در مراسم سوگند و تحلیف رئیس‌ جمهور، بنی‌صدر انتظار داشت که هنگام ورود او به مجلس، رئیس مجلس فرمان برپا بدهد و نمایندگان به احترام او برخیزند که چنین کاری نشد و بعداً می‌گفت این مراسم تخفیف رئیس‌ جمهوری بود. ایشان چند روز بعد از این مراسم، نامه‌ای به من نوشت و در آن از اینکه دعوت از وی برای حضور در مجلس تلفنی بوده و رعایت اعتبار ریاست جمهوری نشده، گلایه کرد.

بنی‌صدر معتقد بود «وقتی هیأت رئیسه مجلس انتخاب شدند، باید نزد رئیس‌ جمهوری می‌رفتند و ابتدا به ایشان معرفی می‌شدند و سپس آمادگی مجلس را برای اجرای مراسم تحلیف اظهار می‌کردند»

می‌گفت: «قاعده این است که رئیس مجلس نزد رئیس‌ جمهور برود و او را در جریان مذاکرات نمایندگان بگذارد و ذهن او را نسبت به موضوع روشن بگرداند و به طور رسمی از او دعوت به عمل بیاورد»

البته از نظر من این خواست و نظر آقای بنی‌صدر چندان به قاعده نبود، زیرا این گونه اقدامات نه تنها الزام قانونی نداشت، بلکه باعث ایجاد خدشه به اعتبار و شأن مجلس می‌شد. هر چند که دعوت تلفنی من از آقای بنی‌ صدر تابع هیچ یک از این استدلال ها نبود و در واقع احساس نزدیکی بین مسئولین نظام و انجام اقدامی دوستانه، علت آن بود. ضمن اینکه اگر دعوت کتبی و رسمی می‌کردیم بهتر بود ولی مثل خیلی موارد دیگر آن روزها انقلابیون چندان پایبند تشریفات و آداب معمولی اینگونه برنامه‌ها نبودند.

منبع: کتاب هاشمی رفسنجانی، کارنامه و خاطرات 1359، انقلاب در بحران، زیر نظر عباس بشیری، دفتر نشر معارف انقلاب