ابراهیم در آتش...گلستان حضور مردم

خداوند متعال پایداری و توان و یا اقتدار حکومت داود را مبتنی بر رکن حکمت می داند. حکمتی که پشتوانه و ریشه تحقق اراده و تصمیم گیری است. وَشَدَدْنَا مُلْکَهُ وَآتَیْنَاهُ الْحِکْمَةَ وَفَصْلَ الْخِطَاب سورة ص /۲۰

با دوست روحانی ساکن قم، گفتگو می کردم. با حسرت می گفت: «‌‌ کاش اجازه می دادند، خاتمی و کروبی و موسوی در نماز میت هاشمی شرکت می کردند، سید حسن خمینی هم به نماز می رسید! و مردم می دیدند که همگی آنان در نماز میت به امامت رهبری حضور دارند. آیا این روش یا تصمیم موجب اقتدار بیشتر نظام نمی شد؟ » به ایشان همین آیه ۲۰ سوره ص را یاد آوری کردم. رهبری که در غزلی سروده اند: بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر…. کاش این بشکستگی نمودی ملی و بیرونی پیدا می کرد. و الا شکستن یا شکسته شدن دیگران که بشکستگی نیست! به ویژه وقتی همه ما در پیشگاه خداوند سبحان رحمان رحیم هستیم. دیدیم که خداوند چگونه قلب های ملتی را به حرکت واداشت و آن همه شعله های جنگل مهیب اتش تهمت و آزار و ناسزا، تبدیل به گلستان شد. کسی را که بیش از یک دهه بود می شکستند و او با تعبیر غریب پر حسرتی گفته بود: صدای شکستن استخوان های خودم را می شنوم…در اوج عزّت تشییع شد. مثل ابراهیم در میانه گلستان حضور مردم…
دیدیم که خاتمی در تشییع حضور داشت. نه مثل همه در یک نقطه معین مثل موجی از نور در همه جا...در یغ ازحکمت گمشدهٔ مومن!