اللَّهُ یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن یَشَاء مِنْ عِبَادهِ وَیَقْدرُ لَهُ إِنَّ اللَّهَ بکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ

خدا رزق را برای هر کس از بندگانش که بخواهد گشاده می گرداند و [یا] به سود او تنگ می کند، همانا خدا به هر چیزی دانا است.

 

1 - خداوند، به هر کس که بخواهد، روزی فراوان می دهد.

 

اللّه یبسط الرزق لمن یشاء من عباده

 

2 - مشیت خداوند، تعیین کننده فراوانی و کمی روزی است.

 

اللّه یبسط الرزق لمن یشاء من عباده و یقدر له

 

3 - خداوند، به هرکسی که خود بخواهد، روزی کم عطا می کند.

 

اللّه یبسط الرزق لمن یشاء من عباده و یقدر له

«قدر» و «تقدیر» تبیین کمیت چیزی است (مفردات راغب)، به قرینه مقابله با «یبسط»، «یقدر» در آیه، به معنای «کم و ضیق» است.

 

4 - انسان ها، بندگان خدایند.

 

اللّه یبسط الرزق ... من عباده

 

5 - خداوند، بر هر چیزی عالم است.

 

إنّ اللّه بکلّ شیء علیم

 

6 - فراخی و ضیق روزی بندگان، ناشی از علم خدا به همه چیز است.

 

اللّه یبسط الرزق ... و یقدر له إنّ اللّه بکلّ شیء علیم

 

7 - فراخی و تنگی روزی بندگان، برای رعایت مصلحت آنان است.

 

اللّه یبسط الرزق لمن یشاء ... و یقدر له إنّ اللّه بکلّ شیء علیم

«لام» در «لمن» و «له» هر دو، برای منفعت است. نیز به دنبال فراخی و تنگی روزی بندگان، یادآوری علم همه جانبه خدا، مفید این حقیقت است که قبض و بسط روزی انسان ها، تابع مصالحی است و آنها را، خدا می داند.

انسان

عبودیت انسان 4

بندگان خدا 4

خدا

آثار علم خدا 6; آثار مشیت خدا 2، 3; رازقیت خدا 1، 3; مشیت خدا 1; وسعت علم خدا 5، 6

روزی

مصلحت در ازدیاد روزی 7; مصلحت در کمبود روزی 7; منشأ ازدیاد روزی 1، 2، 6; منشأ کمبود روزی 2، 3، 6