تحلیل هاشمی از فعالیت های مخالفان داخلی بعد از پیروزی انقلاب اسلامیتاریخ 6/12/1357      از همان روزهای بعد از پیروزی انقلاب، حرکت مخالفان داخلی بر ضدانقلاب، مردم و دولت موقت شروع و در طی روزها و هفته‌های بعد به صورتهای مختلف گسترش یافت، به طوری که برگزاری میتینگ‌های سیاسی و راهپیمایی‌های اعتراضی و انتشار اعلامیه‌های ضد انقلابی از فعالیتهای روزانه آنها شده بود.     یکی از این فعالیتها، راهپیمایی صدها کارمند ساواک ]در تاریخ 6 اسفند  1357[ و تجمع چندین باره آنها در مقابل ساختمان نخست وزیری ـ به بهانه تعیین تکلیف و دریافت حقوق‌های معوقه ـ بود. اینکه اینها در آن اوضاع و احوال چطور همدیگر را پیدا کرده بودند و چطور جرات کرده بودند، خود را نشان بدهند، همگان را به تعجب واداشته بود.     همچنین تظاهرات گروههایی از زنان بی‌حجاب در خیابانهای تهران ]در تاریخ  17 اسفند  1357[ و برگزاری میتینگ‌های مختلف توسط آنها در سراسر کشور که بر علیه حجاب اسلامی، شعار می‌دادند و قطعنامه‌هائی در ضدیت با این فریضه واجب اسلامی صادر می‌کردند، خشم مردم، به ویژه زنان محجبه را به شدت برانگیخت؛ به طوری که در برخی از موارد حتی به درگیری نیز انجامید.     در این میان برنامه راهپیمایی و تجمعهای سیاسی گروههای چپ، تقریبآ امری روزمره و عادی بود. در یکی از این برنامه‌ها، سازمان چریکهای فدایی خلق، در اقدامی فریبکارانه با صدور اعلامیه‌ای از هواداران خود دعوت کرد، یک راهپیمایی به مقصد اقامتگاه امام در مدرسه علوی ]در تاریخ 2 اسفند  1357[، شرکت کنند، که امام بلافاصله طی پیغامی که از رادیو و تلویزیون پخش شد، اعلام کردند که برپا دارندگان این راهپیمایی در ستیز با مکتب اعتقادی اسلام هستند و ایشان آنها را به منزل خود راه نمی‌دهند؛ در نتیجه آنها هم مجبور به لغو برنامه خود شدند، هر چند که همچنان به حرکتهای مخالف خوانی خود ادامه دادند.     البته بسیاری از نیروهای انقلابی، مماشات دولت موقت و کوتاهی آن در مقابله جدی با این مخالفان را از جمله دلایل رشد این حرکتها می‌دانستند و از این حیث دولت موقت و آقای مهندس بازرگان، به شدت مورد انتقاد بود.منبع: کتاب هاشمی رفسنجانی، کارنامه و خاطرات 58-1357 ، انقلاب و پیروزی، زیر نظر عباس بشیری