دوشنبه 29 فروردین 1373 // 6 ذیقعده 1414 // 18 آوریل 1994

تب ندارم. بعد از استحمام و صرف صبحانه، برای شرکت در مراسم روز ارتش، به سوی میدان آزادی حرکت کردیم. فرماندهان جمع بودند. مراسم شروع شده بود. سخنرانی‌کوتاه تشویق‌آمیزی برای ارتشیان نمودم.[1] قسمت اعظم رژه را گرفتم. مانور فرود چتربازان و هواپیماهای جنگنده را هم دیدم؛ قبل از اتمام مراسم به دفترم رفتم.

دکتر [علی‌اکبر] ولایتی، [وزیر امور خارجه] آمد. گزارش سفر به اتریش و اسلوونی را داد؛ از اهتمام هر دو کشور در مورد همکاری با ایران و دعوت آنها از من گفت.

[آقای ایوان مایدن]، کاردار اُوکراین که به مقام سفارت ارتقا پیدا کرده است، برای تقدیم استوارنامة مقام جدیدش آمد. نطق خود را فارسی ایراد کرد؛ خوشم آمد. از نتیجه انتخابات پارلمانی اخیر اُوکراین اظهار رضایت کرد؛ برخلاف نظر وزارت امور خارجه که معتقدند، به نفع حکام فعلی تمام نشده است. سپس [آقای زلنگوف]، وزیر امور خارجه

اُوکراین آمد. نامه [آقای لئونید تراوچوک]، رییس‌جمهورشان را آورد که بر محور درخواست توسعه همکاری و سفر من به آن کشور بود. دربارة قرارداد انهدام سلاح‌های هسته‌ای اُوکراین و همکاری جمهوری‌های سابق شوروی و نزاع در مورد کریمه و ناوگان دریایی توضیحاتی داد. به دکتر ولایتی گفتم طرح تحرک برای بوسنی و هرزگوین را تهیه کنند. همسر وزیر امور خارجه هم برای ملاقات عفت آمده بود؛ عفت هم کلی تعریف داشت.

عصر شورای اقتصاد جلسه داشت. قیمت چای و نیز برنامه قیمت‌گذاری و کنترل قیمت کالاهای مصرفی و خدمات را تصویب کردیم. سرشب با آقای [علی] عزت‌بگوویچ، رییس‌جمهور بوسنی و هرزگوین، تلفنی صحبت کردم. عصر پیامی از او رسیده بود. در مسیر خانه، برای تسلیت به منزل آشیخ حسین [هاشمیان] رفتم. جمعی از بستگان هم آنجا بودند. به خانه آمدم.