خاطره آیت الله هاشمی رفسنجانی از دیدار با امام در کشورتاریخ 14/11/1357      من با همه عشقی که به امام داشتم، به خاطر گرفتاریهای مبارزه به پاریس نرفتم؛ البته با پاریس ارتباط مرتب داشتم، اما چون شب و روز گرفتار مسائل جاری انقلاب بودم فرصت هیچ مسافرتی برایم، فراهم نبود. گاهی هم حاج احمد آقا و برخی از دوستان تلفن می‌کردند که امام احوال می‌پرسند و مسأله رفتنم را به پاریس، پرس و جو می‌کنند، که من می‌گفتم از ایشان اجازه بگیرید که به دلیل اهمیت مسائل داخلی، فعلا در تهران باشم؛ در حالی که به شدت مشتاق زیارت امام هستم.     اما سرانجام روز دیدار فرا رسید. من به مدرسه علوی که محل اقامت امام تعیین شده بود، رفتم. در اتاقی که ایشان می‌ایستادند و مردم را از پنجره می‌دیدند و جواب احساسات آنها را می‌دادند، خدمتشان رسیدم و ایشان را دیدم.      وقتی وارد شدم، امام با یک لحن که هم حالت گِله در آن بود و هم محبت، فرمودند : "کجائید؟ ما دو روز است که اینجا هستیم"، گفتم: "کارهای فوری‌تری داشتم و نشد خدمت برسم". ایشان هم که توقع داشتند ما به اینگونه مسائل بیشتر برسیم، عذرم را در تاخیر دیدار پذیرفتند و جویای حالم شدند.     این اولین بار بود که بعد از مدتها، امام را رو در رو در ایران می‌دیدم. دستشان را لمس کردم و بوسیدم؛ لحظه بسیار شیرینی بود و کلی لذت بردم.منبع: کتاب هاشمی رفسنجانی، کارنامه و خاطرات 58-1357 ، انقلاب و پیروزی، زیر نظر عباس بشیری