به پایین را طی ده پانزده طرح جداگانه و در مدت ده بیست سال، به یک شهر خوب و قابل زندگی تبدیل کنیم. می‌توانیم با این طرح‌ها منطقه جوادیه، مولوی، شوش و منطقه میدان خراسان و خیلی از جاهایی را که من نمی‌دانم، نو کنیم.» رجوع کنید ← کتاب «هاشمی رفسنجانی، سخنرانی‌های ۱۳۷۶»، دفتر نشر معارف انقلاب، ۱۳۹۸.