خاطرات روزانه / آیت‌الله هاشمی رفسنجانی/ سال 1373 / کتاب «صبر و پیروزی»
جمعه 1 مهر 1373 //16 ربیع‌الثانی 1415 // 23 سپتامبر 1994
ساعت سه بامداد، عفت با زنگ پاسداران، برای رفتن به فرودگاه [مهرآباد]، جهت استقبال از همسر و خانواده سرهنگ [مُعمر] قذافی، رهبر لیبی[1]، بیدار شد. من هم بیدار شدم. او رفت و من دیگر نخوابیدم. ساعت پنج‌ونیم برگشت و از برنامه استقبال اظهار رضایت کرد. قرار بود با هواپیمای اختصاصی بیایند، ولی با هواپیمای مسافربری عمومی آمدند؛ همسر آقای قذافی، با دختر و پسر و بستگانش، با کشتی از لیبی به مالت و از آنجا به سوییس و از آنجا به ایران آمده‌اند.
در منزل بودم و سرم خلوت بود. بیشتر وقت به مطالعه گذشت. عصر، عفت برای دیدن میهمانش رفت؛ با هم به موزه‌های سعدآباد رفته‌اند و در آنجا دختر آقای قذافی بی‌حال شده و دکتر میلانی را خبر کرده بودند؛ گویا از کم خونی است. شب هم برای مراسم ضیافت شام رفت که همسران سُفرای کشورهای اسلامی و چند نفر از همسران وزرا را هم دعوت کرده‌اند.
[1] - سرهنگ مُعَمَّر محمد قَذّافی (۱۹۴۲- ۲۰۱۱)، سیاست‌مدارِ انقلابی و رهبر لیبی از سال ۱۹۶۹ تا ۲۰۱۱، دارای دو همسر به نام‌های فتحیه نوری و صفیه فرکاش و ده فرزند به نام‌های محمد، سیف‌الاسلام، الساعدی، هانیبال، المعتصم‌بالله، خمیس، عایشه، هناء، سیف‌العرب و میلاد بود. او در اول سپتامبر سال ۱۹۶۹ با کودتایی آرام حکومت ادریس سنوسی، پادشاه وقت لیبی را سرنگون ساخت و پس از کودتا، سیستم حکومتی لیبی را بر اساس ترکیبی از سوسیالیسم و اسلام طراحی کرد. پس از بمباران لیبی در سال ۱۹۸۶ و تحریم‌های اقتصادی بر ضد این کشور از سوی سازمان ملل، تغییراتی در رفتار لیبی صورت گرفت. این تغییرات شامل برقراری روابط اقتصادی و همکاری‌های امنیتی نزدیک با غرب، همکاری و شرکت در بررسی پرونده حمایت لیبی از تروریسم، پرداخت غرامت به بازماندگان حوادث تروریستی منتسب لیبی، کنار نهادن برنامه دستیابی به سلاح هسته‌ای بود. در سال ۲۰۰۳ و تنها شش روز پس از دستگیری صدام حسین، قذافی اعلام کرد که برنامه تولید سلاح‌های کشتار جمعی خود را متوقف کرده و از بازرسی‌های بین‌المللی برای اطمینان از این موضوع استقبال می‌کند. مجموعه این تغییر رفتارها، منجر به برداشته شدن تحریم‌های سازمان ملل علیه لیبی شد. معمر قذافی در سال ۲۰۰۹ به عنوان رییس دوره‌ای اتحادیه آفریقا انتخاب شد. در فوریه ۲۰۱۱ گروهی از معترضان سیاسی که از مخالفان و معترضان جدید تونس و مصر و دیگر بخش‌های جهان عرب الهام گرفته بودند، بر ضد دولت قذافی در لیبی به‌پا خواستند و این موضوع به‌سرعت به یک شورش عمومی مبدل شد و لیبی را به ورطه جنگ شهری کشاند. قذافی عهد کرد که در برابر شورشیان و نیروهای خارجی مقاومت کند تا به گفته خودش در راه وطن شهید شود. در روز ۲۸ مهر ۱۳۹۰، قذافی درحالی که از ناحیه دو پا زخمی شده بود تسلیم نیروهای انقلابی شد و پس از چند ساعت درگذشت. شورای انتقالی می‌گوید او پس از دستگیری در تبادل آتش کشته شده‌است، در حالی که برخی این نظریه را مطرح می‌کنند که او توسط انقلابیون اعدام شده‌است. قذافی در دوران جنگ تحمیلی، از ایران حمایت می‌کرد و موشک‌های ارسالی او به کشورمان، در جنگ اثربخش بود.