-
تهران
-
شنبه ۲۰ بهمن ۱۳۷۵
شنبه ۲۰ بهمن ۱۳۷۵ // ۲۹ رمضان ۱۴۱۷ // 8 فوریه 1997
[صبح برای افتتاح اولین جشنواره بین‌المللی خوشنویسان جهان اسلام، به موزه هنرهای معاصر رفتیم. هنرمندان خوشنویس، تابلوهای خط را با عنوان پاداش خدمت به من اهدا کردند. برایشان درباره اهمیت هنر و ارزش خوشنویسی صحبت کردم.[1]] آقای [علی] آقامحمدی، [رئیس کمیته عراق] آمد. پیشنهادهایی در مورد طرح ایران ۱۴۰۰ تمدن اسلامی و نیز فقرزدایی و مسائل دیگر داشت و از عملکرد سازمان برنامه و بودجه که با مدیریت [محمدعلی] نجفی، عملی برای تمدن اسلامی انجام داده، انتقاد داشت. [آقای محمد کشاورز]، سفیر جدیدمان در ونزوئلا، برای مشورت و خداحافظی آمد. آقای [محسن] نوربخش، [رئیس‌کل بانک مرکزی] آمد. گزارش سفر به سوییس برای کنفرانس [مجمع جهانی اقتصاد، در شهر] داووس را داد و جواب خوب آقای [سیروس] ناصری به کنگره و هم رییس مجلس آمریکا و راجع به تأمین ارز طرح‌های بزرگ بخش نفت و گاز و نیز ریال مترو و انتخابات [ریاست‌جمهوری] صحبت شد.
عصر و شب، شورای عالی امنیت ملی جلسه داشت. درباره تهدید آمریکا و مسائل افغانستان و مشکل سفارت‌مان در ترکیه و مسأله [فرج] سرکوهی، تصمیم‌گیری شد. آیت‌الله خامنه‌ای، به دلیل عدم رؤیت هلال، امروز را آخر رمضان اعلان نکرده‌اند، ولی آقایان [محمد] فاضل لنکرانی و [حسین] نوری همدانی در قم و بعضی از علمای اهل سنت در غرب کشور، عید فطر اعلان کرده‌اندکه نشان از بی‌نظمی است. به آقای میرزاده، درباره اصلاح روند مطالعه طرح تمدن اسلامی، تذکر دادم.
[1] - در بخشی از این سخنرانی آمده است: «امروز من آمده بودم که تشکر و قدردانی و اظهار ارادت بکنم که با محبت جدیدی از طرف شما هنرمندان خوشنویس مواجه شدم و بار تشکرم را سنگین‌تر کرد. بنده مراتب قدردانی خود را از محبتی که شما کردید و آثار بسیار ارزشمندی را به بنده اهدا کردید، ابراز می‌کنم؛ خصوصاً که به‌عنوان «پاداش محبت» این را لطف‌کردید، ارج زیادی برای آن قائل هستم و در زندگی من به عنوان یک سند باارزش ثبت خواهد شد. حتماً در موزه‌ای که هدایای رییس‌جمهور را در آن نگه‌داری می‌کنند، این آثار ارزشمند شما یک غرفه را تشکیل خواهد داد. من از کودکی به آثار هنری به‌خصوص آثار خوشنویسان عشق می‌ورزم و تأثیر این هنر را در زندگی مردم و خودم لمس می‌کنم. اصولاً هنر یک مقوله بسیار متعالی الهی است که خداوند در وجود انسان‌ها به ودیعه گذاشته است و دریچه‌ای به منبع الهام و تعلیم است و راهرو مرموزی به سوی منابع نور است که کشف و درک آن آسان است. همه شعبه‌های هنر، سازنده و خلاق است و زبان هنر آن قدر رسا و گویاست که بسیاری از مسایلی که درک آنها با ابزار دیگر ممکن نیست، از طریق هنر می‌توان به‌روح و وجدان انسان‌ها منتقل کرد و خداوند این موهبت را برای پرورش انسان‌ها، در آفرینش خلایق تعبیه کرده است.» رجوع‌کنید ← کتاب «هاشمی رفسنجانی، خطبه‌های 1375»، دفتر نشر معارف انقلاب، 1397.