بسْم اللّه الرحمن الرحیم

«مِنَ المؤمنینَ رِجالٌ صَدَقوا ما عَاهَدُوا اللّه علیه فَمِنهم من قَضی نَحبَه و مِنْهُم مَن ینتَظِر و ما بَدَّلُوا تَبْدیلا»

خبر ارتحال آیت‌اللّه هاشمی مردم ایران به‌ویژه علاقمندان آن مرد بزرگ را در بهت و اندوه فراوان قرار داد. این عالم مجاهد، از آغاز جوانی، برای اعلاءِ کلمۀ حق و اهتزاز پرچم اسلام و مبارزه با استبداد و دیکتاتوری رژیم وابستۀ پهلوی با خدای خود پیمان بست و همیشه و همواره بر سر این پیمان بود تا به دیدار معبود خود شتافت.
این انقلابی نستوه از آغاز نهضت روحانیت با جلوداریِ عالِمی از تبار صالحان و مصلحان تاریخ اسلام، حضرت امام خمینی (رضوان اللّه تعالی علیه)، همراه و همراز او بود. پایداری و استقامت او در روزهای دشوار و غربت نهضت اسلامی مایۀ دلگرمی یاران بود. بازداشت‌های مکرر و شکنجه‌های خود و هم‌رزمانش تزلزلی در ارادۀ او ایجاد نکرد و در ادامۀ راه و حمایت و همراهی با امام و انقلاب استوارتر ساخت.
آیت‌اللّه هاشمی در ادامۀ راهی که با خدا بر سر آن پیمان بسته بود، در طول شصت سال مبارزه، چه دشنام‌ها و زخم زبان‌ها و بی‌مهری‌ها و نامهربانی شنید و دید و همه را به جان خرید، ولی از پای ننشست.
آقای هاشمی در ساختن بنای رفیع جمهوری اسلامی بر ویرانۀ رژیم پوسیدۀ سلطنتی تمام توش و توان خود را در اختیار معمار بزرگ آن قرار داد.
اندوه فراوان فقدان آن یار سفرکرده مجال نوشتن و گفتنِ هر آنچه در شأن آن فقید سعید است را نمی دهد.
این ضایعۀ بزرگ را به مردم شریف ایران و به مقام معظم رهبری و به همسر بزرگوارش، که عمری را با همۀ سختی‌های زندگی در کنار این مجاهد بزرگ با صبر و متانت به شایستگی گذراند، و به فرزندانش و به برادر محترم و دیگر بستگان تسلیت می گویم. اطمینان دارم که ایرانْ هاشمی را فراموش نخواهد کرد و بازماندگان آن عزیز سفرکرده را عزیز خواهد داشت. خداوند آن فقید سعید را مشمول الطاف و عنایات خاص خود قرار دهد.
هاشمی، که عمری با عشق و ارادت به امام زیست و مبارزه کرد، دست تقدیر الهی آرامگاه او را نیز در مرقد نورانی مراد و محبوبش قرار داد؛ گوارای او باد.
سید محمد موسوی خوئینی ۲۰ / ۱۰/ ۹۵