جمعه 2 فروردین 1370   |      5 رمضان 1411          22 مارس  1991

در خانه بودم. آقای [علی] فلاحیان، [وزیر اطلاعات] و جمعی از مأموران وزارت اطلاعات که اخیراً از داخل عراق آمده‌اند، گزارش وضع این کشور را دادند.

آنها از شهرهای کوت، کربلا، بغداد، سلیمانیه، اربیل و دربندی‌خان بازدید کرده و مدعی بودند هشتاد درصد عراقی‌ها، آماده مبارزه با رژیم صدام‌ هستند. مردم در شمال کشور رهبری می‌شوند اما در جنوب، آموزش و رهبری ندارند.

آقای [حسین] صادقی، سفیرمان در کویت آمد و گزارش وضع آنجا را داد. گفت که در کویت وضع خیلی خراب است؛ نه آب، نه برق، نه غذا و نه کار دارند و همه چیز راکد است. حکام کویت هنوز نتوانسته‌اند برای اداره مردم کاری انجام دهند و این امر باعث نارضایتی و خسارت مردم شده است.

آنها از ما خواسته‌اند که تیم بررسی برای [کمک به] بازسازی صنایع نفت آن کشور بفرستیم.  سفیرمان خواستار ارسال مواد غذایی شد و گفت اکثر مردمی که در کویت مانده‌اند، شیعیان هستند.

عصر بستگان برای دیدار عید آمدند. به آقای [رضا] امراللهی، [رییس سازمان انرژی اتمی]، تلفنی گفتم سراغ فردی به نام آقای [حسین] شهرستانی برود که در گزارش‌ها آمده، رییس سابق سازمان انرژی اتمی عراق بوده و زندانی شده و اخیراً آزاد شده و به ایران پناه آورده است[1].