-
تهران
-
پنجشنبه ۱۱ بهمن ۱۳۷۵
پنجشنبه 11 بهمن 1375 | 20 رمضان 1417 // 30 ژانویه 1996
آقای [حسین] کریمی، معاون قضایی آقای [محمد] یزدی، [رئیس قوه قضاییه] آمد. توضیحاتی دربارة وضع قوه‌قضاییه داد و از آینده قوه، اظهارنگرانی‌کرد. گفت، دو جمع حضور دارند؛ یکی گروه حقانی‌ها که خودتصمیم هستند و با آقای یزدی هم میانه خوبی ندارند و بعضاً سیاست را در قضا دخالت می‌دهند؛ گروه دیگرکه مایه سیاسی ندارند و تحت نفوذ آقای [محمدرضا]، عباسی‌فرد، [رئیس دیوان عدالت اداری]، با گروه اول تعارض دارند. در این میان، افرادی هم هستند که توجه‌شان به مسائل قضایی است و مستقل عمل می‌کنند که خودش از آنها است. از بعضی تصمیمات حساب نشده آقای [محمد] یزدی، گلایه داشت که گاهی هم پس از روشن شدن حقیقت عوض می‌شود و ضمن اینکه برحُسن نیت و فضایل قضایی آقای یزدی تأکید داشت. از من، برای اصلاح وضع کمک می‌خواست.
بنا بود [آقای شعبانی‌فرد]، استاندار ایلام بیایدکه نیامد. جلسه شورای عالی انرژی هسته‌ای داشتیم. آقای [رضا] امراللهی، [رئیس سازمان انرژی اتمی] و همکارانش، در خصوص پیشرفت در کار ساخت انواع لیزر و انواع داروهای هسته‌ای و طرح ساخت راکتور آب سنگین و مشکل کار طرح‌هایمان با چین، در خصوص ساخت نیروگاه و چرخه ساخت سوخت نیروگاه‌ها و مسأله نظارت بین‌المللی، گزارش کار دادند. این دومین جلسه شورای عالی، در تمام دوره ریاست‌جمهوری‌ام بود.
افطار بچه‌ها به دفتر من آمدند. شب ساعت ده ونیم، برای مراسم شب [احیاء] 21 رمضان، به مرقد امام رفتیم. به محض رسیدن، سخنرانی نیم‌ساعته‌ای دربارة شب قدر و شهادت حضرت علی (ع) و دهه فجر و روز رحمت و دستاوردهای سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، علمی و فنی ایراد کردم[1] و به خانه برگشتم. عفت و بچه‌ها برای مراسم شب قدر ماندند. در مراجعت، یکی از ماشین‌های اسکورت، به عقب ماشین من خورد و به خیرگذشت. کمی از شب را خوابیدم.
[1] - آقای هاشمی، ضمن بیان فضایل احیای شب قدر گفت: «اگر یکی از فضیلت‌های شب قدر را تغییر مثبت در سرنوشت یک جامعه بدانیم، دهه مبارک فجر به ویژه دوازده بهمن، از بارزترین مصادیق قدر برای ملت ایران محسوب می‌شود. هیچ روزی از تاریخ ایران را نمی‌توانیم، با حادثه ورود امام در دوازده بهمن به‌کشور مقایسه کنیم. در این روز، همه امکانات در اختیار رژیم بود و هیچ دشمنی از امام خمینی (ره)، برای رژیم پهلوی مهم‌تر نبود؛ ولی خداوند، چنان رعب و وحشتی در دل آنان ایجاد کرد که احساس می‌کردند، اگر کوچک‌ترین حرکتی علیه ورود امام (Äکنند، هستی آنان از بین خواهد رفت. تحلیل‌گران مادی فکر می‌کردند، حضرت امام، زمانی باید وارد کشور شوند که محیطی امن برای ایشان فراهم آید و تحلیل معمولی و عقل معمولی نیز همین را ثابت می‌کرد. اما امام (ره) با اتکا به‌خداوند وارد کشور شدند و قلب دشمن را با این حرکت تاریخی مرعوب کردند. ملت ایران، لحظه به لحظه دهه فجر را باید قدر بدانند و لحظات و دقایق آن را برای فرزندان خود بیان کنند تا نسل آینده شناخت کاملی از این قطعه تاریخی و سرنوشت‌ساز کشور داشته باشند. در بهمن 57 تاریخ 2500 ساله شاهنشاهی در ایران پایان یافت و کشور از یک دوره ستم‌شاهی نجات یافت. با پیروزی انقلاب اسلامی، آرزوی 1400 ساله پیروی از حکومت علی (ع)، در کشور محقق شد و در سایه امام و خون‌های هزاران شهید و ایثارگری‌های جانبازان، آزادگان و خانواده‌های ایثارگر، ایران امروز قابل مقایسه با زمان رژیم منحوس پهلوی نیست. امروز مردم ایران به آثار لیله‌القدر نزدیک‌تر شده‌اند و آنهایی که قبل از انقلاب زندگی کرده‌اند، می‌دانند که چه مسایلی آن زمان بر کشور ما حاکم بود. کشوری که بیش از 50 درصد مردم آن در رژیم گذشته، بی‌سواد بود، امروز تعداد بی‌سوادانش انگشت‌شمار شده است. در گذشته به‌زحمت 100 هزار نفر در تحصیلات عالی مشغول بودند، اما امروز این رقم به بیش از یک میلیون رسیده است. در زمان رژیم پهلوی، تمامی مراکز فنی، اقتصادی، فرهنگی و نظامی ما، توسط مستشاران خارجی اداره می‌شد، ولی امروز یک مستشار خارجی وجود ندارد و اگر باشد، مستخدمی است که برای نصب یک ماشین می‌آید و مزدش را می‌گیرد. امروز پس از گذشت هیجده سال از انقلاب، تمامی دانشگاه و صنعت کشور در اختیار نخبگان کشور است و از نظر صنایع، آب، خاک، مصالح ساختمانی و ساخت سد خودکفا هستیم. به برکت پیروزی انقلاب اسلامی، حضور عادلانه ایران اسلامی در همه دنیا مشهود است. امروز اگر آمریکا در آن سو عربده می‌کشد، نظام اسلامی در مقابلش مبارزه می‌طلبد، به‌حدی که آمریکا همه‌جا سیاست حق‌طلبانه جمهوری اسلامی ایران را در مقابل خود می‌بیند. اگر اول انقلاب، مردم ما با امید زندگی می‌کردند، ولی امروز با آثار ارزشمند پیروزی آن روز زندگی می‌کنند.» رجوع‌کنید ← کتاب «هاشمی رفسنجانی، سخنرانی‌های 1375»، دفتر نشر معارف انقلاب، 1397.