سیدمحمود میرلوحی فعال سیاسی اصلاح‌طلب

آیت‌ا... هاشمی شناسنامه انقلاب هستند. از سال ۴۲ تا پیروزی انقلاب، شورای انقلاب، تشکیل مجلس و جنگ در همه عرصه‌ها حضور داشتند. ایشان حتی منزل خود را نیز به جماران بردند. آقای هاشمی از نظر فکری با امام ممزوج بودند. اولین رئیس‌جمهوری کشور بنی‌صدر بود و پس از او امام فرماندهی را به ایشان داد. پس از این نیز اقتضای کار این بود که مقام معظم رهبری به این دلیل که در آن دوره رئیس شورای عالی دفاع بودند، فرماندهی کل را بر عهده بگیرند اما بر اساس آنچه می‌خوانیم، مقام‌معظم‌رهبری که در آن زمان رئیس‌جمهور بودند، پیشنهاد می‌کنند که آقای‌هاشمی فرمانده جنگ شوند. شاید این سؤال اکنون نیز مطرح باشد که چرا رئیس مجلس باید ریاست جنگ را بر عهده بگیرد. دلایل این موضوع جای بحث دارد اما امام مساله قرارداد الجزایر را نیز بر عهده مجلس گذاشتند. این نکته‌ای است که امام تلاش می‌کرد، بخش عمده قدرت را به مجلس واگذار کند. امام گفته‌اند مجلس در رأس امور است و به این موضوع اعتقاد داشتند. اگر منصفانه نگاه کنیم، آقای هاشمی در سال‌هایی که جنگ را اداره کرد، به خوبی عمل کرده و خوب نیز آن را به نقطه قرارداد ۵۹۸ رساند. کسانی که ایجاد شبهه می‌کنند، سه دسته هستند. اول کسانی هستند که می‌بینند امام توجه فراوانی به آقای هاشمی داشتند و حسادت می‌کردند. دوم کسانی که نبودند و به این صورت می‌خواهند غیبت خود در عرصه را توجیه کنند. این افراد در جریان عملیات‌ها، سال‌های سخت، بمباران‌ها و شیمیایی‌ها نبودند. این افراد می‌خواهند بگویند ما هم بودیم. بخش سوم نیز با کمال تأسف از باب سیاسی فکر می‌کنند که نان و آبی در نقد آقای‌هاشمی وجود دارد. این افراد بی‌انصافی و کم‌لطفی می‌کنند یا سهم کمی در جنگ داشته‌اند. یا فهم این منتقدان در جبهه و جنگ کم است یا اشکال و ایراداتی که داشته و دارند که آقای‌هاشمی و اطرافیان آن‌ها در جریان این موضوع بوده‌اند و نخواسته‌اند به علت مصلحت کشور و جنگ بیان نکرده‌اند. این افراد به همین دلیل اکنون کم‌لطفی می‌کنند. باید بخش‌هایی از مرصاد و مسائل دیگر گفته شود و بحث‌هایی که پس از قطعنامه خود این دوستان داشته‌اند تحلیل شود، قدر آقای هاشمی و زحمات‌شان بیشتر دانسته خواهد شد. به‌نظر می‌آید آقای هاشمی در حد امکانات و شرایطی که آن زمان حاکم بود، درست عمل کرد. آن زمان در مصلای تهران موشک فرود آمد. مردم ما هواپیماهای جنگنده‌ای را که هر ساعت در ولنجک، نزدیک جماران، توانیر، وحیدیه، مولوی و شوش موشک می‌زدند فراموش نکرده‌اند. در آن شرایط هاشمی تدبیر کرد، همه امکانات را پای کار آورد، دولت را به عنوان ستاد کل مطرح کرد و به هر کدام از وزرا نقشی داد. تمام ظرفیت و توان کشور پای کار آمد و با همه توان مشغول شد تا توانستیم پیروز از جنگ خارج شویم و سرزمینی را از دست ندادیم. حالا عده‌ای می‌گویند اگر ما بودیم می‌رفتیم و تا روم را نیز می‌گرفتیم! این‌ها بی انصافی یا اشکالاتی است که نمی‌خواهند آن‌ها را بپذیرند.