خاطرات روزانه آیت الله هاشمی / سال ۱۳۷۵/ کتاب سردار سازندگی
از استقبال رسمی تا جلسه خصوصی با رئیس جمهور سیرالئون *** به رئیس جمهور سیرالئون گفتم که انتظار نداشته باشید مجانی کمک کنیم.
دوشنبه 9 مهر 1375 // 16 جمادیالاول 1417 // 30 سپتامبر 1996
برای مراسم استقبال [آقای احمد تجانکابا]، رئیس جمهور سیرالئون، از منزل به سعدآباد رفتیم. دیشب وارد شده و آقای [غلامرضا] فروزش، [وزیر جهادسازندگی]، در فرودگاه همراه ایشان به اقامتگاه آمدهاند. با هواپیمای شخصی نیامدهاند. بلیت سفر با ایرانایر برایشان تهیه شده است. جمعی از وزرایش همراهند. مراسم سان و سرود انجام شد. مصاحبه مشترکی انجام دادیم.[1] در مصاحبه حرفهای خوبی زد.
سپس جلسه خصوصی داشتیم. گفت از اینکه اولین سفر خارج از آفریقا را ایران انتخاب کرده، خوشحال است، ولی آمریکا و بعضی افراد داخل کشورش مخالفت کردهاند و کپی اعلامیهای را نشان داد که در همین مخالفت، علیه او منتشر شده و گفت، این اولین انتخابات آزادی است که رئیس جمهور و اکثریت مجلس، از مسلمانان انتخاب شدهاند. اکثریت قوی مردم، مسلماناند.
از من خواست کمک کنیم که مسلمانان، سرافراز و حکومتشان مستقر شود و چند خواسته را مطرح کرد:
1 - به آقای مُعمرقذافی، [رهبر لیبی]، بگوییم که از شورشیان کشورش حمایت نکند
2 - برای تقویت سازمان امنیت کشورش کمک کنیم.
3 - ساز و برگ به ارتش و نیروی انتظامیاش بدهیم.
4 - در مورد نفت، صنعت، معادن، کشاورزی و صیادی کمک کنیم.
برای همه موارد، موافقت اعلام کردم. گفتم انتظار نداشته باشد، مجاناً کمک کنیم، بلکه با تسهیلات و کمکهای فنی و مدیریتی خواهد بود.
در جلسه رسمی با حضور وزرا و همراهان، همین مطالب به صورت علنی رسمی مطرح شد؛ به جز مورد لیبی و آمریکا. در صحبت خصوصی گفت، پسرعمهاش در دیوان لاهه قاضی است و گفته در جریان پرونده شکایت ایران علیه آمریکا، در مورد انهدام سکوی نفت است و ادله ایران قوی است. پس از مذاکرات، ایشان برای چکاپ به بیمارستان قلب رفت. من به بازدید ساختمان اُرکیده [کوشک] رفتم؛ برای دفتر [ریاست مجمع تشخیص مصلحت نظام] آماده میشود.
در مسیر، آقای [حسین] شیخالاسلام، [معاون سیاسی وزارت امورخارجه]، گزارش سفر به اوگاندا و سودان را داد؛ برای رسیدگی به شکایت اوگاندا علیه سودان رفته بود. سودان پس از آتشبس، نقطهای را در خاک اوگاندا بمباران کرده و آماده عذرخواهی شده است. برای ادامه مذاکره، دو هیأت به ایران فرستادهاند. به او گفتم، به آقای [محمدکاظم] خوانساری، [سفیر ایران در لیبی]، اطلاع دهد که به لیبی برگردد و پیام رئیس جمهور سیرالئون را بدهد.
محسن [هاشمی، رئیس دفتر رئیسجمهور] آمد. ضمن ارائه گزارش و سؤالات مربوط به دفتر رییسجمهور، گزارش سفر به رفسنجان را داد. از پیشرفت پروژه مجموعه فرهنگی، ورزشی، خدماتی رفسنجان راضی است؛ محصول پسته امسال کم است.
عصر آقای [عباس] آخوندی، [وزیر مسکن و شهرسازی] آمد. پیشنهادی برای تحقیق و تبلیغ برای شناساندن نقش اسلام در تمدن جهان ارائه داد. آقای [برهانالدین] ربانی، رئیس جمهور افغانستان، از شمال این کشور تلفن کرد و گفت، بنای مقاومت در مقابل طالبان دارند و برحمایت گستاخانه آمریکا و پاکستان و [عربستان] سعودی از طالبان تأکید داشت. قرار شد، مطالب فردا در آنجا با آقای [علاءالدین] بروجردی، [معاون وزیر امورخارجه] مطرح شود.
شورای اقتصاد جلسه داشت. قیمت تضمینی محصولات کشاورزی را تعیین کردیم. شب در سعدآباد، مراسم ضیافت شام رئیس جمهور سیرالئون را داشتیم. سر میز شام، صحبتهای زیادی دربارة اوضاع اقتصادی و فرهنگیشان شد. به خانه آمدم. آقای امینیان، میهمان بود. صحبت کردیم. فیلمی دیدم و خوابیدم.
[1] - آقای تجانکابا، رییسجمهور سیرالئون، با تشکر از توجه ایران در کمک به کشورهای محروم آفریقایی، اظهار داشت: «با توجه به سابقه درخشانی که سیرالئون از همکاری با تهران، به ویژه اقدامات انساندوستانه جهادسازندگی در این کشور دارد، دولت و مردم سیرالئون، خواستار استفاده از تجربههای ارزشمند ایران در زمینههای صنعتی، (اقتصادی، امور بهداشتی، کشاورزی، حمل و نقل، اکتشاف و استخراج نفت و معادن در کشور خود هستند.» آقای هاشمی نیز در این مصاحبه، ایران و سیرالئون را تاریخی و برخوردار از پشتوانه مذهبی و فرهنگی مشترک دانست و افزود: «سیاست کلی جمهوری اسلامی ایران، کمک به کشورهای محروم و عقبنگهداشتهشده است تا این کشورها بتوانند رشتههای وابستگی به بیگانگان را به تدریج قطع کنند.» ایشان آمادگی ایران برای توسعه همکاری با کشور سیرالئون و کمک به این کشور در زمینههای سرمایهگذاری مشترک در بخشهای عمرانی، فنی و صنعتی، کشاورزی، استخراج معادن، اکتشاف، استخراج و پالایش نفت، ترویج کشاورزی، ساخت اسکله ماهیگیری، احداث نیروگاه برق و انتقال تجربههای درمانی، بهداشتی و آموزش فنی و حرفهای را اعلام کرد. رجوعکنید ← کتاب هاشمی رفسنجانی، مصاحبههای 1375، دفتر نشر معارف انقلاب، 1397.