خاطرات روزانه آیت الله هاشمی / سال ۱۳۷۵/ کتاب سردار سازندگی
سهشنبه 12 تیر 1375 | 15 صفر 1417 2 جولای 1996
[آقای فاروق الشرع]، وزیر امور خارجه سوریه آمد. از تهران به بحرین و ازآنجا به سوریه رفته و سپس با پیام جدید [حافظ] اسد به تهران آمده است. بحرینیها ازآنچه به آقای [حافظ] اسد، [رئیسجمهور سوریه] گفته بودند، عقب نشینی کردهاند؛ سابق گفته بودند که فقط از ایران، انتظار قطع تبلیغات علیه دولت بحرین را دارند، ولی اکنون چیزهای بیشتری خواستهاند. به آقای فاروق گفتم که احتمالاً محرک خارجی برای ایجاد مانع در تفاهم دارند. جلسه خصوصی خواست و پیام حافظ اسد را داد؛ مبنی بر اینکه هماکنون با پیروزی حزب لیکود [در اسراییل]، خطر جنگ بالا رفته و ارتش سوریه پس از سقوط شوروی، نتوانستهاند نیازهای پشتیبانی سلاحها را تهیه کنند. از ما خواسته که برای تهیه نیازها کمک نماییم و از سود صرفنظر کنیم و تسهیلات اعتباری بدهیم؛ گفتم میپذیریم، ولی تسهیلات نمیتوانیم بدهیم. قرار شد فهرست نیازها را بدهند.
آقای [غلامرضا] شافعی، [وزیر تعاون] آمد و برای تقویت تعاونیها استمداد کرد. آقای [مصطفی] میرسلیم، [وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی]، برای دستور شورای عالی انقلاب فرهنگی آمد. از [ستاد] تنظیم بازار، به خاطر دادن سهم [کاغذ] بعضی از مطبوعات به خودشان- بهجای دادن به وزارت ارشاد- شکایت داشت و از وزارت اطلاعات و دادگاه انقلاب، برای فشار روی یکی از مدیران گلایه کرد.
اخوی محمد، [معاون اجرایی رئیسجمهور]، برای امور جاری آمد. فائزه، برای مراجعات دیگران آمد. عصر وزیر دفاع و بعضی از معاونان و مدیران آمدند. گزارش ساخت انواع موشکها، منجمله موشکهایی با بُردهای 1300 و 1500 کیلومتر با سوخت مایع و جامد را دادند.
اعضای کنگره افغانستان آمدند. دکتر ولایتی، [وزیر امور خارجه] گزارش داد و من هم صحبت مفصلی در ضرورت صلح و اجتناب از جنگ نمودم.[1] سپس یکی از سران افغانی از مواضع و حمایتهای ما تشکر کرد. سلمانی برای اصلاح آمد. حمام گرفتم. شب به خانه آمدم. یاسر و مهدی از سفر برگشتهاند. فاطی و سعید و سارا و علی برای شرکت در کنگره زنان و عمل جراحی گلو به لندن رفتهاند.
[1] - آقای هاشمی، اظهار تأسف کرد که اجلاس کنونی در تهران، میتوانست دربارة سازندگی و همکاریهای بینالمللی افغانستان متحد، نیرومند و مستقل برگزار شود. ایشان با تأکید بر اینکه در افغانستان، هیچ گروهی برنده جنگ نخواهد بود و تنها راهحل بحران این کشور، گفتوگوهای مسالمتآمیز بر مبنای گذشت و فداکاری، برای ایجاد صلح و ثبات در این کشور است، گفت: «برای ما دشوار است ببینیم، نیروهای فداکار و جهادگر که با سرمایه ایثارگری و از خودگذشتگی، ابرقدرت زمان خود را شکست دادهاند، اکنون روحیه آرمانخواهی را نادیده گرفته و نتیجه جهاد طولانی را تخریب میکنند. جهاد پیروز مسلمانان افغانستان با بیگانگان، مایه آبروی جهان اسلام و اقتدار این کشور شد، اما وقایع سالهای اخیر برای هر انسانی رنجآور و ناامیدکننده بود و امیدواریم در سایه تفاهم اخیر در افغانستان، این شرایط به نفع مردم رنجدیده این کشور تغییر کند. اگر نیروها و امکانات نظامی که امروز در افغانستان علیه یکدیگر بهکار میرود، یک قدرت نیرومند دفاعی را در برابر بیگانه و یا در جهت سازندگی و عمران این کشور شکل میداد، شرایط تفاوت زیادی داشت. وضع موجود هیچ امتیازی برای گروهها و مردم افغانستان ندارد و حتی هرگونه کمک انسان دوستانهای از سوی کشورهای دلسوز و نگران مردم این کشور باعث تقویت پشت جبهه یک گروه درگیر میشود و به جنگ دامن میزند. افغانستان جای گرفتن امتیاز نیست؛ بنابراین کمکهای جمهوری اسلامی ایران، تنها با هدف استقرار صلح و پایان خونریزی انجام میشود و معتقدیم بحران موجود باید بهدست مردم و با منطق و گذشت رهبران گروههای مبارز، حل و فصل شود. نگرانی ما از دخالت قدرتهای بیگانه، بهویژه آمریکا که با هدفهای خاصی انجام میشود، این است که نقطه چرکین دیگری در منطقه ایجاد و وحدت افغانستان را خدشهدار میکند.» رجوعکنید ← کتاب هاشمی رفسنجانی، سخنرانیهای 1375، دفتر نشر معارف انقلاب، 1397.