یَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ

که مقرّبان آن را مشاهده می کنند.

1 - مقرّبان درگاه خداوند، شاهد و ناظر دیوان اعمال نیکوکاران اند.

یشهده المقرّبون

ظاهر آن است که مراد از «مقرّبون»، افرادی غیر از «أبرار» است. این گروه ـ با توجّه به «عیناً یشرب بها المقرّبون» در آیات بعد ـ ممکن است کسانی باشند که گوی سبقت را از ابرار ربوده و به مقام قرب الهی رسیده اند. نظارت و مشاهده اعمال ابرار ـ که از کارهای مقرّبان شمرده شده ـ بیانگر برتری مقام آنان از مقام ابرار است.

2 - مقام قرب خداوند، والاتر از مقام نیکوکاران، و مایه شایستگی انسان برای آگاهی از کردار نیکوکاران و مشاهده نامه اعمال آنان است.

یشهده المقرّبون

3 - مقرّبان درگاه خداوند گواهان نامه اعمال نیکوکاران اند.

یشهده المقرّبون

فعل «یشهد»، یا از «شهود» به معنای حضور است و یا از «شهادة» که ابن اثیر در نهایه آن را «خبر دادن از مشاهدات خویش» معنا کرده است; در هر صورت گواه بودن «مقرّبون» استفاده می شود; زیرا در معنای اول حضور و نظارت آنان به منظور گواهی دادن است و معنای دوم ـ که در آن صورت «یشهده» به معنای «یشهد به» خواهد بود ـ صریح در نکته یاد شده است.

محسنان

علم به عمل محسنان 2; گواهان محسنان 3; مقامات محسنان 2; ناظران عمل محسنان 1; نامه عمل محسنان 3; نظارت بر نامه عمل محسنان 2

مقربان

برتری مقامات مقربان 2; گواهی مقربان 3; مقامات مقربان 1