پنج‌شنبه ۴ دی ۱۳۷۶ // ۲۴ شعبان ۱۴۱۸// ۲۵ دسامبر ۱۹۹۷

ساعت هشت و نیم صبح، با هلی‌کوپتر برای سخنرانی در جلسه اعزام مُبلغان ماه رمضان، به‌سوی قم پرواز کردیم. ساعت نُه و نیم در محل سپاه فرود آمدیم. پس از استقبال رسمی و تشریفات نظامی، به حرم رفتیم. آنجا آقای [علی‌اکبر] مسعودی [خمینی، تولیت آستان حضرت معصومه (س)] استقبال کرد. جمع زیادی از زوار زن و مرد، در تمام مدتی که در حرم بودم، با شور و شوق شعارهای گوناگون می‌دادند؛ گرم‌تر از زمان ریاست‌جمهوری، عواطف قابل‌ستایشی ابراز کردند.

بعد از زیارت و نماز و سپس زیارت قبر والده و قرائت قرآن، برای شرکت در مراسم، به‌سوی مدرسه فیضیه حرکت کردیم. با زحمت از ازدحام مردم عبور کردیم. عمامه آقای مسعودی، برای دومین بار افتاد. در صحن مدرسه فیضیه، جمعیت انبوهی از طلاب، به گرمی و با شعار استقبال کردند.

به سالن عظیم زیرزمین مدرسه رفتیم که با کمک آیت‌الله خامنه‌ای ساخته‌شده است؛ مملو از جمعیت بود و جمعیت اضافی، در صحن مدرسه و حجره، از طریق بلندگو از مراسم استفاده می‌کردند. آقای محمدی عراقی، [رئیس سازمان تبلیغات اسلامی]، خیرمقدم گفت و به خاطر ابراز اشتیاق حضار جهت استماع سخنرانی من، آقای [رضا] استادی، مدیر حوزه که قرار بود صحبت کنند، منصرف شد.

سخنرانی مفصلی ایراد کردم.[1] حدود یک ساعت و نیم طول کشید. به ظهر نزدیک شدیم و فرصتی برای سؤال و جواب نبود. تاریخ نفوذ و توسعه شیعه در ایران و نقش تاریخی روحانیت در بستر فرهنگ تشیع در طول تاریخ بعد از اسلام را توضیح دادم و اهمیت روح انقلاب و نقش امام و حوزه‌ها و ضرورت حفظ این مسیر و این نفوذ و شرایط مُبلغ و مُبلغ صالح و توطئه تضعیف روحانیت و ولایت‌فقیه و نقش سازندگی در تقویت انقلاب را گفتم.

بعد از سخنرانی، فشار و احساسات و هجوم طلاب به حدی بود که نتوانستم با علمای حاضر خداحافظی کنم. یکسره به‌پای هلی‌کوپترها رفتیم و به‌سوی تهران پرواز کردیم. در زمان حرکت رفت‌وبرگشت در قم، [آقای سیدهاشم بنی‌هاشمی]، استاندار، توضیحاتی در وضع استان و اوضاع سیاسی قم داد؛ از کم‌شدن بودجه سازندگی و نیز از عدم تعیین‌تکلیف خودش که بناست عوض بشود، ناراحت بود

آقای واعظی و استاندار، سخنرانی را مهم و روشنگر و مفید به خاطر توضیح خوب وضع امروز و روشن‌کردن طلاب برای مسائل جاری خواندند. ساعت یک بعد از ظهر به تهران رسیدیم. عصر و شب به مطالعه گذشت.