شنبه 11 تیر 1373 | 22 محرم 1415 // 2 جولای 1994

 تا ساعت یازده کارها انجام شد. برای شرکت در مراسم ملاقات آقای [حیدر] علی‌اف با آیت‌الله خامنه‌ای، به دفتر رهبری رفتم. قبل از جلسه، با آیت‌الله خامنه‌ای در مورد مسائل مطرح شده با آقای علی‌اف در مورد جنگ قره‌باغ و پیشنهاد روس‌ها برای حضور در مرز مشترک ایران و آذربایجان و فاصله بین نیروهای ارامنه و آذری در خاک آذربایجان

 صحبت کردیم؛ ملاقات طول کشید.

به دفترم رفتم. آقای اشمیت [باوِر، مشاور صدراعظم آلمان و مسئول هماهنگی سازمان‌های اطلاعاتی]، همراه دو مسئول امنیتی این کشور، با نامه آقای [هلموت] کهل، صدراعظم آمدند. از آزادی شیمکوس تشکر کردند و دربارة بررسی سرنوشت پنج نفر مفقودان ایرانی در لبنان و سرنوشت [رون آراد]، خلبان اسراییلی صحبت نمودند که من تأکید کردم، به خاطر دیپلمات بودن اینها در مقابل جنایتکار جنگی بودن خلبان اسراییلی، اولویت باید به مفقودان ما داده شود.[1]

عصر آقایان [علاءالدین] بروجردی، [معاون آسیا و اقیانوسیه و مسئول ستاد افغانستان وزارت امور خارجه] و [غلامرضا] حدادی، [سفیر ایران در کابل] آمدند. گزارشی از
اوضاع افغانستان دادند و پیشنهادهایی برای آینده افغانستان و نحوه کمک ایران ارائه دادند؛ معتقدند وضع ایران در آنجا، به خاطر حُسن‌رابطه با همه طرف‌ها، بهتر از همه کشورهای ذی‌دخالت است.

آقای علی‌اف، [رییس‌جمهور آذربایجان] و همراهان آمدند. در اکثر موارد مذاکرات، با طرف‌های مذاکره، اختلاف‌نظر داشتند. جداگانه با همه آنها مذاکره کردیم و به توافق نسبی رسیدیم، جز در مورد کمیته حمل و نقل که به امضا نرسید. بقیه اسناد به امضا رسید. از ساعت پنج و نیم بعد از ظهر تا ساعت نُه ونیم شب، مذاکرات و مراسم طول کشید. خیلی‌سخت‌گیر بودند؛ ظاهراً از مخالفان داخلی خود واهمه دارند.

جواب سئوال و مشورت او در مورد پیشنهاد روس‌ها را دادم که با استقرار نیروهای روسی در مرز خودمان مخالفیم و در مورد حائل شدن هم باید تلاش کرد، نیروهای چندملیتی باشند. اگر روس‌ها اصرار دارند که تنهایی باشند، با مذاکرات تصمیم را به عقب بیندازند و زمان بخرند. گفت، نظر خودشان همین است. در فرودگاه [مهرآباد] هر دو نفر مصاحبه نمودیم و با بدرقه رسمی رفتند. ساعت یازده شب به خانه رسیدم. عفت و خواهرانش به قم رفته بودند.