خاطرات روزانه / آیت‌الله هاشمی رفسنجانی/ سال 1373 / کتاب «صبر و پیروزی»

[1] - اردن یکی از کشورهایی است که از ابتدا خواهان داشتن روابط سیاسی با اسراییل بود و این امر در توافق صلحی که ملک‌حسین، پادشاه سابق این کشور با نخست‌وزیر وقت اسراییل امضا کرد، محقق شد. رهبران دو طرف در طول سال‌های قبل از انعقاد قرارداد رسمی صلح، بارها با یکدیگر ملاقات کردند و اخبار مربوط به این دیدارها نیز به طور پراکنده و محدود منتشر گردید. پس از افشای مذاکرات محرمانه ساف- اسراییل در نروژ در تابستان 1993 وزیر خارجه اسراییل پیش‌بینی کرد که ممکن است، همزمان با امضای قرارداد غزه- اریحا، قرارداد مشابهی با اردن نیز امضا شود. کمتر از 24 ساعت پس از امضای قرارداد غزه -اریحا، بین اردن و اسراییل نیز قراردادی در 5 ماده به امضا رسید که به موجب آن چارچوب‌های کلی دستیابی به یک قرارداد صلح بین دو طرف مشخص گردید. براساس این قرارداد در مورد بازگرداندن سرزمین‌های اشغالی به اردن، برگرداندن آب‌های رودخانه‌های اردن و یرموک به مسیر اصلی خود، عدم تجاوز به خاک اردن، بازگشت آوارگان به صورت مسالمت آمیز و تضمین عدم بازگشت مهاجرین به اردن، بین طرفین توافق حاصل شد. امضای این قرارداد که بلافاصله پس از صلح ساف- اسراییل امکان‌پذیر شد، نقطه واقعی آغاز علنی شدن روابط اردن و اسراییل بود. دیدار رسمی ملک حسین و اسحاق رابین در آمریکا در 25 ژوئیه 1994 برای امضای توافق نامه موسوم به «بنیامین- واشنگتن»، افتتاح گذرگاه مرزی بین دو کشور، اتصال شبکه برق دو کشور در 18 آگوست 1994، تشکیل کمیسیون سه جانبه اقتصادی در 31 آگوست 1994 با شرکت آمریکا و اردن (و اسراییل در واشنگتن را می‌توان به فهرست روابط اردن با اسراییل افزود.