آقای هاشمی رفسنجانی، درباره استفاده از فرصت زندان برای پژوهش قرآنی در خاطرات خود چنین می نویسد :

در طول مبارزات،  هر بار که به زندان می‌افتادم،  پس از سپری کردن دوران بازجویی و بازپرسی (که معمولا به خاطر هیجان‌ها و التهاب‌ها و نگرانی‌ها،  امکان فکر و تحقیق از انسان سلب می‌شد و معمولا در سلول انفرادی بودم و امکانات تحقیق نداشتم) به فکر انجام پژوهش قرآنی مهم بودم. ولی دوران کوتاه این ادوار، فرصتی کافی برای تحقق این آرمان نبود.

چند بار در دوران انفرادی و بازجویی با استفاده از قرآن،  که در اختیار بود،  روی چند موضوع کار کردم،  از جمله در زمینه «اشرافی‌گری»،  «صبر» و «جهاد».

در آن ایّام،  بیشتر وقتم به حفظ قرآن می‌گذشت که در مجموع،  حدود بیست و پنج جزء قرآن را در چهار بار بازداشت کوتاه (شانزده ماه) حفظ کردم.

منظور از این خاطرات،  ترسیم عشق و علاقه وافر و احساس تکلیفی بود که نسبت به قرآن داشتم:  کتابی که در نگاه تمامی اهل قبله،  اساسی‌ترین و غنی‌ترین و معتبرترین منبع معارف اسلامی و بلکه بشری است.  کتاب داوری و حکومت و نظم و حکمت؛  کتابی که «لایأتیه الباطل من بین یدیه ولا من خلفه تنزیل من حکیم حمید».  امّا با همه عزت و ارجمندی که این کتاب در جوامع اسلامی دارد،  سوگمندانه ناشناخته مانده است!

منبع: کتاب « هاشمی رفسنجانی، دوران مبارزه» ،  زیر نظر مهندس محسن هاشمی، دفتر نشر معارف انقلاب، 1376