-
تهران
-
شنبه ۱۲ خرداد ۱۳۷۵
شنبه 12 خرداد 1375 | 14 محرم 1417 1 ژوئن 1996
برای مراسم افتتاح مجلس پنجم، از خانه به مجلس رفتیم. عفت و مهدی هم با من بودند. با کمی تأخیر رسیدیم؛ منتظر بودند. به محض رسیدن به اجلاس، برنامه شروع شد. سرود و قرآن و استقرار هیأت رئیسه سنی و قرائت پیام رهبری و گزارش وزیر کشور و سخنرانی من[1] و قبل از آن، صحبت کوتاه رئیس سنی که از رو خواند.
به دفترم رفتم. [آقای ارینگ هاریلدنسون]، سفیر دانمارک برای خداحافظی آمد. آقای [علاءالدین] بروجردی، [معاون آسیا و اقیانوسیه وزارت امورخارجه] آمد. گزارش وضع افغانستان را داد و راهنمایی خواست که گفتم در جلسه عصر شورای عالی امنیت ملی شرکت کند.
عصر خبر دادند که جمعی از افراد به نام «حزب‌الله شمیران»، به عنوان اعلان موضع مخالفت، به دفتر فائزه نزدیک می‌شوند. از وزارت کشور توضیح خواستم؛ گفتند مانع نزدیک‌شدن شده‌اند و چند نفر از آنها را برای بازجویی به پاسگاه برده‌اند. عفت هم به محل رفته بود و از آنچه دیده، سخت عصبانی است. در جلسه شورای عالی [امنیت ملی]، با مطرح شدن افراط حزب‌اللهی‌ها در پارک چیتگر، به وزارت کشور ابلاغ شد که به طور کلی مانع هر نوع قانون‌شکنی از این نوع بشوند. دربارة وضع افغانستان بحث و تصمیم‌گیری شد. عفت هم که رفته بود و دیده بود، معتقد است پلیس خوب عمل نکرده و برخورد قاطع نداشته است.
[1] - در بخشی از این سخنرانی آمده است: «مجلس شورای اسلامی، جایگاه بسیار وسیعی دارد و کسانی که در مجلس حضور پیدا کرده‌اند، پشت سرخودشان اعتماد اکثریت مردم را دارند. اینجا به اعتبار رأی مردم، درخصوص مسائل مهم کشور بحث می‌شود و در مورد آنها تصمیم‌گیری می‌شود. واقعاً این مسئولیت، فوق‌العاده سنگین است. اگر )نماینده‌ای هر لحظه توجه داشته باشدکه دارد، حق دیگران را اعمال می‌کند و به‌واسطه رأی مردم از طرف دیگران تصمیم می‌گیرد و آثار رأی‌اش را در نظر بگیرد، احساس مسئولیت سنگینی در پیشگاه خداوند و مردم خواهد داشت که نمایندگان محترم این احساس را دارند. با چشم پوشی از دو دوره‌ای که در مجلس شورای اسلامی بودم، دو دوره هم بیرون از مجلس با نمایندگان مردم همکاری داشتم و مجلس را با همه ظرفیت‌هایش به خوبی می‌شناسم و اهمیت و تأثیر مجلس را در اداره کشور و تحکیم انقلاب، می‌توانم به خوبی ارزیابی کنم. خوشبختانه در این دو دوره اخیر که از همکاری مجلسی‌ها استفاده کرده‌ام، می‌توانم اعلام کنم که ما نصاب خوبی از همکاری را داشته‌ایم؛ البته اینها نمی‌تواند مطلق باشد و این توقع هم وجود ندارد؛ اما قدر میسور را باتوجه به همه شرایط باید در نظر گرفت. در مجلس سوم، ما موفق شدیم برنامه اول را تصویب کنیم که کار بسیار بزرگی بود و کشور را در مسیر جدیدی قرار داد. مجلس چهارم، ضمن ادامه کار برنامه اول، برنامه دوم را با استفاده از تجربه گذشته و ارزیابی آن تصویب کرد که امروز سرمایه کار دستگاه‌های اجرایی است و چارچوب بسیار خوبی است که می‌توانیم امور کشور را در آن به خوبی پیش ببریم.» رجوع کنید هاشمی رفسنجانی، سخنرانی‌های 1375، دفتر نشر معارف انقلاب، 1397