یکشنبه ۲۶ فروردین ۱۳۶۹  //  ۱۹  رمضان ۱۴۱۰  //   ۱۵ آوریل ۱۹۹۰

آقای [علی‌اکبر] ادب آمد و برای دبیرخانه ائمه جمعه [سراسر کشور]، از طریق دفتر رهبری، حواله ۵۰ دستگاه اتومبیل گرفت. آقای [عزیز الله] علاءالدینی، [مدیر آسایشگاه کهریزک] آمد. شرحی از خدمات نیکوکاری و برنامه‌های آینده‌اش داد و خواست که از مرکز حمایت معلولان کهریزک (1) بازدید کنم. آقای الهی مسئول فرهنگی بنیاد شهید آمد. مقداری از کارش تعریف کرد و خواستار سمت در وزارت خارجه شد.

آقای [مسعود روغنی] زنجانی، [رئیس سازمان برنامه‌وبودجه] آمد و درباره عملکرد برنامه‌وبودجه و کیفیت صدور موافقت‌نامه و نظارت بر طرح‌ها توضیح داد. بر سرعتِ عمل و حذف بوروکراسی تاکیدکردم. آقای [غلامرضا] آقازاده، [وزیر نفت] و آقای [حسین] کاظم پور [اردبیلی] آمدند و درباره مقدمات مصالحه با شرکت‌های نفتی، درباره ادعاهای آن‌ها که پس از انقلاب خلع‌ید شده‌اند و در [دیوان داوری بین‌المللی] لاهه، دعوی مطرح کرده‌اند، توضیح دادند. قرار شد برای بررسی، شورای عالی اقتصاد تشکیل شود؛ عجله دارند که زودتر تعیین تکلیف شود.

عصر در جلسه هیئت دولت، تراز فیزیکی ماشین‌آلات مورد نیاز برنامه [پنج‌ساله اول] بررسی شد. قاریان قرآن آمدند و برنامه اجرا کردند؛ برایشان صحبت کردم. نماز به جماعت خوانده شد. آن‌ها افطار مهمان من بودند. بعد از افطار با رهبری جلسه داشتیم؛ درباره نفت، سوریه، مصلا، جمعیت زنان [جمهوری اسلامی]، دفترتحکیم وحدت، مجلس خبرگان، سیاست خارجی، نمایندگان رهبری در دانشگاه، مجلس و چند موضوع دیگر مذاکره و تصمیم‌گیری کردیم. ساعت ده و نیم شب به خانه رسیدم.

*************************************************************

1- زنده یاد دکترمحمدرضا حکیم زاده انسان بزرگی بود که با تلاش شبانه روزی توانست خیریه کهریزک را پایه گذاری نماید. او که بطور یقین یکی از انسان های نابغه عصر خویش بوده ،در خاطرات خود انگیزه احداث و خدمت رایگان به نیازمندان معلول و سالمند را چنین بیان می کند:
در سال 1350 و 1351 رئیس بیمارستان فیروزآبادی بودم . بخوبی به خاطر دارم که موقع خروج از بیمارستان نزدیک درب خروجی اغلب چند بیمار مفلوک ، معلول یا پیر و فرسوده را در حالت خوابیده می دیدم و با آن که رئیس بیمارستان بودم ، قادر نبودم به طریقی اعمال نفوذ کنم و دستور بستری شدن آنان را بدهم . اگر هم دستور می دادم پزشکان به دلایل قانع کننده از پذیرفتن آنان خودداری می کردند و حق هم داشتند زیرا آن افراد نه قابل درمان بودند، نه بیمارستان قادر بود برای زمان طولانی آنان را بستری و تخت بیمارستان را اشغال نماید.
من از دیدن این وضع بدبختی معلولان و بیماران غیر قابل درمان، زجر می کشیدم. قصد داشتم هرطور شده کمکشان کنم. بدون توجه به جوانب کار، تصمیم گرفتم با توکل به ایزد توانا ، بیمارستانِ مرحوم امین الدوله که با هزینه مرحومه بانو فخرالدوله از بزرگ بانوان نیکوکار در منطقه کهریزک دایر شده بود و به دلایلی سال ها درب آن بسته مانده بود را مورد استفاده قرار دهم .
دو و سه نفر معلول که پناهی نداشتند را در آن جا بستری کردم و هدفم این بود که به لطف پروردگار و کمک نیکوکاران، این بیچارگان در آن جا بخوابند و تا زمانیکه زنده هستند تا حدّ امکان و توان از آن ها پذیرایی شود. این کار را هم کردم . از آن جائیکه پشتیبان کارهای نیک در مرحله اول خدای بزرگ است، او کمک کرد. نمی دانم چگونه افرادی را به یاری فرستاد و هسته اولیه هیأت مؤسس تشکیل شد ، به خواست خداوند متعال و همت بانیان خیراندیش فعالیت آغاز و خدمت رسانی شکل تازه ایی بخود گرفت.
((وقتی او بخواهد، او بدهد- کسی نتواند بستاند ان شاءاله))
پس از مدتی با توجه به محدودیت محل اسکان در تاریخ 1352/5/2 مصادف با روز ولادت حضرت فاطمه زهرا(س)، در زمینی به مساحت 28000 مترمربع - اهدائی مرحوم حاج حسن محمدی- آسایشگاه سالمندان کار ساخت و ساز را شروع کرد...

امروزه آسایشگاه خیریه کهریزک با وسعت حدود 420.000 متر مربع زمین و 180.000 مترمربع زیر بنا با احداث بناهای زیبا برای معلولان و سالمندان با کاربری های مختلفی نظیر: کارگاه ها، فیزیوتراپی، ساختمان بیماران ام.اس، کتابخانه ،سالن ورزشی، فضای سبز مطلوب و آب نما و... در خدمت مددجویان عزیز می باشد.

درپی نیاز جامعه و رشد روز افزون جمعیت شهری ، با همت خیّرین و نیکوکاران، در سال 1380 کلنگ احداث آسایشگاه خیریه کهریزک استان البرز با تکیه برآخرین دستاوردهای علمی ، پزشکی و تجربه جامعه نگر مبتنی بر خدمات توانبخشی همچنین بر پایه دانش کسب شده در موسسه مادر (آسایشگاه خیریه کهریزک استان تهران) در زمینی به مساحت 80000 مترمربع و 60000 مترمربع زیر بنا ، در 7 مجموعه تخصصی بر زمین زده شد.
امروزه در آسایشگاه خیریه کهریزک استان البرز و در ساختمان هایی زیبا و به صورت کاملاً تخصصی، سالمندان، معلولین، بیماران ام اس، کودکان معلول ذهنی و کودکان اختلال اتیسم، به صورت شبنه روزی و روزانه نگهداری می شوند.
بسیاری از بناهای موجود با نام و تأمین هزینه بانیان آن احداث شده است.