خاطرات روزانه آیت‌الله هاشمی رفسنجانی؛ سال 1370؛ کتاب سازندگی و شکوفایی

سه‌شنبه 27 فروردین |  1 شوال 1411 16 آوریل 1991

 دیشب نزدیک ساعت دوازده شب، با زنگ دفتر رهبری بیدار شدیم. آقای محمدی گلپایگانی اطلاع داد که درد معده آیت‌الله خامنه‌ای شدت یافته و دکترها توصیه به عمل جراحی کرده‌اند، ولی فعلاً با استفاده از مُسکن خوابیده‌اند و فردا نمی‌توانند به نماز عید بروند و در مراسم عید شرکت کنند. خواسته‌اند که من نماز عید فطر را اقامه کنم. توصیه کردم که اگر حال‌شان نامساعد شد، من را خبر کنند. به کتابخانه‌ام آمدم و مسائل مربوط به عید فطر را خواندم و سوره‌های «اَعلی» و «وَالشّمس» را خوب حفظ کردم. عفت هم کمک می‌کرد. دیر خوابیدم.

صبح زود با زنگ ساعت بیدار شدم. استحمام کردم، نماز خواندم و برای خطبه‌ها مطالعه کردم. پس از صرف صبحانه به سوی مصلای تهران حرکت کردم. عفت و مهدی هم با من آمدند. هنگام نماز برای احتیاط، ورقه‌ای که دو طرف آن سوره‌های «اَعلی» و «شمس» نوشته شده بود، به همراه داشتم که مبادا هنگام قرائت فراموش کنم و افتضاح به بار آید. خطبه‌ها را کوتاه خواندم[1] که مردم به عیدشان برسند. جمعیت عظیمی آمده بودند.

به دفترم رفتم. گزارش‌ها را خواندم. وزیر کشور به همراه فرماندهان نیروی انتظامی آمدند. آقای [عبدالله] نوری گزارش داد. برایشان صحبت کردم. به عیادت رهبری رفتم. دردشان ساکن شده بود، اما رنجور بودند. اطباء گفته‌اند که در کیسه صفرا، شن زیادی جمع شده است و باید عمل شود.

 قرار شد قبل از عمل جراحی، بررسی بیشتری بکنند و قرار شد برای جلوگیری از شایعات، ملاقات کوتاهی با فرماندهان انتظامی داشته باشند. در مورد پیشنهاد آلمانی‌ها در خصوص استفاده از هلی‌کوپترهای خودشان برای کمک رسانی به آواره‌ها مذاکره شد؛ مخالفتی نداشتند. به خانه آمدم. خیابان‌ها نسبتاً خلوت بود.

ظهر و عصر و شب بستگان آمدند. دکتر [سیف‌الله] وحید [دستجردی، رئیس سازمان هلال‌احمر] آمد و گزارش وضع آوارگان و کمک‌ها و نیازها را داد.