شنبه 23 تیر 1375 / 26 صفر 1417 13 جولای 1996

پیش از ظهر، برای آزمایش‌های معمولی سالیانه، از خانه به بیمارستان قلب رفتم. تعدادی از اطبا حاضر بودند. دکتر فرزاد، معاینات فیزیوتراپی کرد و دستورات قبلی را که برای جلوگیری از درد کمر و مفاصل ثمربخش بوده، تجدید کرد. دکتر بُرقعی، لوزه‌ها را معاینه کرد؛ بااینکه معمولاً متورم است، عمل لوزه را تجویز نمی‌نماید. دکتر سهراب پور، معاینه کلیه‌ها را نمود و اظهار رضایت کرد. دکتر عزیز، معاینه قلب را نمود و اظهار رضایت کرد. دکتر رادمهر، سونوگرافی نمود و از کلیه و روده‌ها و کبد و طحال تا مثانه و پروستات و بیضه، همه را متعادل و سالم تشخیص داد؛ فقط پروستات کمی بزرگ شده که در این سن من خوب است. دکتر ملک‌زاده، بی‌هوشم کرد و معده و روده‌ها را معاینه نمود. حالات پس از بی‌هوشی، پوشیدن لباس، مذاکره و رفتن به دستشویی را که پاسداران تعریف می‌کنند، مطلقاً فراموش کرده‌ام.

ساعت دوازده به دفترم رفتم. محسن آمد. خواب‏ آلود بودم؛ صحبتی نشد و رفت. عصر مسئولان تنظیم شناسنامه مساجد و مراکز دینی آمدند. آقای میرسلیم، [وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی] گزارش داد و من درباره اهمیت سامان دادن به امور مساجد صحبت کردم.^[1] [آقای عثمان جده، مشاور رئیس‏ جمهور و] مدیر پُست کشور چاد آمد. نامه‌ای از [آقای ادریس دبی]، رئیس‏ جمهور مسلمان جدیدالانتخاب داشت. مذاکرات معمولی و دوستانه بود. توقع دارند، برای تقویت مسلمین در چاد که اخیراً از سلطه حاکمیت مسیحی‌‌ها آزاد شده‌اند، کمک کنیم.

آقای محسن رضایی، [فرمانده کل سپاه پاسداران] آمد. از رسیدگی به اتهاماتی که علیه چند نفر از فرماندهان سپاه، با گزارش وزارت اطلاعات مطرح است، گزارشی داد. گفت تمام گزارش‌ها دروغ است و تقاضای تعقیب گزارشگران را داشت و اظهار وفاداری سپاه و خود را نمود. شورای عالی امنیت ملی جلسه داشت. درباره نحوه تبلیغات نسبت به بحرین و مسائل مرزی پیش‏ آمده با ترکیه، با تجاوز هلی‌کوپترهای ترکیه و گلوله پرانی پاسگاه‌ ما در جواب و نیز مسائل افغانستان، مذاکره و تصمیم‌گیری شد. شب در دفترم ماندم. کارها را انجام دادم.