خاطرات روزانه آیت‌الله هاشمی رفسنجانی؛ سال 1370؛ کتاب سازندگی و شکوفایی
شنبه 14 اردیبهشت | 19 شوال 1411 4 می 1991
امروز ساعت رسمی کشور، یک ساعت به جلو کشیده شده است. ساعت هفت و نیم صبح به دفترم رسیدم که مطابق ساعت شش و نیم روزهای معمولی است؛ به نظر می‌رسد، جامعه از این تغییر راضی است.
مقداری از کارهای عقب مانده را انجام دادم. [آقای رولان دوما]، وزیر امور خارجه فرانسه آمد. دعوت آقای [فرانسوا] میتران، رئیس‌جمهور فرانسه از من را مطرح کرد. به طور اصولی پذیرفتم، ولی گفتم ترجیح می‌دهم اول آقای میتران به ایران بیاید. درباره اختلافات مالی و مسائل عراق و منطقه و آوارگان مذاکره کردیم. اظهار تشکر میتران از پذیرایی خانواده من از همسرش را مطرح کرد.
رئیس کمیسیون نظامی ارتش پاکستان آمد. درباره توسعه روابط صحبت کردیم. کارگران نمونه آمدند. گزارش اختراعات و شیوه انتخاب را دادند. تشویق‌شان کردم.[1] معلمان نمونه آمدند، برایشان صحبت کردم.
هم اتاق خواب و هم بخش مسکونی دفتر را مشغول تعمیر هستند؛ برای استراحت مشکل داشتم. عصر در جلسه شورای عالی امنیت ملی، وضع آوارگان عراقی و دستاوردهای سفر من مورد بررسی قرار گرفت. حدود پنجاه هزار نفر از آوارگان به عراق برگشته‌اند. درباره همکاری با دولت‌های حاشیه خلیج فارس و معارضان عراقی صحبت شد.
شب با احمد آقا، مهمان آیت الله خامنه‌ای بودیم. گزارش سفر مورد مذاکره بود. دکتر ولایتی اطلاع داد که با وزیر امور خارجه فرانسه توافق کرده‌اند که فرانسه یک میلیارد دلار به ما بپردازد و صلح دعاوی دو طرف شود؛ خوب است. قرار شد آیت‌الله خامنه‌ای کیسه صفرا را جراحی کنند؛ شن گرفته و درد دارند. به خانه آمدم.
[1]- در بخشی از این سخنرانی آمده است: «نیروهای کار، شریف‌ترین قشر جامعه هستند و سالم‌ترین زندگی را دارند. معمولاً هم اینها در دنیا مظلوم بوده‌اند. هیچ وقت نبوده است که این طبقه به کسی ظلم بکنند و حق کسی را بخورند. حالا به طور انفرادی اگر یک جایی، بعضی‌ها نا سالم بوده‌اند، ولی قشر، قشر ذاتاً سالم و زحمتکش و همیشه (Äهم طلبکار است. روز کارگر را کمونیست‌ها رسم کردند و به خاطر ناسالمی نظام‌شان آنها هم نتوانستند حقّ کارگر را ادا بکنند، با اینکه اسماً حکومت کارگری تشکیل دادند، امّا کارگرهای دنیای مارکسیسم، وضع‌شان از کارگرهای دنیای کاپیتالیسم بدتر شد. ما می‌بینیم الان اعتراض مهم را به آن نظام، کارگرها دارند، نه مدیرها، افراد تحصیل‌کرده. این نشان می‌دهد که آن راه موفق نبود، راه بدی بود. کاپیتالیست‌ها هم نمی‌توانند مدعی باشند که حق کارگران را داده‌اند، به خاطر شرایطی که ما می‌بینیم در زندگی سرمایه‌داری هست، تفاوت‌ها و تبعیض‌ها و مسایل دیگر. بالاخره یک روزی این عدالت باید در دنیا برقرار بشود و حق کار آن طور که هست، داده بشود.» رجوع کنید ← کتاب «هاشمی رفسنجانی، سخنرانی های سال 1370»، دفتر نشر معارف انقلاب، 1392