چهارشنبه 30 اردیبهشت 1371 | 17 ذیقعده 1412 /20 می 1992
آقای [حمید] میرزاده، برای گزارش بازسازی و شکایت از استاندار خوزستان و تقاضای ارز بیشتر برای لایروبی اروندرود آمد. اعضای ستاد برگزاری مراسم سالگرد آزادی خرمشهر آمدند. برایشان صحبت کردم.[1]
شورای عالی امنیت ملی جلسه داشت. هماهنگی ارگانهای ذیربط در موافقت اصولی و ایجاد سیتیهای توسط شهرداری تهران مصوب شد. ظهر فاطی آمد. گزارش سفر به چالوس و نیاز دیالیزیها و کمبودهای درمانی منطقه را داد.
عصر دکتر ولایتی آمد. گزارش سفر به اندونزی، بنگلادش و هند را داد. دربارة سفر احتمالی من به اندونزی و توسعه روابط با هند صحبت شد. در جلسه هیأت دولت، سهمیههای ارزی مورد بحث بود که اغلب وزیران ناراضیاند؛ به توافقی رسیدیم. شب به خانه آمدم.
[1] - در بخشی از این سخنرانی آمده است: «یاد خاطرههای خوب دوران دفاع مقدس و زنده نگهداشتن حماسه خرمشهر از کارهای با ارزشی است و جنبههای مختلف اسلامی و میهنی دارد و وسیلهای است برای زنده نگهداشتن کل مسائل دفاع و همچنین یاد جهاد و فداکاریهایی که نیروهای ما در آن دوران سخت دفاع داشتند. از این مناسبتها ما باید زیاد داشته باشیم. اینها را نگه داریم و برای نسل جدیدمان حفظ کنیم. جوانهایمان را در جریان قرار بدهیم. قدردانی کنیم از کسانی که آن روز، فداکاری میکردند. خیلی خیر و برکت میتواند در این مراسم باشد و شاید از مؤثرترین مسائل فرهنگی و برای سازندگی باشد. فتح خرمشهر مهم بود. عملیات عظیمی بود و عراقیها در دفاع از خرمشهر خیلی جدی بودند. روی آن شرطبندی کرده بودند. نشان شکست آنها و نشان پیروزی ما بود. هر جای دیگری را میگرفتیم، ممکن بود بگویند اینجا تاکتیکی بوده، همان طور که میگفتند، ولی خرمشهر برای آنها واقعاً دستاورد تجاوزشان بود و برای حفظ آن هم حاضر بودند هر بهایی بدهند. برای ما هم بهترین سند پیروزی بود؛ یعنی اگر بنا بود قدرت میداشتیم، صرف در هر جای دیگر کردن معلوم بود که کار فرعی است و کار اصلی همین بود و مصاف واقعی در خرمشهر بود.» رجوع کنید ← کتاب «هاشمی رفسنجانی، سخنرانیهای سال 1371»، دفتر نشر معارف انقلاب، 1393