چهارشنبه 14 فروردین 1370  |     17 رمضان 1411    3 آوریل  1991

تنهایی سحری خوردم. سفیرمان از کویت تلفنی گفت حدود 15 هزار عراقی به منطقه تحت اشغال آمریکایی‌ها پناه برده‌اند که سیصد نفر از آنها ایرانی هستند و عمدتاً  از خانواده‌های خویی، ایروانی و... که می‌خواهند به ایران بیایند؛ گفتم ترتیب انتقال‌شان داده شود.

دکتر ولایتی، تلفنی گفت ترکیه خواستار تشکیل فوری جلسه شورای امنیت [سازمان ملل] برای بررسی مسأله سرکوب مردم عراق توسط صدام شده است. از ما خواسته‌اند در جلسه صحبت کنیم؛ موافقت کردم.

ساعت هشت و نیم صبح به دفترم رسیدم. خبر مهم در گزارش‌ها، سرازیر شدن سیل آوارگان کرد به ایران و ترکیه است. دکتر [مصطفی] معین، [وزیر فرهنگ و آموزش عالی] آمد. نظرم را دربارة عملکرد وزارت [فرهنگ و آموزش عالی] خواست؛ گفتم خوب است و نقص کار، در نحوه همکاری با دانشگاه آزاد اسلامی است که باید جبران شود و دانشگاه بین‌المللی[امام خمینی]، باید فعال‌تر شود.

با [آقای رنه‌فل‌بر]، وزیر امورخارجه سوییس ملاقات داشتم. دربارة حل مشکل عراق و منطقه و توسعه روابط مذاکره شد. او از مواضع ایران تشکر کرد.

آقای [سید محمد موسوی] خوئینی‌ها، با اعضای مرکز مطالعات استراتژیک [ریاست جمهوری] آمدند. گزارش کار دادند و نیازها را گفتند. خواستار توجه بیشتر من برای فعال‌تر شدن مرکز شدند. از اینکه اکثر معاونان از یک خط [سیاسی] هستند، انتقاد کردم.

عصر هیات دولت جلسه داشت. شب وزرا، معاونان و مشاوران [رییس‌جمهور] با اعضای خانواده خود برای افطار مهمان من بودند. به همه پانصد تومان عیدی دادم و برای خانم‌ها چند کلمه‌ای صحبت کردم. از دعوت خوشحال بودند. اعضای خانواده خودم هم بودند. عفت هم به زنان عیدی داد.

با وزیران امور خارجه لوکزامبورک، هلند و ایتالیا (تروئیکا) که از سوی جامعه اقتصادی اروپا آمده‌اند، ملاقات کردم. خسته بودم. مذاکرات گرم و صمیمی بود. به نظر می‌رسد، می‌خواهند مشکلات روابط را رفع کنند.[1]