خاطرات روزانه / آیت‌الله هاشمی رفسنجانی/ سال 1374 / کتاب «مرد بحران ها»

پنج‏شنبه 13 مهر 1374  //9 جمادی الاول 1416   //  5 اکتبر 1995

ساعت نُه صبح- به وقت ویتنام - در فرودگاه هانوی فرود آمدیم. وزیر کابینه به استقبال آمده بود. پس از کمی معطلی، به سوی شهر حرکت کردیم. شهر هانوی، خیلی‏کهنه و با ساختمان‌های محقر و مغازه‌های‏کوچک و نیمه‏خالی و خیابان‌های خالی از ماشین، ولی پُر از دوچرخه و موتورسیکلت است. در مسیر، سئوالات زیادی دربارة آب و هوا و باران و کشاورزی و مردم و .. نمودم که اطلاعاتم را زیاد کرد. از جمله، از او در مورد سد رودخانه عظیم سرخ پرسیدم که همراه من، نتوانست جواب سئوال مقدار آب‏دهی آن را بگوید؛ ولی دکتر کلانتری، [وزیر کشاورزی]، بعداً گفت سالانه 160 میلیارد مترمکعب آورده دارد.

یکسره به اقامتگاه رفتیم. ساختمان قدیمی است که پنجاه سال پیش به عنوان مقر حاکم فرانسوی ویتنام ساخته شده و در محله مخصوص فرانسوی‌های زمان سابق است؛ به نظر تنها نقطة خوب و آباد شهر است. مراسم استقبال رسمی اینجا بود. [آقای لی‏دوک انه]، رییس‏جمهور و اعضای کابینه منتظر بودند. همسر رییس‏جمهور ویتنام هم برای عفت آمده بود؛ سان و سرود و معارفه با اعضای هیأت و مستقبلان و عبور از میان صفوف دخترانی که برگ گل جلوی پایمان می‌ریختند، انجام شد. در سالن بزرگ ساختمان، چند جمله بین من و میزبان ردوبدل شد و جلسه کوتاهی بود.

برای استراحت به اتاق‏مان رفتیم؛ ساختمان راحتی است، با اتاق‌های فراوان و بزرگ، ولی قدیمی. همه اعضای خانواده هم با ما هستند. همراهان به جاهای دیگر رفتند. ناهار را با غذاهای ایرانی که از سفارت خودمان آورده بودند، خوردیم.

جلسه مذاکرات رسمی داشتیم. دربارة اهمیت و موضوع‌ها و زمینه‌های همکاری، مثل ساختمان، سیمان، فولاد، چای، کائوچو و ... مطالبی مطرح شد. سپس جلسه‌ای با بخش‌های خصوصی ایران داشتیم‏که همراه هیأت، برای گرفتن کار به اینجا آمده‌اند. از شرکت‌های بزرگ پیمانکاری، طراحی، مهندسی و مشاوره آمده‌اند؛ زمینه‌های همکاری را بررسی کردیم. خواستار پشتیبانی دولت، برای صدور خدمات و سرمایه‌گذاری در اینجا شدند.

سپس برای ملاقات [آقای دودو مویی]، دبیرکل حزب‏کمونیست رفتیم که به عنوان رهبرکشور شناخته می‌شود. هشتادو شش ساله است، ولی سالم و قبراق. مذاکرات مهمی دربارة مقاومت‌های ویتنامی‌ها در مقابل فرانسه، آمریکا و ژاپن و خسارات زیاد و نیاز به بازسازی و عقب‏ماندگی فعلی و ظلم‌های آمریکا و طمع امروزی آن و ضرورت حفظ و تقویت استقلال با همکاری دوکشور داشتیم. انتظار نداشتم با چنین صراحتی علیه آمریکا حرف بزند، چون دارند در جهت همکاری و عادی‏سازی پیش‏می‌روند. ایشان را دعوت به ایران کردم؛ خوشحال شد.

به اقامتگاه آمدم. نماز و مطالعه‏گزارش‏ها و سپس شرکت در مراسم ضیافت شام که با سخنرانی میزبان و من انجام شد[1]. ضمن شام و نیز در جلسه خصوصی محدود عصر، سئوال و جواب زیادی ردبدل شد و به همکاری در زمینه کائوچو، چای، فسفات، سیمان و پالایشگاه نزدیک‌تر شدیم. غذاها ساده و بیشتر از آبزیان بود. عفت هم با خانم‌های دیگر، مراسم شام جداگانه داشتند. سپس با آقایان دکتر ولایتی و [علاءالدین] بروجردی، دربارة مسایل افغانستان و مسلمانان فیلیپین، مذاکره و تصمیم‌گیری داشتیم. خاطرات دو روز را نوشتم و گزارش‏ها را خواندم و خوابیدم.